Ομοσπονδιακό Δίκτυο Εντοπισμού Ηλεκτρονικής Παρείσφρησης ή ΦΙΝΤΝΕΤ είναι το «παραθυράκι» που έχει ανοίξει από την... πίσω πόρτα η κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, για να περάσει τη νομιμοποίηση μέρους του γνωστού παρακυβερνητικού δικτύου παρακολούθησης και υποκλοπής κάθε είδους τηλεπικοινωνίας (ΣΧΕΔΙΟ ΕΣΕΛΟΝ). Ωστόσο, το ΦΙΝΤΝΕΤ δεν είναι το μόνον παρακλάδι νομιμοποίησης του σχεδίου Εσελον. Μία εξίσου σοβαρή προσπάθεια ελέγχου της ιδιωτικής ζωής, αποτελεί ο πρόσφατα ψηφισθείς νόμος περί παρακολούθησης και υποκλοπής τηλεφωνικών επικοινωνιών... Νόμος που δίνει τη δυνατότητα στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών και σε άλλες αρμόδιες αρχές να υποκλέπτουν τις τηλεφωνικές επικοινωνίες κατόπιν εισαγγελικής απόφασης. Γιατί, όμως, είναι σοβαρότερη η περίπτωση του σχεδίου ΦΙΝΤΝΕΤ; Επειδή αφορά στη νομιμοποίηση και οργάνωση από μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης και ιδιωτών των προσπαθειών ελέγχου του βασικότερου μέσου επικοινωνίας που χρησιμοποιούν όλο και περισσότεροι πολίτες: το Διεθνές Διαδίκτυο Πληροφοριών, το ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Το πρόσχημα; Για σκεφτείτε; Ποιο θα ήταν το καλύτερο προκάλυμμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια κυβέρνηση για να νομιμοποιήσει την παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής (επικοινωνίες, ακόμη και καλά κρυπτογραφημένη προσωπική αλληλογραφία, επισκέψεις σε κόμβους πολυποίκιλου περιεχόμενου, εμπόριο κλπ) και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών της; Μα... η επίκληση της ασφάλειάς τους...

Ετσι, και σ' αυτή την περίπτωση, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ εντόπισε τον υπαρκτό, πλην αόρατο, εχθρό: την κυβερνοτρομοκρατία, τον κυβερνοπόλεμο και την αντιμετώπιση των κυβερνοπειρατών (χάκερς). Με ποιο επιχείρημα υποστηρίζει κάτι τέτοιο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, από τη στιγμή που μέσα στα 30 χρόνια λειτουργίας του ΙΝΤΕΡΝΕΤ δεν έχει ποτέ παρατηρηθεί μαζική και οργανωμένη «επίθεση» σε κόμβους δημόσιων υπηρεσιών που συνδέονται άμεσα με την ομαλή διεξαγωγή της ζωής, πχ αερομεταφορές, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, νοσοκομειακή και ιατρική περίθαλψη, τηλεπικοινωνίες κλπ;

Το επιχείρημά της ακούγεται και είναι λογικό, μιας που ό,τι δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να εκδηλωθεί στο άμεσο ή μακροπρόθεσμο μέλλον. Αυτό που δεν είναι απόλυτα λογικό -και σε αρκετά σημεία σαφές- είναι ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζεται να αποτραπεί μια τέτοια μελλοντική επίθεση στα δίκτυα και στα συστήματα πληροφορικής κυβερνήσεων, πολιτειακών οργανισμών, εταιριών, ινστιτούτων κλπ. Αυτός ο προβληματισμός, αν όχι οι έντονες επιφυλάξεις για τους απώτερους σκοπούς των νυν και μελλοντικών ενοίκων του Λευκού Οίκου, προκύπτει από το περιοεχόμενο του Εθνικού Σχεδίου Προστασίας των Συστημάτων Πληροφορικής που σκιαγραφεί απτά τη συγκρότηση ενός «κατασκοπευτικού» οργάνου, με σκοπό την καταγραφή κινήσεων στο «αμερικάνικο» τμήμα του ΙΝΤΕΡΝΕΤ, σε συνεργασία και με ιδιωτικές επιχειρήσεις: το «Ομοσπονδιακό Δίκτυο Εντοπισμού Ηλεκτρονικών Παρεισφρήσεων» (ΦΙΝΤΝΕΤ).

Και όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, εάν οι αδιόρατες πλευρές του σχεδίου ΦΙΝΤΝΕΤ δε φωτιστούν επαρκώς και εάν δεν εισακουστούν πλήρως οι ανησυχίες των επιστημονικών και άλλων φορέων, όσο και απλών μελών της κοινωνίας του Διαδικτύου, τότε ίσως σύντομα δε γίνουμε απλώς θεατές, αλλά μέλη μιας κοινωνίας παραδομένης στο έλεος κάθε μορφής παρακολούθησης, σίγουρα όχι για το «καλό» των μελών της, αλλά για το «καλό» και την εξασφάλιση της παραμονής των «ιθυνόντων» σε μια απ' αυτούς «ελεγχόμενη» εξουσία...