Με φανερή «απογοήτευση» υποδέχτηκαν τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ - «συντηρητικά» και «προοδευτικά» - τις 15 ψηφοφορίες που χρειάστηκαν για να εκλεγεί ο Κ. Μακάρθι πρόεδρος της Βουλής των αντιπροσώπων στις ΗΠΑ, αποσπώντας τελικά την ψήφο των 20 ρεπουμπλικανών που αρνούνταν να ψηφίσουν τον υποψήφιο του κόμματός τους. Στην πραγματικότητα, οι ψηφοφορίες επιβεβαίωσαν τον διχασμό μεταξύ τμημάτων του αμερικανικού κεφαλαίου, που τα συμφέροντά τους αλλού συγκλίνουν με συμβιβασμούς και αλλού δεν έχουν σημείο επαφής, προκαλώντας τέτοιες «κρίσεις». Για παράδειγμα, ο νέος πρόεδρος της Βουλής αναγκάστηκε να δηλώσει πως συναινεί στη «βαθιά περικοπή κρατικών δαπανών», γιατί αλλιώς δεν «βγαίνει» το πρόγραμμα ενίσχυσης των «πράσινων» μονοπωλίων, ύψους 370 δισ. δολαρίων, ούτε τα μέτρα «προστατευτισμού» και «επαναπατρισμού» των αμερικάνικων βιομηχανιών, που αποτελούν αντικείμενο διαπάλης στις ΗΠΑ, στη σκιά της λεγόμενης «απο-παγκοσμιοποίησης». Δεσμεύτηκε επίσης για «μείωση της βοήθειας στην Ουκρανία», όχι για τα... φιλειρηνικά αισθήματα των «γερακιών» της Βουλής, αλλά εξαιτίας των διαφωνιών που υπάρχουν για το πώς πρέπει οι ΗΠΑ να δώσουν τη μάχη διατήρησης της πρωτοκαθεδρίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα απέναντι σε Ρωσία και Κίνα. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός στις ΗΠΑ και παντού δεν έχει κανέναν λόγο να αγωνιά για τη «σταθερότητα» των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και τις αντιθέσεις της αστικής τάξης. Αυτό που πρέπει να τον απασχολεί είναι πως με τη δράση του θα μπορέσει να αξιοποιήσει προς όφελός του τις δυσκολίες στο σάπιο σύστημα, για να ανοίξει δρόμο ανατροπής, διεκδικώντας σύγχρονα δικαιώματα και την ικανοποίηση των αναγκών του.