Για να περάσει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων από την κυβέρνηση καλλιεργείται ένα κλίμα του τύπου «ζήτω η ιδιωτικοποίηση». Αυτή τη λογική προώθησε και προχτές ο Α. Τσοχατζόπουλος, με την υπογραφή της ανάθεσης εργασιών του Πολεμικού Ναυτικού στο Ναυπηγείο μας. «Δημόσιο ή ιδιώτες»; Για να ξεκαθαριστεί αυτό το δίλημμα και να μην αποπροσανατολιζόμαστε από το κύριο, δηλαδή, ποιος εξυπηρετείται από τη μια ή την άλλη μορφή, οι εργαζόμενοι ή το μεγάλο κεφάλαιο, ήρθε η ώρα να απαντήσουμε πολιτικά.

Στη χώρα μας, η πολιτική που εφαρμόζεται δεν ωφελεί ποτέ τον εργαζόμενο και μάλιστα τώρα στην ΟΝΕ εποχή, όλα, 8ωρο, δημόσια κοινωνική ασφάλιση, υγεία, παιδεία χαρίζονται στο μεγάλο κεφάλαιο, για να αυξήσει και άλλο τα υπερκέρδη του. Η μέχρι σήμερα ιστορία των Ναυπηγείων Ελευσίνας έχει να μας πει πολλά, για το πώς κερδίζει πάντα το μεγάλο κεφάλαιο - τραπεζικό, εφοπλιστικό, επιχειρηματικό - και για το με ποιες πολιτικές χειροτέρεψαν οι συνθήκες για τους εργαζόμενους.

Από το 1975 μέχρι το 1992, τα Ναυπηγεία λειτουργούν κάτω από την ευθύνη του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δηλαδή τα ανέλαβαν κρατικές τράπεζες με επικεφαλής την Εμπορική Τράπεζα. Δηλαδή, όταν το 1975 η Εμπορική Τράπεζα ανέλαβε τα Ναυπηγεία, τα ανέλαβε με τα χρέη της οικογένειας Ανδρεάδη. Τα χρέη αυτά όμως επιβάρυναν μόνο τα Ναυπηγεία και όχι την τράπεζα. Μέχρι το 1992 ολοκληρώνονται πολύ μεγάλα έργα, με οφέλη για την εθνική οικονομία, αφού επιτεύχτηκε και εισαγωγή πολλών εκατομμυρίων σε συνάλλαγμα. Τέτοια έργα ήταν: Η εξέδρα του Πρίνου στα πετρέλαια της Θάσου. Οι Γερανοί του ΟΛΘ. Οι εκσκαφείς ορυκτού λιγνίτη για τη ΔΕΗ αλλά και για την Τσεχοσλοβακία. Η γέφυρα Λευκάδος. Οι βάσεις για κανόνια για τον Ελληνικό Στρατό. Οι λέβητες - αποστακτήρες για ασφάλτωση θαλάσσιου νερού για τον όμιλο Λάτση. Η συμμετοχή στον εκσυγχρονισμό των κρατικών διυλιστηρίων. Η ανάληψη εργασιών αρματαγωγών για το Πολεμικό Ναυτικό. Η πλωτή δεξαμενή για το Πολεμικό Ναυτικό. Οι πολλές μετασκευές για τον Εμπορικό Στόλο. Οπως πάντα και πολλές επισκευές για τον εμπορικό στόλο, εθνικό και διεθνή κ.α.

Κατά την ίδια περίοδο, τα Ναυπηγεία απασχολούσαν 2.300 εργαζόμενους περίπου, εκτός των εργολάβων και των προμηθευτών. Ολες οι παραπάνω εργασίες όμως ολοκληρώνονται χωρίς καμία επιδότηση, αν και δικαιούνταν επιδότηση 26%, με βάση οδηγία της ΕΟΚ. Αντίθετα, όσες φορές χρειαζόταν να πάρουν λειτουργικό δάνειο από την Εμπορική τράπεζα, αυτό δινόταν με το πιο ακριβό επιτόκιο της αγοράς (28 - 32%). Γίνεται κατανοητό, πως τα 9 δισ. δρχ. χρέη με τα οποία ξεκίνησαν τα Ναυπηγεία υπό τη διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας, αν παρέμεναν στην αγορά θα γίνονταν 120 δισ. δρχ. Ομως το 1992, αν και τα Ναυπηγεία έπαιρναν ακριβά δάνεια και πλήρωναν απαράδεκτα υψηλό επιτόκιο στην Εμπορική τράπεζα, το χρέος του έπεσε στα 47 δισ. δραχμές.Την ίδια περίοδο η εθνική οικονομία είχε όφελος και η Εμπορική τράπεζα εξοικονόμησε συνάλλαγμα, το οποίο, με στοιχεία του 1984 και 1989 (σε διάστημα πέντε χρόνων), από 15 εκ. δολ. έφτασε 63 εκ. δολ., ενώ το ποσοστό κάλυψης εκείνη την περίοδο λειτουργικών αναγκών, από 67% έφτασε στο 102%.

