Τραγούδια αγαπημένα, τραγούδια του αγώνα, που έχουν συνδεθεί και εκφράσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μεγάλες στιγμές έξαρσης του λαού μας και της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Τραγούδια που ανοίγουν ορίζοντες και συναντιούνται με τις σκέψεις, τους καημούς και τις ελπίδες της εργατικής τάξης. Τραγούδια που ανοίγουν «παράθυρα στο μέλλον» και δίνουν υπόσχεση ότι οι εργαζόμενοι του κόσμου «θα καταχτήσουμε τη Γης την οικουμένη».

Και είχαμε την τύχη να ερμηνεύσουν αυτά τα τραγούδια ορισμένοι από τους καλύτερους εκπροσώπους του ελληνικού τραγουδιού. Από τον Μανώλη Μητσιά, που μετρά 50 χρόνια παρουσίας και συνεργασίας με τους σπουδαιότερους Ελληνες συνθέτες, τον Γιώργο Μεράντζα και τον Διονύση Τσακνή, τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Γιώτα Νέγκα, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Μάκη Σεβίλογλου και εξαίρετους εκπροσώπους της νεότερης γενιάς, όπως την Ρίτα Αντωνοπούλου, την Νατάσσα Μποφίλιου, τον Απόστολο Ρίζο και τον Κώστα Τριανταφυλλίδη.

Η ενορχήστρωση και η καλλιτεχνική επιμέλεια ήταν του Γιάννη Παπαζαχαριάκη.

Επαιξαν οι μουσικοί: Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Ευαγγελία Μαυρίδου (πιάνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Ανδρέας Τράπαλης (βιολί), Γιάννης Σινάνης, Αρης Κούκος (μπουζούκι).

Η συναυλία ξεκίνησε με ορχηστρικά κομμάτια του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο Μανώλης Μητσιάς. «Ελάτε να τραγουδήσουμε για την Καισαριανή...», ανέφερε και ερμήνευσε το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» του Σταύρου Ξαρχάκου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενώ στη συνέχεια τραγούδησε την εμβληματική «Μέρα Μαγιού» από το ποιητικό σύμβολο της Πρωτομαγιάς, τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, που μελοποίησε ο Μίκης, ανοίγοντας έναν καινούργιο δρόμο στην ελληνική μουσική, στην οποία εισήγαγε τη μεγάλη ποίηση.

Ο Διονύσης Τσακνής ερμήνευσε την «Πρώτη Μαΐου» του Μάνου Λοΐζου και το «Ανεμολόγιο» του Θάνου Μικρούτσικου, σε ποίηση Κώστα Τριπολίτη, και αποχαιρέτησε τον κόσμο λέγοντας: «Με τέτοια δύναμη, τέτοια αποφασιστικότητα, τέτοια καρδιά θα πάμε στις εκλογές και θα ψηφίσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας».

Από τα πρώτα κιόλας τραγούδια, οι ερμηνευτές και οι εξαίρετοι μουσικοί που τους συνόδευαν είχαν γίνει μια μεγάλη παρέα με τους χιλιάδες που είχαν κατακλύσει το πάρκο. Και οι φωνές όλο και δυνάμωναν, και με δυνατά χειροκροτήματα γίνονταν δεκτοί οι καλλιτέχνες στη σκηνή.

Ο «Τσε» του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου, ερμηνευμένος από τον Απόστολο Ρίζο, έδωσε τη σκυτάλη στη «Φάμπρικα» του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Γιώργου Σκούρτη, που την ερμήνευσε η Βιολέτα Ικαρη. Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης αφιέρωσε τη συμμετοχή του «σε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα εμείς εδώ» και τραγούδησε για όλους εμάς που «λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη». Μνημονεύτηκε όμως και ο μεγάλος Βαμβακάρης, με το «Χαϊδάρι», από τον Μάκη Σεβίλογλου, ενώ η Αναστασία Μουτσάτσου με τη σειρά της συνέχισε με άλλα τραγούδια του Μίκη, σε μια βραδιά που οι μελωδίες εναλλάσσονταν με τις μνήμες και τις συγκινήσεις, σε μια συναυλία όπου ο κόσμος συμμετείχε ολόψυχα.

Με την «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Λουκά Θάνου, σε ποίηση Κώστα Βάρναλη, ο Μίλτος Πασχαλίδης ξεσήκωσε τον κόσμο, γιατί «αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...». Και σειρά πήρε η Ρίτα Αντωνοπούλου, που ερμήνευσε μοναδικά τον «Μικρόκοσμο» του Θ. Μικρούτσικου, σε ποίηση του Τούρκου κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, με τους χιλιάδες να απαντάνε με το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

Σειρά είχε ο Γιώργος Μεράντζας με το «Μη με ρωτάς» του Λοΐζου, ενώ αντί χαιρετισμού «δανείστηκε» τους στίχους του Γ. Ρίτσου από το «Επιλογικό»: «Να με θυμάστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί, νερό και τριαντάφυλλα...». Ενώ δύο δυνατές γυναικείες ερμηνείες, της Γιώτας Νέγκα και της Νατάσσας Μποφίλιου, μας ταξίδεψαν από την «Αλάνα» του Γιάννη Σπανού στο εμβληματικό «Νυν και Αεί» του Σταύρου Ξαρχάκου, στις παράλληλες θεματικές του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Νίκου Γκάτσου για «τα παλικάρια που σώριασαν τα βόλια».

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με αγκαλιασμένους τους ερμηνευτές επί σκηνής και με υψωμένες γροθιές, σε άμεση επικοινωνία με το κοινό, να ερμηνεύουν το «Ακορντεόν» και το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», σμίγοντας τις φωνές τους με εκείνες των χιλιάδων που παρέστησαν στη μεγάλη εκδήλωση και εισπράττοντας το πιο θερμό χειροκρότημα.