Κινηματογραφική βδομάδα με πανελλαδική πανεργατική απεργία και χιλιάδες λαού να βρίσκονται στους δρόμους. Απεργήσαμε γιατί οι ζωές μας δεν είναι «κόστος». Βγαίνουμε από τον μικρόκοσμο της αίθουσας στον δρόμο, για να φτιάξουμε τη δική μας συλλογική «ταινία» διεκδικώντας τη ζωή που μας αξίζει. Στα θετικά της βδομάδας καταλογίζουμε ότι χτες δεν πραγματοποιήθηκαν δημοσιογραφικές προβολές κάτω από την πίεση κάποιων συνάδελφων.

Τούτη τη βδομάδα ξεχωρίζουμε το «Τυχερό Αστέρι» του Χιροκάζου Κόρε-Εντα.

Το 23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος επιστρέφει 21 - 29 Μάρτη για το καθιερωμένο ραντεβού του με το κοινό, με πλούσιο πρόγραμμα και σε περισσότερες πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Πάτρα, Χανιά, Ηράκλειο). Στην Αθήνα θα διεξαχθεί στις αίθουσες «Δαναός», «Αστορ», «Auditorium Theo Angelopoulos» Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας. Θα παρουσιαστούν 51 μεγάλου μήκους ταινίες, 6 μεσαίου και 12 μικρού μήκους ταινίες, σε 7 ενότητες και παράλληλες δράσεις, ανοιχτές συζητήσεις και αποκλειστικές προβολές. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας. https://www.ifg.gr/.

Ενω, στο πλαίσιο των προβολών με τίτλο «Σινεμά με τον Φρόιντ», που διοργανώνει η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία αυτή την Κυριακή, στις 5 το απόγευμα, θα προβληθεί ο «Πολίτης Κέιν» του Ορσον Γουέλς στον Κινηματογράφο «Τριανόν».

Στη Νότια Κορέα, εκατοντάδες μωρά κάθε χρόνο βρίσκονται παρατημένα, γεγονός που έχει οδηγήσει να προστεθούν σε κτίρια κουτιά - δοχεία που προστατεύουν τα βρέφη, μέχρι να τα μαζέψει κάποιος. Ενας υπάλληλος μιας εγκατάστασης με «βρεφοδόχους» και ο φίλος του που παλεύει με τα χρέη του, κλέβουν ένα μωρό για να το πουλήσουν σε καλή τιμή. Σύντομα, όμως, οι ντετέκτιβ που τους παρακολουθούσαν, τους εντοπίζουν αθόρυβα για να αποσπάσουν κρίσιμα στοιχεία.

Μετά τους υπέροχους «Κλέφτες Καταστημάτων» μια ακόμη ταινία του Κόρε-Εντα που αξίζει να δείτε, ο οποίος επιμένει να έχει στον κεντρικό του άξονα την οικογένεια και τα παιδιά. Σκληρά και σπαρακτικά όπως πάντα.

Χωρίς καμία ευκολία στην αφήγησή του, χαρτογραφεί μέχρι τέλους τους κεντρικούς του χαρακτήρες με ενδελέχεια. Κανένα συμπέρασμα που αποκομίζει ο θεατής στην αρχή δεν παραμένει ίδιο στο τέλος. Ρίχνει φως στα άδυτα της ψυχής τους και βγάζει τα ωραιότερα στοιχεία του χαρακτήρα τους στην επιφάνεια. Για τον σκηνοθέτη οι συνθήκες καθορίζουν τους ανθρώπους και τις πράξεις τους. Πιάνεται από μια προσωπική ιστορία για να δείξει το όλον. «Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω: εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω», όπως έλεγε στο ποίημά της «Αμαρτωλό» η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Αυτός είναι ο στόχος του, βαθύ κοινωνικό σινεμά. Κι αν μας γυρίζουν πολύ πίσω στο παρελθόν οι βρεφοδόχοι, ουσιαστικά μας κάνουν να αναρωτηθούμε εάν η σάπια μήτρα του καπιταλισμού μπορεί να «εξυγιανθεί» ή εάν εκείνη είναι που «γεννάει» τα «αδέσποτα» παιδιά και το εμπόριο βρεφών σε όλες τις χώρες του κόσμου...

Ενα βράδυ, η Μία βιώνει μια τρομοκρατική επίθεση σε ένα παρισινό μπιστρό. Τρεις μήνες μετά, πασχίζει να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη το μοιραίο βράδυ και πώς να ανακτήσει τη ζωή της, για να βρει ξανά τον εαυτό της. Ομως δεν είναι πια η ίδια και το Παρίσι δεν είναι πια το ίδιο...

Η ταινία παραπέμπει στις τρομοκρατικές επιθέσεις που συγκλόνισαν τη γαλλική πρωτεύουσα το 2015. Συγκεκριμένα η σκηνοθέτης αντλεί υλικό από την προσωπική της εμπειρία, αφού ο αδερφός της βρισκόταν στην επίθεση στο Μπατακλάν.

