Ο Μανώλης Χαρατσής στην παρέμβασή του αναφέρθηκε στην πορεία ιδιωτικοποίησης του νερού στην Αττική, τονίζοντας ότι «ο αγώνας ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και της ΕΕ, της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, του νερού γενικότερα, δεν πρέπει να καθηλωθεί, να περιορισθεί στη διατήρηση της σημερινής μετοχικής τους σύνθεσης και γενικότερα στην αποδοχή της λειτουργίας δημόσιων επιχειρήσεων με κριτήριο το κέρδος. Είναι τεράστια η ευθύνη της σημερινής όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στο νερό».

Οπως σημείωσε, «η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του νερού, όπως και των πιο ζωτικών δημόσιων αγαθών, ακόμη και των πιο στοιχειωδών για τη ζωή των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών (νερό, Ενέργεια, δημόσιες μεταφορές), αποτελεί βασική στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της. Η ΕΕ με τις ευρωσυνθήκες της ονομάζει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες με τον τίτλο "Υπηρεσίες Γενικού Οικονομικού Συμφέροντος", όπου συμπεριλαμβάνει όλες τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας που για την ΕΕ έχουν εμπορικό χαρακτήρα, δηλαδή διατίθενται με οικονομικό αντίτιμο (π.χ. δίκτυα Ενέργειας, νερού, μεταφορών, επικοινωνιών).

Με την Οδηγία 2006/123, αντιλαϊκό τερατούργημα - γνωστή και ως "οδηγία Μπολκενστάιν" - ολοκληρώθηκε ένας κύκλος νομοθετικών παρεμβάσεων της ΕΕ, οδηγώντας στην πλήρη "απελευθέρωση" των υπηρεσιών, δηλαδή στην πλήρη παράδοσή τους στο κεφάλαιο. Ετσι, όλες οι κρίσιμες υπηρεσίες δημόσιων, κοινωνικών αγαθών μπορούν να παραδίδονται στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, με μόνη προϋπόθεση οι επιχειρήσεις να εξασφαλίζουν την "καθολική παροχή" τους, δηλαδή χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς κάποιων κατηγοριών. Εφόσον εκπληρώνουν αυτό το ελάχιστο, μπορούν να ασκούνται από ιδιώτες και να παραχωρούνται από το κράτος σε αυτούς».

Πρόσθεσε πως στην Ελλάδα «η υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ για ιδιωτικοποίηση του νερού μετρά πάνω από δύο δεκαετίες. Το σύνολο των κυβερνήσεων προχώρησε σε ευθυγράμμιση του νομοθετικού πλαισίου με την ευρωπαϊκή Οδηγία - πλαίσιο απ' την οποία απορρέουν: Η εμπορευματοποίηση του νερού, της χρήσης του, των υποδομών του, των εργασιών συντήρησης δικτύου, η εκτόξευση των τιμολογίων, ο δραστικός περιορισμός της διάθεσης του νερού στον αγροτικό τομέα και η επιθετική προώθηση της εμπορευματικής λειτουργίας και ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των επιχειρήσεων ύδρευσης».

Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής - όπως είπε - ήταν μεταξύ άλλων η δραστική μείωση του μόνιμου προσωπικού, η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με τις ελαστικές σχέσεις να έχουν «θεριέψει», εκατοντάδες εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, ενοικιαζόμενοι από δουλεμπορικά γραφεία, επέκταση της κερδοφόρας παραχώρησης τμημάτων σε κορυφαίους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας, κακή συντήρηση του δικτύου, που ένα μεγάλο μέρος του παραμένει με αγωγούς αμιάντου, υλικό καρκινογόνο και επικίνδυνο και για τους εργαζόμενους που έρχονται σε επαφή με αυτό και για τους χρήστες του δικτύου, αύξηση των τιμολογίων για τις λαϊκές οικογένειες.

Καταλήγοντας τόνισε: «Σήμερα είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι εργαζόμενοι του κλάδου του νερού να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων, γιατί ενιαία πλήττονται από τις αντιλαϊκές - αντεργατικές εξελίξεις στο νερό μα και γενικότερα. Εμείς θεωρούμε το νερό κοινωνικό δικαίωμα, δεν μπορεί να αποτελεί εμπόρευμα. Οι δυνάμεις μας πρωταγωνιστούν σήμερα, μα και διαχρονικά, στους αγώνες ενάντια στην πολιτική της ΕΕ για την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού και τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη διασφάλιση φθηνού, ελεγμένου, ποιοτικού νερού για τον λαό, για την άμεση υλοποίηση των αναγκαίων έργων υποδομής, αύξηση των διαθέσιμων αποθεμάτων νερού με κατάλληλα έργα, για την εξασφάλιση της επάρκειάς του, για δραστική μείωση των τιμολογίων, για καμία διακοπή στα λαϊκά νοικοκυριά, για προσλήψεις αναγκαίου μόνιμου προσωπικού».