1919: Ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη

Ο Γ. Δελής επισήμανε πως η γενοκτονία των Ελλήνων της Μ. Ασίας «διδάσκει ότι τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων και των συμμάχων τους, τους πληρώνουν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις κάθε χώρας. Αυτές είναι που θυσιάζονται τον καιρό του πολέμου και που πάνω στην εκμετάλλευση και τον ιδρώτα τους στηρίζονται τα κέρδη των καπιταλιστών τον καιρό της ειρήνης».

Κάνοντας σύντομη ιστορική αναδρομή, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «η ελληνική καπιταλιστική εξουσία, με πυξίδα την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και την αναβάθμιση του γεωπολιτικού της ρόλου και με πρόσχημα την παρουσία ελληνικών πληθυσμών, αξίωσε την προσάρτηση της περιοχής της Σμύρνης, που παρήγε το 30% του οθωμανικού ΑΕΠ, και της Ανατολικής Θράκης, που προσέφερε έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου».

Ετσι, η αστική τάξη για να ενισχύσει τη θέση της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πήρε μέρος στην εκστρατεία 14 καπιταλιστικών κρατών εναντίον της νεαρής σοβιετικής εξουσίας. Επειτα από αυτό, με τη συναίνεση Βρετανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ ο ελληνικός στρατός εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Σμύρνης τον Μάη του 1919.

«Τον Απρίλη του 1920 - συνέχισε - το Συμμαχικό Συμβούλιο αναγνώρισε την προτεραιότητα του ελληνικού στρατού στη διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, ενώ με τη σύμφωνη γνώμη του Βενιζέλου αποφάσισε ότι τα υπάρχοντα στρατεύματα δεν αρκούσαν και για την επιβολή της Συνθήκης των Σεβρών και για την προστασία των μειονοτήτων, αφήνοντας τις τελευταίες, συμπεριλαμβανομένων των Ποντίων, έρμαια στις αντεκδικήσεις των στρατευμάτων του Κεμάλ».

Οπως ήταν αναμενόμενο, οι αξιώσεις της εγχώριας αστικής τάξης «ήρθαν σε σύγκρουση με τις αντιδράσεις της τουρκικής αστικής τάξης που ανασύνταξε τα στρατεύματά της» και ταυτόχρονα τις συμμαχίες της. Ακόμα και η Βρετανία, «όταν ο συσχετισμός δυνάμεων άλλαξε, δεν έθεσε σε κίνδυνο τα συμφέροντά της για να στηρίξει τον ελληνικό στρατό», τόνισε ο Γ. Δελής, επισημαίνοντας ότι άλλωστε «η αφερεγγυότητα των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών προς τα λιγότερο ισχυρά είναι στοιχείο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων».

«Η απέλπιδα προσπάθεια - συνέχισε - της ελληνικής καπιταλιστικής εξουσίας να διασώσει τα συμφέροντά της εκφράστηκε με το όργιο της καταστολής εναντίον του εργατικού - λαϊκού κινήματος στο εσωτερικό και με την εκστρατεία σε εδάφη με μηδαμινή παρουσία ελληνικών πληθυσμών, όπου ο ελληνικός στρατός πρωτοστάτησε σε αγριότητες εναντίον των γηγενών», δίνοντας το πάτημα στην τουρκική αστική τάξη για το δολοφονικό όργιο βίας εναντίον των αλλοεθνών πληθυσμών. Ενα όργιο που το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος δεν θέλησε να αποφύγει, αφού η Ελληνική Αρμοστεία καθησύχαζε τους ελληνικούς πληθυσμούς, η ελληνική Βουλή είχε ήδη ψηφίσει νόμο για την απαγόρευση της μεταφοράς τους και οι σύμμαχοι παρακολούθησαν με απάθεια.

Ειδική αναφορά έκανε και στο πώς αντιμετωπίστηκαν οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας υπογραμμίζοντας ότι μόνο το ΚΚΕ, «τότε όπως και σήμερα, επιχείρησε να ενώσει τους ντόπιους και πρόσφυγες εργάτες και αγρότες σε κοινή πάλη εναντίον της καπιταλιστικής εξουσίας».