Γιατί στη Γη ανέβηκες, Μάνα - μου, απ' τον Αδη/ ήρθες να δεις πως γίνανε όλα, εδώ, ρημάδι./ Να δεις τον άνθρωπο που έγινε και πάλι ένα θηρίο/ και ξέχασε ολότελα Αγάπη και Ειρήνη./ Πως προσκυνά το Μαμμωνά και έχει θεό το χρήμα./ Και πώς: Σκοτώνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,/ ο αδελφός τον αδελφό, το φίλο - του ο φίλος/ ο άντρας τη γυναίκα - του κι αυτή εκείνον σφάζει./ Ηρθες, να δεις τους δυνατούς, αναίτια, να μακελεύουν άλλους/ τη μια να λεν για το Χριστό, για τον Αλλάχ την άλλη./ Ηρθες να δεις τους Μοναχούς που φέραν το ζωνάρι,/ και τους πιστούς να προσκυνούν, να του ζητάνε χάρη./ Ηρθες να δεις τα θάματα που κάνουν οι εικόνες/ και τους φτωχούς για χάρη - τους ν' αδειάζουν τα πουγκιά τους./ Τούτα, Μάνα, ήρθες να δεις και να σφιχτεί η καρδιά - σου/ να χύσεις μαύρα δάκρυα για το κατάντημά - τους.

Οχι, καλό αγόρι - μου, γι' αυτά στη Γη δεν ήρθα/ μόνο, εγώ ανέβηκα θάρητα κι ορμήνια να σου δώσω/ μην και λυγίσεις μ' όλ' αυτά που κάθε μέρα βλέπεις,/ γιατί κάποιοι κιοτέψανε κι ενάντια γυρίσαν./ - Να μη φοβάσαι, Μάνα - μου, κι εγώ πιστός θα μείνω/ για κείνο που αγωνίστηκα, σ' εκείνο που πιστεύω./ - Μόνο, τώρα, εσένα σκέφτουμαι και σένα στο νου - μου έχω/ γιατί ήρθες σε κακούς καιρούς και σκοτεινές ημέρες./ - Παιδάκι - μου, μη χολοσκάς και ντέρτι να μη βάνεις/ ότι εγώ από παλιά τα έχω μαθημένα/ άνθρωποι σοφοί, και πολυδιαβασμένοι μου τα 'χουν ειπωμένα./ Μου είπαν στον Πλανήτη - μας πάντοτε υπήρχαν αφεντάδες/ και σκλάβοι που τους δούλευαν και σκύβαν το κεφάλι.

Μα του καιρού γυρίσματα θε να 'ρθουνε μια μέρα/ Το φώναξε ο Ηράκλειτος το είπανε και άλλοι/ πως τίποτα σε τούτη Γη ακίνητο δε μένει./ Μάθε, λοιπόν, και βάλε - το καλά μέσ' το μυαλό - σου/ θαρθεί το γλυκοχάραμα κι ο ήλιος θ' αψηλώσει/ και οι λαοί θα σηκωθούν τρανοί, τροπαιοφόροι/ ότι ποτές οι αγώνες - τους δεν πήγανε χαμένοι/ και τότες θα σκορπίσουνε το φως στην οικουμένη/ θα λάμψει ο ήλιος ο λαμπερός σε όλο τον Πλανήτη/ και μονομιάς θα φωτιστούν της λευτεριάς οι δρόμοι/ κι όλη η Ανθρωπότητα θα είναι μονιασμένη/ σε ένα κόσμο δίχως πόλεμο, πάντα Ειρηνεμένη.