«Τώρα η οργή να γίνει ανατροπή, η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί», «Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί, όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή». Είναι κάποια από τα συνθήματα που φώναζαν με ενθουσιασμό στα πολυπληθή μπλοκ τους χιλιάδες μαθητές και φοιτητές που κατέκλυσαν χτες από νωρίς τα Προπύλαια διαδηλώνοντας μαζί με τους γονείς και τους παππούδες τους. Η οργή για το έγκλημα γίνεται διάθεση για συλλογικό αγώνα. Αγόρια και κορίτσια δίπλα δίπλα, με τη θλίψη φανερή για τον χαμό των συμφοιτητών τους, αλλά και με την αγωνία τους για το «αύριο», με την απόφασή τους να παλέψουν γι' αυτό, κόντρα στη μοιρολατρία. Οπου περνούσαν και κατά τη διάρκεια της πορείας, οι μεγαλύτεροι δεν έκρυβαν τη χαρά τους γι' αυτήν την περήφανη νεολαία.

Η Χρύσα, από το 15ο Γενικό Λύκειο Αθήνας, μας μιλά με έναν όμορφο χειμαρρώδη ...τσαμπουκά: «Βρισκόμαστε και σήμερα στον δρόμο για να εκφράσουμε την οργή μας για το έγκλημα στα Τέμπη. Απαιτούμε να μη συγκαλυφθεί, να μην περάσει ότι είναι απλά ανθρώπινο λάθος. Ξέρουμε ότι φταίει ένα κράτος που ουσιαστικά δεν νοιάζεται για τις ανθρώπινες ζωές αλλά μόνο για τα κέρδη των λίγων. Ετσι θέλουμε να φωνάξουμε ότι θα πάρουμε εκδίκηση για όλα τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα, όπως ακούτε να εκφράζουμε και με τα συνθήματά μας».

Ο Αργύρης, από το 4ο Γενικό Λύκειο Ιλίου, δεν μασάει τα λόγια του: «Βρισκόμαστε σήμερα εδώ γιατί πρέπει να γίνει γνωστό σε όλη την Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα ότι αυτό που συνέβη δεν ήταν ένα απλό ατύχημα. Είναι κάτι που αφορά όλους τους ανθρώπους, νέους και μεγαλύτερους. Οφείλουμε να αντιδράσουμε, να δείξουμε ότι αυτό το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί από τη νεολαία. Βλέπουμε ότι πολλά ΜΜΕ προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη μεμονωμένα σε ορισμένους ανθρώπους, π.χ. τον σταθμάρχη, για να κρύψουν τις βαθύτερες αιτίες. Κυρίως ότι τα κέρδη των λίγων εταιρειών μπαίνουν πάνω από την ασφάλεια του λαού και της νεολαίας».

Η Φένια, από το 3ο Γενικό Λύκειο Αχαρνών, είναι ασταμάτητη: «Διαδηλώνουμε μαζί με τους φοιτητές και τους εργάτες για να δείξουμε την οργή μας για το έγκλημα αυτό έτσι ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Το καπιταλιστικό σύστημα που σκοτώνει για τα κέρδη των λίγων είναι το ίδιο που υποβαθμίζει τα σχολεία μας».

Η Φωτεινή Στήθου, φοιτήτρια, στο ΔΣ του Συλλόγου της Φιλοσοφικής, με την ίδια ορμή αναφέρει: «Ξέρουμε ποιοι είναι οι ένοχοι, είναι το κράτος και οι κυβερνήσεις, οι εταιρείες που για τα κέρδη τους θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές. Είμαστε εδώ και υποσχόμαστε ότι θα παλέψουμε και για τους νεκρούς μας, για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος που μας στερεί το μέλλον».

Ο Παναγιώτης Μπούρος, μηχανοδηγός στη «Hellenic Train», μπροστά από την κεντρική εξέδρα της συγκέντρωσης, κάτω από το πανό του Σωματείου του, δεν κρύβει τη χαρά του για την ανταπόκριση του κόσμου και της νεολαίας. Μας μιλάει περήφανος για την 8η συνεχόμενη μέρα απεργίας που συμπλήρωναν χτες και συνεχίζει: «Υποσχόμαστε στους νεκρούς συνανθρώπους και συναδέλφους μας ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Εχουμε αποφασίσει να μη θυσιάσουμε τη ζωή μας για τα κέρδη κανενός, καμιάς εταιρείας, της "Hellenic Train", του ΟΣΕ και θα δώσουμε τη μάχη να δοθούν λύσεις τώρα». Παράλληλα εκφράζει τις ευχαριστίες των σιδηροδρομικών για τη συμπαράσταση των εργαζομένων από όλους τους κλάδους και μεταφέρει την υπόσχεση: «Ο κοινός αγώνας θα φτάσει μέχρι τέλους».

Ο Κυριάκος Λουκάκος, εργαζόμενος στις αστικές συγκοινωνίες και μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, συμπληρώνει: «Μεταφέρουμε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου με πολύ ανεπαρκείς συνθήκες ασφάλειας. Οι συνδικαλιστές που συσπειρωνόμαστε στο ΠΑΜΕ έχουμε καταγγείλει τις ελλείψεις στα μέτρα ασφάλειας, χωρίς όμως από τις διοικήσεις των εταιρειών να έχει γίνει καμία ουσιαστική βελτίωση προς αυτήν την κατεύθυνση».

Ο Βασίλης Μανωλάκος, μέλος του ΔΣ της ΕΝΕΔΕΠ, όπως και οι αγωνιστές λιμενεργάτες στις προβλήτες της κινεζικής COSCO στον Πειραιά, ξέρει στο πετσί του τι σημαίνουν τα ανεπαρκή μέτρα ασφάλειας στην εργασία. Μας μιλάει για τους χώρους δουλειάς που γίνονται όλο και περισσότερο «παγίδες θανάτου» για τους εργαζόμενους. Ομως, όπως σημειώνει, «οι λιμενεργάτες με τον αγώνα μας έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να πετύχουμε πράγματα, να επιβάλουμε το δίκιο μας».

Η Δέσποινα Χούτα, δασκάλα, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Σωκράτης», επίσης λέει τα πράγματα με το όνομά τους, για το «προδιαγεγραμμένο έγκλημα». Και αναδεικνύει ότι η ίδια πολιτική, του «κόστους - οφέλους», έχει φέρει την υποβάθμιση και υποστελέχωση στην Υγεία, τους χιλιάδες νεκρούς κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά και στην Παιδεία, με σχολεία υποχρηματοδοτούμενα, με σοβάδες να πέφτουν από τα ταβάνια, με σχολεία που πλημμυρίζουν, που σκάνε οι λέβητες. «Εμείς οι εκπαιδευτικοί αταλάντευτα είμαστε σήμερα εδώ όχι μόνο στη μνήμη των άδικα σκοτωμένων στο έγκλημα των Τεμπών, αλλά για να βροντοφωνάξουμε ότι θα παλέψουμε για τη ζωή που αξίζουμε εμείς, οι μαθητές μας, τα παιδιά μας, κάθε λαϊκή οικογένεια».