«Από ένα σημείο και μετά συνηθίζεις το να είσαι πεινασμένος. Θα είμαι ειλικρινής, μερικές φορές δεν σε αφήνει να συγκεντρωθείς μέσα στην τάξη». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν 17χρονο μαθητή που μίλησε στο δίκτυο NBC. Ο Μάρσαλ, όπως είναι το όνομά του, είπε στους δημοσιογράφους ότι τις μέρες που δεν τρώει στο σχολείο, με τα ψιλά που βρίσκει στο σπίτι αγοράζει ένα σακουλάκι πατατάκια από κάποιο βενζινάδικο. Το ρεπορτάζ αυτό δεν αφορά κάποιο σημείο του πλανήτη που μαστίζεται από λιμό. Ο Μάρσαλ πάει σχολείο στο Κλάριον της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ και δεν είναι ο μοναδικός μαθητής που οι γονείς του δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καθημερινά ούτε τα 2,5 δολάρια που κοστίζουν κατά μέσο όρο τα σχολικά γεύματα. Τον περασμένο Ιούνη σταμάτησε το πρόγραμμα καθολικής παροχής σχολικών γευμάτων στις ΗΠΑ, λόγω περικοπών στις κρατικές δαπάνες, αφήνοντας χιλιάδες παιδιά νηστικά, καθώς η φτώχεια αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερους. Ακόμα και αυτό το ελάχιστο μέτρο σε συνθήκες καλπάζουσας ακρίβειας και πληθωρισμού κρίθηκε ότι κοστίζει ακριβά, περί τα 11 δισ. δολάρια, όταν ο προϋπολογισμός του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας ξεπερνά κατά πολύ τα 700 δισ. δολάρια! Τη βαρβαρότητα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, που αντανακλά τη συνολικότερη σαπίλα του συστήματος, δεν τη ζήσαμε μόνο στις «έκτακτες» συνθήκες της πανδημίας, με τους ομαδικούς τάφους στη Νέα Υόρκη. Τη ζούμε και σε συνθήκες «κανονικότητας», με παιδιά να λιμοκτονούν στα σχολεία.