«Κάναν τη Μεσόγειο υγρό νεκροταφείο, δεν θα συνηθίσουμε ποτέ μας το σφαγείο», ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν δυνατά καθώς παραμένει άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων του ναυαγίου. Και έστειλαν το μήνυμα: «Δεν συμβιβαζόμαστε με τη βάρβαρη "κανονικότητα" των χιλιάδων νεκρών και αγνοούμενων προσφύγων στις θάλασσες της Μεσογείου και του Αιγαίου. Δεν ξεχνάμε ποιοι ευθύνονται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις που σπρώχνουν χιλιάδες στον ξεριζωμό. Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες και διεκδικούμε την ουσιαστική προστασία των δικαιωμάτων τους στο άσυλο, κόντρα στους νόμους της καταστολής και του εγκλωβισμού».

«Εγκλημα διαρκείας, χιλιάδες οι νεκροί, απάνθρωπο το σύστημα που δολοφονεί», φώναξαν τα μπλοκ των διαδηλωτών, υπενθυμίζοντας ότι το νέο ναυάγιο είναι μέρος του διαρκούς εγκλήματος που συντελείται στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο όλα τα τελευταία χρόνια. Ενός εγκλήματος που έχει την υπογραφή των ιμπεριαλιστών και των κυβερνήσεών τους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που εξαπολύουν επεμβάσεις, σφαγιάζουν λαούς, καταληστεύουν χώρες, δημιουργώντας καραβάνια ξεριζωμένων. Οι διαδηλωτές, εργαζόμενοι από μια σειρά χώρους δουλειάς που ζουν μέρα - νύχτα τα αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής με τους νεκρούς και τους σακάτηδες στα εργατικά «ατυχήματα», οι νεολαίοι, φοιτητές και μαθητές που βλέπουν τη σημερινή σαπίλα να τους πνίγει τα όνειρα. Μαζί τους συνταξιούχοι που βιώνουν τη βαρβαρότητα της επίθεσης στους απόμαχους της δουλειάς, αυτοαπασχολούμενοι που πνίγονται στα χρέη ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι μετράνε ρεκόρ κερδοφορίας.

«Μετανάστες πνιγμένοι και πρόσφυγες νεκροί, αυτή είναι της ΕΕ η πολιτική», έγραψαν στις πικέτες τους οι φοιτητικοί σύλλογοι, ενώ η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών διαμήνυσε: «Ξανά οι θάλασσές μας θάλασσες νεκρών, αλληλεγγύη το όπλο των λαών».

«Πόλεμοι και φτώχεια, στη θάλασσα πνιγμένοι, οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι», διαδήλωσαν οι επαγγελματίες στο πανό της Ομοσπονδίας Βιοτεχνικών Σωματείων Αττικής (ΟΒΣΑ). Ενώ η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) έθεσε για μια ακόμα φορά το δίλημμα που έχει βρεθεί ξανά και ξανά στην προμετωπίδα των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος: «'Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

«Χιλιάδες νεκροί και ξεριζωμένοι ψάχνουν την ελπίδα, βρίσκονται πνιγμένοι», κατήγγειλε η πορεία έξω από τα γραφεία της ΕΕ, που σφίγγει τον κλοιό της καταστολής, του εγκλωβισμού, των απελάσεων και των επαναπροωθήσεων.

«Η εργατική τάξη, τα συνδικάτα μας πρέπει να καταδικάσουν την πολιτική που ευθύνεται για τις εκατόμβες νεκρών, αλλά και όλα τα κόμματα που ψήφισαν, στήριξαν και υλοποίησαν αυτήν την αντεργατική πολιτική, αυτήν την αντιμεταναστευτική πολιτική», τόνισε έξω από τα γραφεία της ΕΕ ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, καλώντας σε ένταση της πάλης κάθε μέρα «για να τους ανατρέψουμε».

Με ένα θερμό χειροκρότημα υποδέχτηκαν οι συγκεντρωμένοι την αντιπροσωπεία του Σωματείου των εργαζομένων στην «Amazon» στις ΗΠΑ, που πήραν μέρος στην κινητοποίηση, στο πλαίσιο της επίσκεψής τους αυτές τις μέρες στην Αθήνα.

«Οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες μετανάστευσης και ασύλου γινόμαστε καθημερινά θεατές της εξαθλίωσης που προκαλεί η προσφυγιά. Δεν μένουμε όμως θεατές στην "κανονικότητα" των χιλιάδων νεκρών και αγνοούμενων στις θάλασσες της Μεσογείου και του Αιγαίου!», τόνισε η Αλεξάνδρα Λάμπρου, πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Υπηρεσίας Ασύλου και Αρχής Προσφυγών του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου. Με την παρέμβασή της στηλίτευσε το νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ και των κυβερνήσεων,«που ενισχύεται διαχρονικά ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες, που ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα για να φέρνει φτηνά εργατικά χέρια για τις ανάγκες του κεφαλαίου, καταπατά κατάφωρα τα δικαιώματά τους, αυστηροποιεί τις διαδικασίες και δυσχεραίνει ολοένα και περισσότερο την ίδια την πρόσβαση στο άσυλο».

Κατήγγειλε την υποστελέχωση των υπηρεσιών, «που έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες καθυστερήσεις στην εξέταση των αιτημάτων ασύλου», την ώρα μάλιστα που το προσωπικό δέχεται «πιέσεις για "fast track" διαδικασίες», αλλά και την «κανονικότητα» των ελαστικών σχέσεων απασχόλησης, καθώς η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι «συμβασιούχοι με ημερομηνία λήξης, εργαζόμενοι σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, σε εργολάβους, εργαζόμενοι σε ομηρία και υπό τη διαρκή απειλή της απόλυσης».

