Στην παρέμβασή του, ο Βασίλης Μπέλλος έκανε αναφορά στις μεγάλες δυνατότητες που δίνει η σύγχρονη επιστημονική γνώση για αντιπλημμυρική θωράκιση, αλλά αυτές προσκρούουν «στη διαχείριση του ρίσκου και την ανάλυση κόστους - οφέλους της ΕΕ».

Οπως σημείωσε, «το παρόν οικονομικό σύστημα έχει φτάσει σε ένα οριακό σημείο: Ενώ οι δυνατότητες είναι τεράστιες, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ιδιοποίηση των κερδών από την αστική τάξη και η πτωτική τάση του μέσου κέρδους για τους καπιταλιστές φρενάρουν την πρόοδο (...) το αστικό κράτος είναι εξαιρετικά "αναποτελεσματικό" όταν έχει να κάνει με την προστασία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από φυσικά φαινόμενα και τεχνολογικά ατυχήματα, ενώ είναι εξαιρετικά "αποτελεσματικό" όταν έχει να κάνει με τη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, τη νομική κατοχύρωση και οργάνωση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, την καταστολή των όποιων φωνών αντιστέκονται. Ταυτόχρονα, είναι "ανίκανο" να ενσωματώσει όλες τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις και "ικανότατο" να χρηματοδοτεί την κάθε "έξυπνη" ή "πράσινη" φανφάρα που διασφαλίζει την κερδοφορία των ομίλων».

Σε ό,τι αφορά στην ιδιωτικοποίηση του νερού επισήμανε μεταξύ άλλων την υποκρισία δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού όταν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την «επερχόμενη» εμπορευματοποίησή του, αφού οι αναδιαρθρώσεις αυτές δεν είναι καινούριες, αλλά έχουν ξεκινήσει από τη δεκαετία του '90, με τη δημιουργία των ΑΕ, την εισαγωγή αυτών στο χρηματιστήριο, καθώς και με τη λειτουργία με βάση τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Οπως τόνισε, «το δίλημμα που βάζουν αυτές οι δυνάμεις "κρατικοποίηση/εθνικοποίηση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις" είναι ψευδές όσο το παρόν οικονομικό σύστημα παραμένει ακμαίο. Αλήθεια, όλο αυτό το διάστημα που οι υδατικοί πόροι είναι υπό κρατική διαχείριση, πόσο ωφελείται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από αυτό το καθεστώς; Υπάρχει μήπως μια φιλολαϊκή διαχείριση που προσφέρει φθηνό και ποιοτικό νερό στους πολίτες ή μήπως τα τιμολόγια αυξάνονται ενώ οι υπηρεσίες και οι υποδομές οδηγούνται προς την απαξίωση;».

Σχετικά με τη λεγόμενη «κλιματική κρίση» και την προσπάθεια τμημάτων του κεφαλαίου να αποδώσουν τις πλημμύρες σε αυτήν, σημείωσε πως «πρόκειται για καθαρά πολιτικό και όχι επιστημονικό όρο, που έχει να κάνει με τους ενεργειακούς ανταγωνισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και με το ενεργειακό μείγμα που προωθεί το κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο ή το κάθε τμήμα του κεφαλαίου».

Καταλήγοντας υπογράμμισε: «Ας αναλογιστούμε με βάση τα παραπάνω: Είναι το σύγχρονο αστικό κράτος ικανό να μας προσφέρει ολοκληρωμένα αντιπλημμυρική θωράκιση; Μπορεί ο καπιταλισμός στην υφιστάμενη βαθμίδα ανάπτυξης να ενσωματώσει τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα με έναν φιλολαϊκό τρόπο; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Η απάντηση στην προστασία μας από τις πλημμύρες και τους άλλους φυσικούς κινδύνους είναι η κεντρικά διευθυνόμενη σοσιαλιστική οικονομία, όπου θα αντιμετωπίζει το νερό ως δημόσιο αγαθό και όχι ως εμπόρευμα».