Η ταινία δεν έχει σκοπό να αναλύσει ούτε την τρομοκρατία ως φαινόμενο, ούτε τα κίνητρα των δραστών. Αντίθετα, στέκεται στο σημαντικό κομμάτι των τραυμάτων που μένουν στους επιζώντες, πώς αυτοί τα διαχειρίζονται και πώς τα γεγονότα δομούνται και υποδομούνται μέσω της μνήμης. Πραγματικά, είναι μια καλή δουλειά πάνω στις συνέπειες των επιθέσεων και πώς διαμορφώνεται η ζωή των θυμάτων μετά το γεγονός. Μέσα από τη ματιά της Μία, αντιλαμβανόμαστε ότι ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να αλλάξει εντελώς τις προτεραιότητές του και τη ζωή του θύματος για πάντα. Βλέπουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των θυμάτων και πόσο η συλλογική μνήμη είναι εκείνη που βοηθάει τους ανθρώπους να ενώσουν τα κομμάτια της χαμένης προσωπικής τους μνήμης από το σοκ που προκαλείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αργή, υπαινικτική, κι ανθρώπινη και το κυριότερο χωρίς πρόθεση να δικάσει σε πρώτο επίπεδο. Η Βιρζινί Εφιρά είναι υπέροχη σε άλλη μια ταινία της.

Στη βόρεια Γαλλία η Ζουλιέτ μεγαλώνει μόνη, μαζί με τον πατέρα της, βετεράνο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μοναχική νεαρή κοπέλα γνωρίζει μια μάγισσα που της υπόσχεται πως τα πορφυρά πανιά θα την πάρουν μια μέρα μακριά από το χωριό της κι έκτοτε η Ζουλιέτ δεν παύει να πιστεύει στην εκπλήρωση αυτής της προφητείας.

Ο Πιέτρο Μαρτσέλο, σκηνοθέτης του εκπληκτικού «Μάρτιν Ιντεν», επιστρέφει με μια ταινία που, αυτήν τη φορά, έχει στο επίκεντρό της τη γυναικά. Είναι μια ελεύθερη διασκευή του βιβλίου του Σοβιετικού (Αλεξάντερ Στεπάνοβιτς Γκρινέβσκι) Αλεξάντερ Γκριν «Πορφυρά Πανιά», που γράφτηκε το 1923 και γυρίστηκε το 1961 από τον Αλεξάντρ Λούκιτς Πτούσκο σε παραγωγή της Μόσφιλμ. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ρομαντική ιστορία με φαντασιακά στοιχεία, που διαδραματίζεται σε έναν ακαθόριστο τόπο κάπου στη Δυτική Ευρώπη...

Τα στοιχεία τα αναφέρουμε ενδεικτικά για το υπόβαθρο της ταινίας, αφού ο Μαρτσέλο αρέσκεται να διασκευάζει ιδιαίτερους συγγραφείς. Διαβάζοντας το σκηνοθετικό σημείωμα, παρατηρούμε ότι δυο σημεία είναι εκείνα που τον κέντρισαν περισσότερο. Η σχέση πατέρα και κόρης και η εκτεταμένη οικογένεια που σχηματίζεται και στηρίζει τον πατέρα, ύστερα από τον χαμό της συζύγου του. Και πράγματι αυτά ξεχωρίζουν αισθητά μέσα στην ταινία, η οποία όμως δεν καταφέρνει τελικά να έχει μια σφιχτή αφηγηματική δομή και αρκετές σκηνές είναι πραγματικά αμήχανες... Από μια τέτοια ιστορία δεν λείπουν και οι δεισιδαιμονίες που συνυπάρχουν με τη «μαγεία», οι οποίες τελικά καθορίζουν και τον χαρακτήρα του κοριτσιού...

Μαρτυρίες ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από το φυσικό, το οικογενειακό τους περιβάλλον για πολιτικούς λόγους. Μέσα από τις μαρτυρίες τους αναδύονται τρομερές και συχνά άγνωστες πτυχές της Ιστορίας.

Το ντοκιμαντέρ περιέχει αρκετές μαρτυρίες ανθρώπων που ως παιδιά έζησαν τον ξεριζωμό από την πατρίδα και το οικογενειακό τους περιβάλλον και πλέον βρίσκουν τη δύναμη να αφηγηθούν στον φακό την προσωπική τους ιστορία. Από τις παράνομες υιοθεσίες παιδιών αντιφρονούντων Ισπανών από το καθεστώς του Φράνκο σε παιδιά που μεγάλωσαν στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης και στον Σ. Ζαχαριάδη...

Οι μαρτυρίες είναι δυνατές και πιάνουν ένα μεγάλο χωροχρονικό φάσμα, σχεδόν 80 χρόνων. Ομως, είναι ατάκτως ερριμμένες και δεν βοηθούν τον θεατή να γνωρίσει στην ουσία τους αυτές τις ιστορίες που «γεννήθηκαν» σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές. Μόνο ό,τι μπορέσει να «πιάσει»... Μας λείπει με άλλα λόγια το γενικότερο ιστορικό, κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζονται οι συγκεκριμένες ιστορίες, πλαίσιο που θα βοηθούσε τον θεατή να προσεγγίσει πιο ολοκληρωμένα τα ιστορικά γεγονότα, στα οποία αναφέρεται.