Σαράντα εννιά χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου είμαστε και φέτος εδώ, σε αυτόν τον ιστορικό χώρο - σύμβολο των αγώνων του λαού και της νεολαίας της χώρας μας.

Συνεχίζουμε κάθε μέρα στον δρόμο όσων αγωνίστηκαν τότε για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία».

Στον ίδιο δρόμο πορευτήκαμε και την περασμένη Τετάρτη, σε μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές μάχες των τελευταίων ετών, που νέκρωσε λιμάνια, αεροδρόμια, μέσα μεταφοράς, βιομηχανίες, γραφεία και εργοτάξια, για να δώσει ζωή στους δρόμους των πόλεων που πλημμύρισαν από τα ανθρώπινα ποτάμια της αγωνιστικότητας, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης. (...)

Ηταν μια πραγματική ανάσα απέναντι στη σαπίλα αυτού του συστήματος, που όσοι δεν έχουμε γίνει σαν τα μούτρα τους - και είμαστε οι πιο πολλοί - νιώθουμε να μας πνίγει κάθε μέρα.

Δεν χάνουμε ούτε λεπτό! Συνεχίζουμε για να κλιμακωθεί αυτός ο αγώνας! Την Πέμπτη, στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, να νιώσουν ξανά καυτή την ανάσα του λαού και της νεολαίας! Να ετοιμαστούμε για νέα αγωνιστική συνέχεια, να τους κάνουμε εμείς τον χειμώνα «δύσκολο».

Πολλοί προσπάθησαν εδώ και σχεδόν μισό αιώνα να «τελειώσουν» με το Πολυτεχνείο και τα μηνύματά του, τον τριήμερο εορτασμό του, την αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία.

Χρησιμοποίησαν όλους τους τρόπους για να το πετύχουν αυτό: Το είπαν ξεπερασμένο, το είπαν «γιορτή της αστικής δημοκρατίας», το είπαν «κομματικό πανηγύρι», προσπάθησαν να το «λερώσουν» αξιοποιώντας τη στάση ορισμένων που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στον αγώνα για να κάνουν καριέρες στην πλάτη του λαού, έβγαλαν αφίσες με σβησμένα τα συνθήματα που δεν τους άρεσαν, πριν λίγα χρόνια έβαλαν μέχρι και γνωστούς - αγνώστους να κλειδώσουν τις πύλες του, για να μην μπουν μέσα οι φοιτητές και ο λαός, προσπάθησαν να το απαγορεύσουν στο όνομα της «δημόσιας υγείας»...

Και τι δεν έκαναν...

Κι όμως, σχεδόν 50 χρόνια τρώνε τα μούτρα τους!

Για άλλη μια χρονιά φέτος ο χώρος του Πολυτεχνείου γεμίζει από φοιτητές, από μικρά παιδιά και μαθητές που έρχονται με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους, από παλιούς αγωνιστές, από εργαζόμενους με τα σωματεία τους που καταθέτουν στεφάνια, από απλούς ανθρώπους που κάνουν μια στάση πηγαίνοντας στη δουλειά για να αφήσουν ένα γαρύφαλλο, σφίγγοντας τη γροθιά τους συγκινημένοι.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Τι είναι αυτό που κάνει το Πολυτεχνείο να «ζει», όπως λέει το σύνθημά μας;

Ο κύριος λόγος είναι ότι το Πολυτεχνείο έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς...

Και αυτό δεν αφορά μόνο τον αγώνα για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που παραμένει επίκαιρος.

Γιατί μπορεί η δικτατορική μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, χτυπημένη τόσο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου όσο και από τις δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο, να παρέδωσε συναινετικά τη σκυτάλη στο αστικό πολιτικό σύστημα, όμως η ίδια η δικτατορία του κεφαλαίου παραμένει στη θέση της. (...)

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών που έχει κατακτήσει ο λαός μας στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος, με αιματηρούς αγώνες, όπως στο Πολυτεχνείο, και με τους κομμουνιστές πάντα στην πρώτη γραμμή, ας σκεφτούμε ορισμένα πιο πρόσφατα παραδείγματα:

- Οι αγώνες των φοιτητών παραμένουν ανεπιθύμητοι στο πανεπιστήμιο - επιχείρηση που έχουν διαμορφώσει οι κατευθύνσεις της ΕΕ και οι νόμοι όλων των κυβερνήσεων. Αυτό έρχεται να θωρακίσει η πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και η ένταση των ταξικών φραγμών, η ωμή κρατική παρέμβαση στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, με τα ενιαία ψηφοδέλτια και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Σαν αυτές που έστησε το υπουργείο Παιδείας στους εκπαιδευτικούς, με τη στήριξη των συνδικαλιστών της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών τούς γύρισε περήφανα την πλάτη. Μία ακόμη ηχηρή ήττα του υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης.