«Ουσιαστικά δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε αποτελεσματικά στα καθήκοντά μας, όπως αρμόζει σε ξεριζωμένους ανθρώπους που βιώνουν μια τραγωδία και χρειάζονται ολόπλευρη στήριξη, με αποκλειστικά κρατική ευθύνη, για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους. Μια τραγωδία που κι εμείς γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, όταν ακούμε τις συγκλονιστικές ιστορίες τους, τις κακουχίες που βίωναν στη χώρα τους και αυτές που βιώνουν και σήμερα στην Ελλάδα. Οταν ερχόμαστε σε επαφή με ανήλικα παιδιά που στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκάστηκαν να αποχωριστούν βίαια τις οικογένειές τους, γυναίκες μόνες, μωρομάνες», υπογράμμισε.

«Δεν συνηθίζουμε στον θάνατο. Ούτε στο να είναι οι θάλασσές μας νεκροταφείο ανθρώπων», τόνισε ο Αντώνης Ζήκας από τη Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας. Παράλληλα, ξεκαθάρισε ότι οι μαθητές, η νεολαία έχουν ανοιχτό μέτωπο με τον ρατσισμό και κάθε προσπάθεια να διαχωριστούν με βάση το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή, τη θρησκεία. «Εμείς οι μαθητές στεκόμαστε πάντα στο πλευρό όσων υποφέρουν», υπογράμμισε.

Την τραγωδία που επαναλαμβάνεται ανά τακτά διαστήματα τα τελευταία χρόνια, με ναυάγια που γεμίζουν τη Μεσόγειο με νεκρούς, τα νησιά και άλλες περιοχές της χώρας με ανθρώπους σωματικά και ψυχικά τραυματισμένους, συνόψισε ο Αντώνης Ταλφανίδης, μέλος της Επιτροπής Αγώνα Εργαζομένων σε ΜΚΟ του Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας.«Καλούμαστε από τα πόστα μας να διαχειριστούμε αυτήν την τραγωδία χωρίς τέλος. Να υποδεχόμαστε ασυνόδευτα παιδιά, μητέρες χωρίς τα παιδιά τους, διαλυμένες ζωές, που στοιβάζονται σε κλειστά κέντρα κράτησης, με την ελάχιστη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με την ελάχιστη υποστήριξη, ίσα για να επιβιώσουν. Ισα ίσα για να μιλάνε για επιτυχημένη διαχείριση του Προσφυγικού όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που έχουν ευθύνη για τη συμμετοχή της χώρας στους δολοφονικούς πολέμους που σκοτώνουν και ξεριζώνουν λαούς από τις πατρίδες τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής της ΕΕ: Μελίγια - Λαμπεντούζα - Μόρια - Πύλος... Γι' αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις τραγικές καταστάσεις, προτρέποντας μάλιστα "να γίνουμε Ευρώπη...". Δηλαδή να συνεχίζεται το ίδιο δράμα για τους κατατρεγμένους», ανέφερε.

Σκιαγραφώντας το ναρκοπέδιο που διαμορφώνει το νομοθετικό πλαίσιο, επεσήμανε ότι οι εργαζόμενοι στο Προσφυγικό καλούνται να τοποθετούν «προσωρινούς επιδέσμους σε μια μόνιμα ανοιχτή πληγή». Οπως κατήγγειλε, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών καταπατάται, η μετάβασή τους στις χώρες πραγματικού προορισμού τους δεν εξασφαλίζεται, οι ταχύτατες διαδικασίες ασύλου στα νησιά δεν δίνουν το δικαίωμα σε έγκυρη νομική βοήθεια, ούτε σε ολοκληρωμένη κοινωνική υποστήριξη.

«Είναι άμεση ανάγκη η περίθαλψη και υποστήριξη προσφύγων και μεταναστών να ενταχθεί σε κρατικούς φορείς, ώστε να μπορούν να παρέχονται υπηρεσίες με βάση τις ανάγκες τους, ολοκληρωμένα και σχεδιασμένα», ξεκαθάρισε κόντρα στην πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα: «Μόλις μειωθεί ή σταματήσει η χρηματοδότηση της κάθε ΜΚΟ, αφήνουν αβοήθητους εκατοντάδες, τραυματίζοντας και επανατραυματίζοντας ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες που έχουν υποστεί ήδη κακομεταχείριση και εγκατάλειψη, απολύοντας εργαζόμενους με σημαντικές επιστημονικές γνώσεις και ειδικότητες που θα μπορούσαν να ενταχθούν στους κρατικούς φορείς και αυτοί να έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την υποδοχή, φροντίδα, διαβίωση των προσφύγων, την επιτάχυνση των διαδικασιών για να μεταβούν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους», σημείωσε.

«Στο σάπιο σύστημα που αναπνέει με το δίλημμα "τα κέρδη τους ή οι ζωές μας", εμείς απαντάμε: Οι ζωές μας! Οι ζωές όλων των κατατρεγμένων!», διαμήνυσε και πρόσθεσε: «Παλεύουμε για το δικαίωμα στο άσυλο, για ανθρώπινες συνθήκες υποδοχής και διαβίωσης για όσο διάστημα οι πρόσφυγες παραμένουν στη χώρα μας. Παλεύουμε ενάντια στη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, στους Κανονισμούς του Δουβλίνου, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε αποθήκη ψυχών. Εκφράζουμε την αμέριστη, γνήσια ταξική μας αλληλεγγύη!».