Η πολλαπλή απασχόληση, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα απασχόλησης μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, πολλαπλασιάζει τις επιλογές των εργοδοτών για ένταση της εκμετάλλευσης. Παράλληλα, οι μισθοί - ψίχουλα που παίρνουν οι εργαζόμενοι, τους εξαναγκάζουν σε υπερωρίες, σε δεύτερη και τρίτη δουλειά, σε δουλειά τις αργίες και στα ρεπό, για να καλύψουν τα προς το ζην.

Μέχρι σήμερα δύο διαφορετικοί εργοδότες μπορούν να απασχολούν τον ίδιο εργαζόμενο αθροιστικά μέχρι 8 ώρες τη μέρα. Με το νομοσχέδιο θα μπορούν να φτάνουν και τις 13 ώρες τη μέρα. Επίσης ένας εργαζόμενος σε έναν όμιλο επιχειρήσεων θα μπορεί να δηλώνεται ότι δουλεύει σε δύο διαφορετικές επιχειρήσεις, που θα ανήκουν όμως στους ίδιους μετόχους και οι οποίοι θα μπορούν να τον εκμεταλλεύονται αθροιστικά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα.

Τα ενδεικτικά αυτά παραδείγματα αναδεικνύουν ότι τέτοιες μορφές απασχόλησης τσακίζουν κάθε δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων, κάθε δικαίωμα στην ξεκούραση, στην ανάπτυξη κοινωνικής δράσης και ζωής.

Ακόμα χειρότερα, τα όποια τυπικά όρια του χρόνου εργασίας και ανάπαυσης είναι εύκολο να παραβιαστούν. Χαρακτηριστικά είναι όσα ομολογεί ακόμα και το Eurofound (οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ασχολείται κυρίως με τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας) σε κείμενο με τίτλο «Προνόμιο ή αναγκαιότητα; Η εργασιακή ζωή των ανθρώπων με πολλαπλή απασχόληση»:

«Ενώ η εφαρμογή των διατάξεων σχετικά με αυτές τις πτυχές του χρόνου εργασίας είναι ευκολότερο να παρακολουθείται και να επιβάλλεται για τους κατόχους μεμονωμένων θέσεων εργασίας, γίνεται πολύ πιο περίπλοκη για όσους έχουν δύο ή περισσότερες θέσεις εργασίας. Πώς μπορούν οι αρχές να διασφαλίσουν ότι ένας εργαζόμενος δεν εργάζεται όταν θα έπρεπε να ξεκουράζεται και ποιος είναι υπεύθυνος για τη διασφάλιση της μη υπέρβασης των ορίων του μέγιστου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας;».

Στο ίδιο κείμενο επισημαίνεται ότι η πολλαπλή απασχόληση αμφισβητεί τις περιόδους ημερήσιας ανάπαυσης και τον μέγιστο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας. Και σε άλλο σημείο θέτει το ζήτημα αν τα όρια του χρόνου εργασίας εφαρμόζονται ανά σύμβαση ή ανά εργαζόμενο: «Η κατοχή πολλαπλών θέσεων εργασίας αποτελεί πρόκληση, διότι η οδηγία δεν αναφέρει εάν τα όρια στον χρόνο εργασίας και τις περιόδους ανάπαυσης πρέπει να εφαρμόζονται ανά εργαζόμενο ή ανά σύμβαση (...) Οπου εφαρμόζονται [τα όρια] ανά σύμβαση, ενδέχεται να υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να εργαστούν πολύ πέρα από τις μέγιστες ώρες που ορίζονται στην οδηγία. Ωστόσο, ακόμη και αν η οδηγία εφαρμόζεται ανά εργαζόμενο, η παρακολούθηση και η επιβολή της μπορεί να αποτελέσουν πρόκληση όταν τα άτομα έχουν περισσότερες από μία θέσεις εργασίας».

Οι ίδιες επιπτώσεις ισχύουν, από άλλο δρόμο, και στις άλλες περιπτώσεις των ευέλικτων μορφών εργασίας, όπως οι συμβάσεις μηδενικών ωρών.