Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Τη Συμφωνία Λιβάνου - Ισραήλ την επέβαλαν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, σε μια περίοδο που αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ανατ. Μεσογείου στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Ο ρόλος των Αμερικανών ήταν καθοριστικός στο παζάρι, με τα ανάλογα ανταλλάγματα στους δυο «παίκτες». Η συμφωνία κατοχύρωνε τη συνεκμετάλλευση - και γι' αυτό της έγινε τόση διαφήμιση - ως μοντέλο διευθέτησης των διαφορών ανάμεσα σε κράτη της περιοχής. Τι δεν λένε; Οτι Λίβανος και Ισραήλ περνάνε σήμερα τη μεγαλύτερη κρίση στις σχέσεις τους τα τελευταία 34 χρόνια, με εκατέρωθεν μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιθέσεις. Δηλαδή, τα ενεργειακά μονοπώλια πήραν αυτό που ήθελαν, το «μοντέλο» της συνεκμετάλλευσης απέκτησε απτό παράδειγμα, αλλά οι ανταγωνισμοί παραμένουν και ενισχύονται. Κόλαφος δηλαδή σε όσους προπαγανδίζουν ότι η «λύση» στα Ελληνοτουρκικά με ΝΑΤΟική πατέντα και για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων θα φέρει «σταθερότητα» και «ασφάλεια» στην περιοχή.