- Μαμά, πότε θα γυρίσει ο μπαμπάς...

Εχει μεγαλώσει πια ο μικρός και ρωτάει. Και δεν ξέρουν οι μεγάλοι στο σπίτι τι να του πουν. Οταν τον πήραν τον πατέρα μια νύχτα, ήταν δύο χρόνων και δεν ένιωθε. Τώρα πάτησε τα έξι - τώρα νιώθει και ρωτάει. Και περιμένει απάντηση. Δεν την παίρνει - και ξαναρωτάει.

- Μαμάκα, γιατί χτυπάν σήμερα οι καμπάνες...

- Γιατί παιδί μου είναι Λαμπρή...

- Και για εμάς είναι Λαμπρή μαμά... Και γιατί τότες το μεσημέρι στο τραπέζι και εσύ και η γιαγιάκα κλαίγατε...

Ρωτάει ο μικρός. Τα παιδιά είναι αμείλιχτα στις ερωτήσεις τους. Κι όχι μονάχα τα παιδιά. Και οι καρδιές των ανθρώπων έτσι ρωτάνε, όταν πονέσανε πολύ. Ετσι ρωτάει κι η άγνοια κι η πικρή γνώση. Και η απάντηση στην ερώτηση είναι μία. Και για μικρούς και μεγάλους...

- Πότε θα κάνουμε και μεις Λαμπρή μαμά...

Η μητέρα ξέρει να δώσει τώρα την απάντηση στο γιο της. Την ίδια απάντηση στέλνει κι ο πατέρας από το ξερονήσι του. Την ίδια απάντηση στέλνει και το σταυραδέρφι του πατέρα από μια ανθισμένη πλαγιά του βουνού σιγοτραγουδώντας ένα αντάρτικο, ένα ανοιξιάτικο, ένα πρωτομαγιάτικο τραγούδι. Την ίδια απάντηση δίνει η βουρκωμένη συννεφιά της πολιτείας και το ρημαγμένο ψυχομέτρι του χωριού. Κι ετοιμάζουνε με τον αγώνα τους, το σκληρό μα νικηφόρο αγώνα...

Χρονογράφημα του Απόστολου Σπήλιου που μεταδόθηκε από τη «Φωνή της Αλήθειας» τον Απρίλη του 1951.