Η ανάσα που παίρνουν οι εργαζόμενοι στα Λιπάσματα Καβάλας με την απόφαση του Πρωτοδικείου που κρίνει άκυρες τις 133 ομαδικές απολύσεις της εργοδοσίας - τις πρώτες που έγιναν στην Ελλάδα με τον νόμο Χατζηδάκη, πριν από έναν χρόνο - είναι καθοριστική για να συνεχίσουν τον μεγαλειώδη αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά. Το παράδειγμά τους προστίθεται σε εκείνα που εμπνέουν τους εργαζόμενους και τους δίνουν κουράγιο, όπως οι αγώνες των εργαζομένων στην COSCO, στην «e-food», στη «Μαλαματίνα» και αλλού. Κοινός τόπος; Οτι οι εργαζόμενοι «δεν έκατσαν στα αυγά τους», δεν δέχτηκαν ως «γραφτό τους» τις απολύσεις, τα εργατικά «ατυχήματα», τα μεροκάματα στον πάτο. Δεν δέχτηκαν ως «θέσφατο» τους άδικους νόμους όλων των κυβερνήσεων, που θωρακίζουν τα κέρδη του κεφαλαίου, όπως ο νόμος Χατζηδάκη - για τον οποίο άλλωστε από την πρώτη στιγμή το ταξικό κίνημα ξεκαθάρισε ότι θα μείνει στα χαρτιά. Αντίθετα ενίσχυσαν τα σωματεία τους, οργανώθηκαν και πάλεψαν με την εργοδοσία και τις διαδοχικές κυβερνήσεις. Αξιοποίησαν το όπλο της αλληλεγγύης, αποδεικνύοντας ότι μόνο έτσι οι εργαζόμενοι, εκείνοι που παράγουν τα πάντα, μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και να αποσπούν ορισμένες κατακτήσεις, διαμορφώνοντας εφαλτήρια για το «βήμα παραπέρα».