«Αυξήσεις» στα χαρτιά και μειώσεις στους πραγματικούς μισθούς περιλαμβάνει η τοπική κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπογράφηκε το περασμένο Σάββατο για τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία της Ρόδου, ενώ κατοχυρώνεται και η δεκάωρη εργάσιμη μέρα, μέσα από τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου.

Η πλειοψηφία στο Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου πανηγυρίζει για τη Σύμβαση που υπογράφηκε με «σημαντική συμβολή» του περιφερειάρχη Νότιου Αιγαίου και του δημάρχου Ρόδου. Οι αυξήσεις όμως που προβλέπει η Σύμβαση από 1η Σεπτέμβρη, μετατρέπονται σε μειώσεις από άλλες ρυθμίσεις της.

Συγκεκριμένα, προβλέπονται μεικτοί μηνιαίοι μισθοί που ξεκινούν από 913 ευρώ (κατηγορία Δ') και φτάνουν τα 997 ευρώ (κατηγορία Α'), κάνοντας λόγο για αυξήσεις 9%. Ομως, η αύξηση αυτή όχι απλά εξανεμίζεται αλλά μετατρέπεται σε μείωση, καθώς η Σύμβαση υπερδιπλασιάζει το «χαράτσι» που επιβάλλουν οι εργοδότες για την παροχή στέγης και σίτισης στο προσωπικό τους.

Ετσι, εργαζόμενοι στους οποίους παρέχεται διαμονή σε χώρο με «λουτρό και κλιματισμό» θα δουν να παρακρατείται από τον μισθό τους ποσοστό της τάξης του 15%, αντί για 7% που ίσχυε μέχρι πρότινος, ή 10% στην περίπτωση που διαμένουν με πάνω από έναν συγκάτοικο. Αντίστοιχα, για τη διατροφή των τριών καθημερινών γευμάτων θα παρακρατείται 5% από τον μισθό (από 2% που ισχύει μέχρι τώρα).

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα για τη Δ' κατηγορία των εργαζομένων (πλύντριες, σιδερώτριες, καθαρίστριες κοινοχρήστων χώρων, λαντζιέρηδες, γενικών καθηκόντων ανειδίκευτοι κουζίνας, ναυαγοσώστες και διασώστες κ.ά.) που εργάζονται για πρώτη φορά στον κλάδο. Στη δική τους περίπτωση, ο μισθός που προβλέπει η Σύμβαση δεν ισχύει μέχρι να συμπληρώσουν 15 μήνες προϋπηρεσίας στην ίδια επιχείρηση.

Οι εργαζόμενοι αυτοί, που δουλεύουν κατά κανόνα σε βαριές δουλειές ενώ συχνά έχουν στραφεί στον κλάδο του Τουρισμού μετά από μεγάλα διαστήματα ανεργίας, θα πληρώνονται με ...υποκατώτατο μισθό ίσο με τις αποδοχές που ορίζει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προσαυξημένο κατά 11%.

Οι πραγματικοί μισθοί και οι όροι δουλειάς επιδεινώνονται ακόμα παραπέρα από την καθιέρωση της απλήρωτης καθημερινής υπερωρίας δύο ωρών, η οποία θα ...αντισταθμίζεται με ρεπό και μειωμένο ωράριο τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη.

Μετατρέποντας τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη σε άρθρο της, η Σύμβαση προβλέπει πως οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις «επιτρέπεται να απασχολούν τους μισθωτούς πέραν του ανώτατου ορίου της ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας και μέχρι (έως) δύο (02) επιπλέον ώρες ημερησίως, σύμφωνα με τις ανάγκες της ξενοδοχειακής επιχείρησης, χωρίς να καταβάλλουν πρόσθετη αμοιβή».

Τα καθημερινά δεκάωρα που θα ξεπατώνουν τους εργαζόμενους την περίοδο της αυξημένης τουριστικής κίνησης, θα επιβάλλονται χωρίς η εργοδοσία να καταβάλλει αποζημίωση για υπερωριακή απασχόληση, ενώ θα ...αντισταθμίζονται από το μειωμένο ωράριο και τα ρεπό όταν η σεζόν θα φτάνει στο τέλος της.

Τα παραπάνω έχουν επιπτώσεις και στις αποδοχές των εργαζομένων. Για παράδειγμα, μια καμαριέρα που δουλεύει δύο ώρες παραπάνω κάθε μέρα, θα λάβει, με τη διευθέτηση, 288 ευρώ λιγότερα στον μηνιαίο μισθό της από όσα θα λάμβανε αν αμειβόταν για την υπερεργασία και την υπερωρία. Επίσης, η ΣΣΕ προβλέπει τη δυνατότητα των ξενοδόχων να απασχολούν το προσωπικό για 6 και 7 μέρες τη βδομάδα, με «διευθυντικό δικαίωμα», δίνοντας συντριπτικό χτύπημα και στα ρεπό, στη στοιχειώδη δηλαδή ξεκούραση του εργαζόμενου.

Αρνητική εξέλιξη είναι και το ψαλίδισμα του επιδόματος προϋπηρεσίας, για το οποίο θα υπολογίζεται «μόνον ο χρόνος παροχής πραγματικής εργασίας του εργαζόμενου» και όχι οι μήνες της ανεργίας, που κάθε χρόνο περνούν οι εποχικοί εργαζόμενοι. Ο νέος τρόπος υπολογισμού έχει αποτέλεσμα ένας εργαζόμενος με 20 χρόνια προϋπηρεσίες να λαμβάνει 20 ευρώ λιγότερα στον μισθό του.

Την ώρα που δεκάδες συνδικάτα σε όλη τη χώρα δίνουν τη μάχη για Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς, συμβάσεις όπως αυτή βάζουν εμπόδια στον συλλογικό αγώνα, ειδικά στον κλάδο του Τουρισμού, αφού κατοχυρώνουν χειρότερους όρους δουλειάς και αμοιβής, τη στιγμή μάλιστα που οι εισπράξεις και η κερδοφορία της μεγαλοεργοδοσίας σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.