- Την απεργία των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς την προηγούμενη Τετάρτη δεν την έβγαλε παράνομη κάποια χούντα, αλλά η αστική Δικαιοσύνη, όπως κάνει σε 9 από τις 10 αντίστοιχες περιπτώσεις!

Και στη 1 από τις 10 όπου δεν το κάνει, όπως με την απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας την ίδια μέρα, το αστικό κράτος και η εργοδοσία γράψανε τις αποφάσεις στα παλιά τους τα παπούτσια και προσπάθησαν να σηκώσουν τα αεροπλάνα με απίθανους τρόπους, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ασφάλεια των επιβατών.

Συνολικά ανησυχούν για τις κοινωνικές αντιδράσεις και εξεγέρσεις, για την προοπτική εκδήλωσης μιας νέας οικονομικής κρίσης, τη στιγμή μάλιστα που ακόμη είναι νωπά τα σημάδια από τις πληγές των προηγούμενων.

Το πιο σημαντικό είναι ότι όλες οι προσπάθειες αναστύλωσης του καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε οραματικό επίπεδο, αξιοποιώντας την ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και των επιτευγμάτων της, και αφού ενδεχομένως αρχικά «κερδίζουν τις εντυπώσεις», στο τέλος πάντα καταλήγουν να δημιουργούν τουλάχιστον προβληματισμό.

Και είναι λογικός ο προβληματισμός όταν όλες αυτές οι εξελίξεις δεν μεταφράζονται σε βελτίωση των όρων δουλειάς και αμοιβής της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, του εργάσιμου χρόνου, αλλά τελικά διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στο τι παράγεται, τι απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι που τα παράγουν και τις σύγχρονες ανάγκες που αναπτύσσονται.

Ετσι επιστρατεύεται και ο αντικομμουνισμός, που ήταν η επίσημη ιδεολογία της χούντας, όπως ήταν βέβαια και του αστικού κράτους και όλα τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα πολύ πιο επεξεργασμένος σε σχέση με τότε. (...)

Είμαστε περήφανοι για την αλύγιστη στάση των συντρόφων μας στα ξερονήσια, στις φυλακές, στα μπουντρούμια της Ασφάλειας. Για τη δράση τους μέσα στην παρανομία για να οργανώνεται η λαϊκή αντίσταση.

Μερικοί απ' αυτούς, έχουμε την τιμή να είναι σήμερα εδώ ανάμεσά μας. Τους σφίγγουμε θερμά το χέρι.

Αυτή τους η στάση στα πρώτα μαύρα χρόνια ήταν η πρώτη πράξη της αντιδικτατορικής πάλης, που σταδιακά γιγαντώθηκε και κορυφώθηκε αργότερα στη Νομική, τον Φλεβάρη του '73, και εδώ, στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβρη.

Είμαστε περήφανοι που η Οργάνωσή μας, η ΚΝΕ, ιδρύθηκε μέσα σε αυτά τα μαύρα και δύσκολα χρόνια, τον Σεπτέμβρη του '68, και έδωσε πνοή και ορμή στην πάλη της νεολαίας.

Τα συνθήματα «Εξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» που αναβιώσαμε και φέτος, όπως κάθε χρόνο, με την κόκκινη μπογιά μας στην πύλη της Πατησίων ακτινοβολούν φέτος ακόμα περισσότερο.

Πιστεύουμε ότι θα είμαστε ακόμα περισσότεροι αυτοί που θα πορευτούμε μαχητικά μεθαύριο (σ.σ. αύριο) προς το λαομίσητο σύμβολο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, την πρεσβεία των ΗΠΑ.

Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας σε ολόκληρο τον πλανήτη, όμως, δεν περιορίζεται στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Είναι επί της ουσίας η σύγκρουση ΗΠΑ - Κίνας και των συμμάχων τους για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η Ιστορία δείχνει ότι τέτοιοι ανταγωνισμοί, τέτοιες ανακατατάξεις ποτέ δεν γίνονται αναίμακτα. Κανένας ιμπεριαλιστής, που κινδύνευε να χάσει το προβάδισμα, δεν είπε στον ανταγωνιστή του «ορίστε, περάστε, τώρα είναι η δική σας σειρά».

