Πατώντας στην επικίνδυνη αθλιότητα που έχει διαμορφώσει η διαχρονική πολιτική της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης, όπου στα ΤΕΠ του ΠΑΓΝΗ - σύμφωνα με τα στοιχεία της διοίκησης - η αναμονή ξεπερνά τις 12 ώρες, τον Ιούνη το 2,4% των ασθενών περίμενε πάνω από 10 ώρες και το 23,1% πάνω από 6 ώρες, η διοίκηση εκβιάζει τους γιατρούς να τηρούν τα εξής χρονοδιαγράμματα:

«1. Η απόφαση για εισαγωγή σε κάποιο τμήμα ή μονάδα του Νοσοκομείου μας θα πρέπει να λαμβάνεται εντός τεσσάρων (4) ωρών από την άφιξη του ασθενούς.

2. Στην περίπτωση που με το πέρας των τεσσάρων ωρών δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των ειδικοτήτων για το τμήμα εισαγωγής, την απόφαση για το τμήμα που θα νοσηλευθεί ο ασθενής υποχρεούται να τη λαμβάνει ο υπεύθυνος επιμελητής του ΤΕΠ.

3. Η διαδικασία ανεύρεσης κλίνης και μεταφοράς του ασθενούς σε αυτήν δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις δύο (2) ώρες από την ώρα απόφασης εισαγωγής.

4. Οι παραπάνω χρόνοι (ώρα άφιξης, ώρα απόφασης εισαγωγής, ώρα εισαγωγής) πρέπει να αναγράφονται σαφώς στην κάρτα του ΤΕΠ που συνοδεύει τον ασθενή.

5. Στις περιπτώσεις που δεν τηρείται το παραπάνω χρονοδιάγραμμα, και με την ευθύνη του διευθυντή του ΤΕΠ, θα ενημερώνεται ο αναπληρωτής διοικητής για τους λόγους για τους οποίους δεν τηρήθηκε».

Για το θέμα παρεμβαίνουν με κοινή δήλωσή τους ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ, Δ. Βρύσαλης, και ο Βασ. Κούδας, μέλος του ΔΣ Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου και του ΔΣ της ΕΓΕΣΥΝΗ (Ενωση Γιατρών ΕΣΥ Ν. Ηρακλείου):

«Η διοίκηση του ΠΑΓΝΗ, σπεύδοντας να δείξει πως έχει κατανοήσει καλά τις προγραμματικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, έλαβε μια άκρως αντιεπιστημονική και αυθαίρετη απόφαση που κοινοποίησε στον διευθυντή των ΤΕΠ και στον διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας.

Ενώ το κίνητρο από πλευράς διοίκησης για την παραπάνω απόφαση είναι μάλλον σαφές, να φαίνεται δηλαδή ότι υπάρχει μείωση του χρόνου αναμονής στα ΤΕΠ, τα προβλήματα που δημιουργούνται δείχνουν με τον πιο παραστατικό τρόπο τη γύμνια του συστήματος Υγείας μας και την πρόθεση της κυβέρνησης όχι να τα βελτιώσει επί της ουσίας, αλλά όσο γίνεται να βελτιωθούν η "βιτρίνα" και τα αντίστοιχα στατιστικά.

Πρώτα απ' όλα:

• Αποδεικνύεται περίτρανα η παντελής έλλειψη Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που αναγκάζει όλους αυτούς τους ασθενείς να συσσωρεύονται στα ΤΕΠ των νοσοκομείων για απλά γενικά προβλήματα, που θα μπορούσαν ν' αντιμετωπισθούν σε ένα πρωτοβάθμιο ιατρείο, αν βέβαια υπήρχε.
• Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι αξιοπρεπής Υγεία χωρίς το ανάλογο σταθερό και μόνιμο προσωπικό δεν μπορεί να υπάρχει.

Μελετώντας κανείς τη συγκεκριμένη απόφαση, αν δεν γνωρίζει τις πραγματικές επιστημονικές παραμέτρους και τις αντιξοότητες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι υγειονομικοί στα ΤΕΠ, βγάζει λαθεμένα το συμπέρασμα ότι για την καθυστέρηση ευθύνη φέρουν κυρίως οι γιατροί των διαφόρων ειδικοτήτων που πιθανόν να εξετάσουν έναν ασθενή για να έχουν μια ασφαλή πρώτη γνώμη. Η απόφαση επίτηδες αποκρύπτει δύο σημαντικές παραμέτρους που αναφέρθηκαν και προηγουμένως. Οτι κανείς δεν μπορεί να ορίσει με διοικητική απόφαση τον μέγιστο χρόνο που θα απαιτηθεί ώστε από ιατρικής άποψης να έχουμε το καλύτερο και ασφαλέστερο αποτέλεσμα για τον κάθε ασθενή. Αυτή η κατάσταση πολλές φορές απαιτεί σύνθετη, πολυπαραγοντική και μη προβλέψιμη αντιμετώπιση και, δεύτερον, ότι η συσσώρευση τόσων ασθενών στα ΤΕΠ με αποτέλεσμα αυτά να "φρακάρουν" είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο που οφείλεται στην ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση του ΕΣΥ συνολικά και δεν αντιμετωπίζεται με "αποφασίζομεν και διατάσσομεν"».

Οι εργαζόμενοι στο ΠΑΓΝΗ απαιτούν:

• Ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και λειτουργία των Κέντρων Υγείας υπαίθρου και αστικού τύπου σε 24ωρη βάση, ως βασικό μέτρο για να περιοριστεί η προσέλευση στο ΤΕΠ.
• Ενίσχυση του προσωπικού των δημόσιων νοσοκομείων με άμεση προκήρυξη όλων των κενών θέσεων του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Αναβάθμιση ουσιαστική όχι μόνο του ΠΑΓΝΗ αλλά όλων των δευτεροβάθμιων νοσοκομείων ώστε να αντιμετωπίζεται εκεί η μεγάλη πλειοψηφία των περιστατικών.
• Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για όλους, με απρόσκοπτη πρόσβαση για όλους, πρόληψη και κοινωνική ιατρική φροντίδα τέτοια που θα εξασφαλίζει ότι ολοένα και λιγότεροι συνάνθρωποί μας θα έχουν ανάγκη βοήθειας και επείγουσας αντιμετώπισης.