Τι λένε τα στοιχεία γι' αυτή την περίοδο: Μέχρι το 1992 έχουμε 2.300 θέσεις εργασίας. Μέσα σε μια δεκαετία αυξήθηκε το συνάλλαγμα προς όφελος του κράτους κατά 300% και με ολοκλήρωση μεγάλων έργων, παρ' όλο που η Τράπεζα δανειοδοτούσε τα Ναυπηγεία, με ακριβό επιτόκιο και ήταν φορτωμένα με τα χρέη της οικογένειας Ανδρεάδη. Από το 1992 μέχρι και σήμερα, εφαρμόζοντας η κυβέρνηση τις οδηγίες της ΕΕ, ξόδεψε για να πραγματοποιήσει δύο ιδιωτικοποιήσεις, 220 δισ. δραχμές, ενώ χάρισε και τα χρέη των Ναυπηγείων, για να τα δώσει καθαρά στον ιδιώτη. Οταν είχε περάσει στο κράτος από τον ιδιώτη, πέρασαν και τα χρέη του ιδιώτη στο κράτος.

Οσο τα Ναυπηγεία ανήκαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν έπαιρναν καμία επιδότηση. Οταν, όμως, τα πήρε ο ιδιώτης δόθηκαν όλες οι επιδοτήσεις. Οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν σε 750 από 2.300.

Συμπέρασμα: Οταν ανήκαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας έπαιρναν ακριβό χρήμα και χωρίς επιδοτήσεις, άρα πάλι κέρδιζαν οι ιδιώτες μέσω των τραπεζών. Οταν όμως ήρθαν στον ιδιώτη, ήρθαν καθαρά και με επιδοτήσεις και με ανάθεση εργασιών από το δημόσιο. Αρα πάλι κέρδη στους ιδιώτες, απ' ευθείας. Τουλάχιστον, με το Δημόσιο υπήρχαν 2.300 θέσεις εργασίας και εισαγωγή συναλλάγματος στο κράτος.

Για να το πετύχουν αυτό, δε διστάζουν να μοιράζουν πολλά δισ. δραχμές για μετατάξεις, για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, για «οικειοθελείς» απολύσεις, ώστε να παραδώσουν αμαχητί οι εργαζόμενοι όλες τις κατακτήσεις τους. Σ' αυτή την πολιτική ευθυγραμμίζονται και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, στη λογική του μικρότερου κακού.

Οσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνεται πόσο ρεαλιστική είναι η πρόταση για ίδρυση του Δημόσιου Ενιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας, για την εφαρμογή μιας πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και της εθνικής οικονομίας. Σήμερα, γνωρίζουμε την πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί από την πολιτική της κυβέρνησης με την ιδιωτικοποίηση, μια πολιτική που απορρέει από το συσχετισμό δύναμης μέσα στην κοινωνία. Οσο αυτή η κατάσταση παραμένει, τόσο θα είναι άσχημες οι συνέπειες για τους εργαζόμενους. Οπως είναι η κατάσταση σήμερα, χρειάζεται να αγωνιστούμε, για να ελαχιστοποιήσουμε τις συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων και για να ανεβάσουμε το εισόδημά μας. Εάν δεν αντιδράσουμε συνολικά οι εργαζόμενοι, καθημερινά θα χειροτερεύουν οι συνθήκες, το βιοτικό μας επίπεδο, ενώ αντίθετα θα πολλαπλασιάζονται τα κέρδη των εργοδοτών. Είναι ανάγκη να διαμορφώσουμε το εργατικό μέτωπο πάλης, σε κάθε χώρο εργασίας, ενάντια στα σχέδια της εργοδοσίας.