Δείχνει, επίσης, πως όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, κανένας λαός δεν μένει ανεπηρέαστος και δεν υπάρχει καμία «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» και καμία «έξυπνη διπλωματική κίνηση» που να μπορεί να το εξασφαλίσει αυτό.

Εδώ εντάσσεται και η κλιμάκωση που παρακολουθούμε στα Ελληνοτουρκικά, που πάει μαζί με τα παζάρια για έναν συμβιβασμό με ΝΑΤΟική βούλα, που θα παραδώσει στους πετρελαιάδες και άλλους καπιταλιστές τον πλούτο των δύο λαών.

Σίγουρα, όμως, κάθε νέος και νέα μπορεί σήμερα να καταλάβει καλύτερα αυτό που χρόνια λένε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Οι περιβόητοι «ισχυροί σύμμαχοι», το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, όχι απλώς δεν μας εξασφαλίζουν, αλλά είναι ακριβώς η πολιτική αυτή της ταύτισης με τους σχεδιασμούς τους, που ακολουθεί η ελληνική αστική τάξη για τα δικά της συμφέροντα, που δημιουργεί τους κινδύνους.

Θέλουμε και από αυτό το βήμα να καταδικάσουμε την απαράδεκτη δίωξη στρατευμένου στη Ρόδο, ο οποίος με θάρρος εξέφρασε, όπως και έχει κάθε δικαίωμα, τη φιλειρηνική άποψή του ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο.

Απαιτούμε να σταματήσει η δίωξη εδώ και τώρα, καθώς και να του εξασφαλιστούν όλα τα δικαιώματα που έχει για την υπεράσπισή του.

Οι τεράστιες κινητοποιήσεις και οι απεργίες σε όλη την Ευρώπη, από τα τρένα του Λονδίνου μέχρι τα λιμάνια της Γερμανίας, τέτοιες που είχαμε δεκαετίες να δούμε, δείχνουν τη δύναμη των εργαζομένων, τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα.

Οι κυβερνήσεις που ανεβοκατεβαίνουν και δεν μπορούν να σταθούν σε αρκετές χώρες, δείχνουν ότι ο αντίπαλος δεν είναι άτρωτος, ίσα ίσα, αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα σε αυτήν τη νέα φάση που έχουμε μπει διεθνώς.

Στη χώρα μας συνήθως ακούγαμε το επιχείρημα «τι θέλετε και κάνετε απεργίες και αγώνες, δεν βλέπετε ότι στο εξωτερικό τα έχουν εγκαταλείψει αυτά;». Τώρα ακούσαμε το αντίθετο: «Γιατί σε όλες τις χώρες γίνονται απεργίες και στην Ελλάδα δεν κουνιέται φύλλο;». Δεν έχουν τον θεό τους...

Φυσικά αυτό δεν ίσχυε ούτε πριν από τις 9 Νοέμβρη, αφού έχουν αναπτυχθεί μεγάλοι αγώνες στη χώρα μας τα τελευταία 2,5 χρόνια, αλλά σίγουρα δεν μπορεί κανείς να το πει μετά τις 9 Νοέμβρη...

Το σίγουρο είναι πως όταν το σύστημα τραβάει ζόρια, έχουμε να ακούσουμε και να δούμε πολλά και αρκετά από αυτά θα προσφέρουν και άφθονο γέλιο...

Τώρα φαίνεται ότι επιστρατεύουν μέχρι και μνήμες γνωστών γυρολόγων για να μιλήσουν για το φύλλο νούμερο 8 της «Πανσπουδαστικής», της τότε εφημερίδας της αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ.

Εδώ οι 35άρηδες θα πουν «από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;» και οι νεότεροι μάλλον δεν θα ξέρουν για τι πράγμα μιλάμε, αφού ο μύθος ότι η ΚΝΕ δήθεν θεωρούσε προβοκάτορες τους φοιτητές που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο, δηλαδή ανάμεσά τους και τα ίδια της τα στελέχη και μέλη (!), είχε γελοιοποιηθεί τόσες φορές που τελικά τον απέσυραν για χρόνια (...)

