Αντί για «στεγνά» προγράμματα απεξάρτησης, αντί για το δικαίωμα των χρηστών να ξανακερδίσουν τη ζωή τους, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι που βρέθηκαν στην ίδια θέση, το κράτος παρέχει χώρους για να μην «δυσφημούν» το «τουριστικό προϊόν» της πόλης, να πεθαίνουν ελεγχόμενα, «οργανωμένα» και λίγο - λίγο. Τους εφοδιάζει με μηχανήματα που καταγράφουν το «δηλητήριο στη φλέβα», με χώρους άτυπης νομιμοποίησης της χρήσης και του κερδοφόρου εμπορίου ναρκωτικών. Αντί για υποδομές, προσωπικό, κονδύλια για την πρόληψη, για την επιστημονική στήριξη και βοήθεια, αντί για χώρους και υποδομές για «ζωή ολόκληρη» με αξίες και ιδανικά, τους δίνει χώρους «επιστημονικά οργανωμένους» για την αναπαραγωγή της σαπίλας ενός κοινωνικού συστήματος σε αποσύνθεση, που το μόνο που έχει να «δώσει» είναι εκμετάλλευση, πολέμους και αδιέξοδα. Για να επιβεβαιώνουν όλοι αυτοί πως «η πραγματική διέξοδος δεν βρίσκεται στη φυγή, αλλά στην ανατροπή» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, στον οργανωμένο αγώνα για μια κοινωνία ελεύθερη από ναρκωτικά.