Οι αγώνες αυτού του διαστήματος σε μια σειρά από χώρους δουλειάς και κλάδους, στην COSCO, στην «e-food», στη ΛΑΡΚΟ, στους Οικοδόμους, στα Ναυπηγεία, στα Λιπάσματα Καβάλας κι αλλού, ο αγώνας ενάντια στην είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας έδειξαν τι μπορούν να καταφέρουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, αν γυρίσουν την πλάτη στις λογικές της αναμονής «κυβερνητικών σωτήρων», αν πιστέψουν στη δύναμή τους και στηριχθούν στον δικό τους αγώνα.

Ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει αν πολλαπλασιάζονταν αυτά τα παραδείγματα, αν πολλαπλασιάζονταν οι εστίες αντίστασης κι αγώνα, αν μεγάλωνε η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και σε άλλους μαζικούς φορείς, στους φοιτητικούς συλλόγους και στις μαζικές τους διαδικασίες, αν δυνάμωνε η κοινωνική συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, αν συγκροτούνταν ένα μεγάλο, ρωμαλέο, λαϊκό κίνημα που θα ανοίγει τον δρόμο για διέξοδο προς όφελος του λαού.

Γι' αυτά παλεύει καθημερινά το ΚΚΕ και σε αυτήν την υπόθεση θα συμβάλει η ενίσχυσή του.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν έχει καμία δέσμευση απέναντι στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που δίνει μάχη για να σηκώσει ο λαός κεφάλι, που στηρίζει χωρίς ταλάντευση τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Γι' αυτό δεν τα διπλώνει μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία ή προσπάθεια περιορισμού και καταστολής, δεν χάνει ποτέ τον προσανατολισμό του στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής διεκδίκησης.

Το ΚΚΕ μπορεί να ηγηθεί της λαϊκής αντεπίθεσης, γιατί έχει πρόγραμμα που εκφράζει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το αποδεικνύει άλλωστε καθημερινά η δράση των δυνάμεών του.

Ο αγώνας που δίνουμε και θα δώσουμε, είναι ένας αγώνας που θα αξιοποιεί κάθε δυσκολία και ρωγμή στο αστικό πολιτικό σύστημα, με σκοπό να περνάει ο λαός σε καλύτερες θέσεις.

Η πάλη του λαού, που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, τη δικτατορία του κεφαλαίου, μπορεί να βαθύνει ακόμη περισσότερο αυτές τις ρωγμές, να ανοίξει τον δρόμο της ριζικής επαναστατικής ανατροπής! (...)

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της ΟΚΝΕ. Από τον Νοέμβρη του 1922, που ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας, γαλούχησε χιλιάδες νέους με τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Από τα σπλάχνα της βγήκαν αμέτρητοι νέοι κομμουνιστές όπου σε εποχές τρομερά δύσκολες τροφοδότησαν τον αγώνα του λαού μας με αυταπάρνηση και ηρωισμό.

Πάντα σε τέτοιες επετείους στεκόμαστε με δέος και θαυμασμό απέναντι στους χιλιάδες συντρόφους μας που έδωσαν αξία στα πιο όμορφα χρόνια τους παλεύοντας για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την αδικία και την εκμετάλλευση.

Αισθανόμαστε περήφανοι που μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες και όνειρα με ανθρώπους που έδωσαν και τη ζωή τους για να τα υλοποιήσουν και να τα κάνουν πραγματικότητα (...)

Κάποιοι λίγοι νέοι στα πρώτα χρόνια της χούντας, πολλοί από τους φοιτητές που πήραν μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και δεκάδες χιλιάδες μετά την πτώση της, έκαναν την επιλογή να μπουν στον αγώνα, να γίνουν μέλη της ΚΝΕ.

Η ΚΝΕ βαδίζει σήμερα στο 13ο Συνέδριό της περήφανη για την Ιστορία και την ηρωική διαδρομή της, πιο μαζική και πιο ικανή να αντεπεξέλθει στις μεγάλες απαιτήσεις που έχουν οι μάχες τις οποίες έχουμε μπροστά μας, σε αυτήν την κρίσιμη δεκαετία που έχουμε μπει.

Ελάτε να τις δώσουμε μαζί!

Να γίνει πράξη το σύνθημα του Συνεδρίου μας, να κάνουμε τα σκοτάδια φως, με ΚΝΕ ΔΥΝΑΤΗ ΠΑΝΤΟΥ!