Με τον Γιάννη Μπέζο έχουμε κάνει μαζί - στα 33 χρόνια της γνωριμίας μας - πολλές τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές, έντυπες και διαδικτυακές εκπομπές και συνεντεύξεις. Γενικώς έχουμε μιλήσει πολύ, για πολλά. Αν θα 'πρεπε όμως να βάλω μόνο 3-4 λέξεις δίπλα στο όνομά του, θα ήταν ευφυΐα, εντιμότητα, επαγγελματισμός και καλοσύνη. Σίγουρα δεν είναι ένας άνθρωπος ...ευρείας χρήσης, έχει αιχμηρό λόγο, απεχθάνεται τους κανόνες του star system και την εκβιασμένη οικειότητα, σέβεται όμως και υπολογίζει ουσιαστικά τους θεατές, στους οποίους δεν λέει ποτέ ψέματα. Στον Μπέζο κακώς έχουν κολλήσει τις ταμπέλες του απρόσιτου και του σνομπ. Ο Μπέζος απλώς είναι σοβαρός, ειλικρινής και μετρημένος! Ενας πραγματικά εντάξει τύπος.

- Κοντά 44 χρόνια ηθοποιός. Μιλάμε δηλαδή για χιλιάδες καθημερινά άλματα στο κενό. Εχεις καταλήξει αν εσείς οι ηθοποιοί είστε κανονικοί άνθρωποι;

Η τέχνη του θεάτρου, και κυρίως της υποκριτικής, είναι μία ιστορία αιρετική και παράξενη. Γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα, μπροστά στα μάτια των θεατών. Χωρίς τους ηθοποιούς όμως αυτό είναι αδύνατον. Αυτοί ενσαρκώνουν πρόσωπα και δημιουργούν συμπεριφορές από το μηδέν. Γι' αυτό και οι θρησκείες δεν πολυσυμπαθούσαν την τέχνη μας. Ανοιγε μέτωπα παντού. Επομένως οι ηθοποιοί είναι μονίμως εκτεθειμένοι. Για να ανέβεις στη σκηνή, πρέπει να είσαι και άνθρωπος, αλλά ...και κάτι άλλο.

- Ποιο θεωρείς ότι είναι το βασικό σου ελάττωμα;

Παλαιότερα, είχα μεγάλη έλλειψη υπομονής. Τα τελευταία χρόνια το έχω καταπολεμήσει, αλλά η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να το έχω ακόμα, και να ήμουν νεότερος!

- Εχεις δηλώσει στο παρελθόν πως οι ηθοποιοί βλέπετε διαφορετικά τη ζωή και γι' αυτό ευθύνεται η μεγάλη ευαισθησία ή και η μεγάλη ανοησία σας. Δηλαδή;

Ακριβώς επειδή οι ηθοποιοί είμαστε έκθετοι και στη δόξα και στη χλεύη, πιστεύω πως μόνο αν είσαι πολύ ευαίσθητος ή πολύ ανόητος, μπορεί να κάνεις αυτό το άλμα στο κενό και μάλιστα χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

- Σε ποιους χρωστάς ένα ευχαριστώ σ' αυτή τη δουλειά;

Το ευχαριστώ το χρωστώ στην Ναταλία Τσαλίκη. Δεν είναι μόνο η σύντροφός μου για σαράντα χρόνια. Είναι ο μεγάλος συνομιλητής μου και συνοδοιπόρος στην υπέροχη περιπέτεια της ζωής. Αν η ζωή μας δεν είναι ανήσυχη και αποκαλυπτική, τότε συμβαίνει η τέχνη μας να μας αποφεύγει.

- Ποιος είναι καλύτερος ηθοποιός στην οικογένειά σας;

Η καλύτερη ηθοποιός στην οικογένειά μας είναι η Ηρώ.

Το πολυεργαλείο Γιάννης Μπέζος (ηθοποιός, σκηνοθέτης, ερμηνευτής, παρουσιαστής) διαθέτει όχι μόνο ένα πολυδιάστατο ταλέντο, αλλά και μια εντυπωσιακή στοχοπροσήλωση στην τέχνη του, που περιλαμβάνει συνεχή μελέτη, ενημέρωση και έρευνα. Εχοντας παίξει σχεδόν όλα τα είδη, θεωρεί πως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στην κωμωδία και πως ο ίδιος πιο πολύ δυσκολεύεται να παίξει τον στρατηγό Δεκαβάλλα στον «Ηρωα με παντούφλες» παρά τον Κρέοντα στην «Αντιγόνη».

- Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να παίξεις, Σακελλάριο ή Σοφοκλή;

Γνωρίζω πολλούς και πολλές που ασχολούνται με τον Αισχύλο, ενώ επιθυμούν βαθιά να αναμετρηθούν και με τον Σακελλάριο. Επίσης γνωρίζω και το αντίθετο. Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο. Ολα είναι δύσκολα και γοητευτικά.

- Οι συνεργάτες σου μου έχουν πει πως εκτός από το ότι περνούν καλά, δουλεύοντας μαζί σου, αισθάνονται πάντα ασφαλείς και προστατευμένοι. Πώς το εμπνέεις αυτό;

Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, και φυσικά είναι και υποχρέωσή μου. Οταν η δουλειά αυτή σου δίνει κάτι παραπάνω, είναι λογικό να σου ζητάει και κάτι παραπάνω. Η ιεραρχία - που τη θεωρώ απαραίτητη - έχει υποχρεώσεις. Οφείλεις στις μάχες της δουλειάς να είσαι πρώτος. Οχι πρώτος μόνο στην ταμπέλα!

- Υπήρξες πολύ εκρηκτικός νεότερος. Αυτό προέκυπτε επειδή ήσουν πολύ συγκεντρωτικός και τελειομανής ή ήταν απλώς θέμα ταμπεραμέντου;

Πιστεύω και τα δύο! Πάντως, η αλήθεια είναι πως παραμένω εκρηκτικός, αλλά σίγουρα λιγότερο θορυβώδης.

Και τι δεν έχει παίξει στο θέατρο από το 1978, που αποφοίτησε από το θεατρικό εργαστήρι του Δημήτρη Κωνσταντινίδη! Από τους «Κουραμπιέδες», την «Εβίτα», την «Εύθυμη Χήρα» και την «Κωμωδία μιας τράπεζας», μέχρι «Δάφνες και Πικροδάφνες», «Λοκαντιέρα», «Βατράχους», «Ταρτούφο», «Το Ημέρωμα της Στρίγκλας», «Θείο Βάνια», «Ορνιθες», «Αρχοντοχωριάτη», «Οπερα της πεντάρας», «Λυσιστράτη», «Δον Ζουάν», «Κατά φαντασίαν ασθενή» και άλλα πολλά. Σκηνοθέτησε δεκάδες ακόμη παραστάσεις, ανάμεσά τους: «Σκουπίδια», «Η γυναίκα που μαγείρεψε τον άντρα της», «Τα παντρολογήματα», «Ξενοδοχείον ο Παράδεισος» κ.ά. Στο σινεμά ξεχώρισε στις ταινίες «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα», «Πάμπτωχοι Α.Ε.», «ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ», «Το τανγκό των Χριστουγέννων» κ.ά. Συνεργάστηκε με τους Μίκη Θεοδωράκη, Μίμη Πλέσσα, Νότη Μαυρουδή, Θάνο Μικρούτσικο και άλλους μεγάλους συνθέτες. Στην τηλεόραση διέπρεψε, μεταξύ άλλων, στις σειρές «Απαράδεκτοι», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Απών», «Εκείνες κι εγώ», «Βίος Ανθόσπαρτος», «Ακρως Οικογενειακόν», «Ευτυχισμένοι Μαζί» κ.ά.

- Η έντονη παρουσία σου στην τηλεόραση αισθάνθηκες ότι μπορεί και να σε αιχμαλώτισε, δυσκολεύοντας το επόμενο βήμα για κάτι πιο απαιτητικό;

Ποτέ δεν αισθάνθηκα κάτι τέτοιο. Οι θεατές θα ακολουθήσουν ό,τι κι αν κάνεις, εφόσον η ματιά σου είναι καθαρή και η πρόθεσή σου σοβαρή. Εξυπακούεται ότι δεν υπάρχει «πνευματικόμετρο» στη δουλειά μας.

- Μίλησέ μου για την παιδική ασθένεια, της σκηνοθετομανίας και των συνεπειών της.

Ο μεγάλος Στανισλάφσκι έλεγε «Γλυτώσαμε από τη μεγαλομανία των πρωταγωνιστών, να δούμε τώρα, σε κάποια χρόνια, πώς θα γλυτώσουμε από τη μεγαλομανία των σκηνοθετών!». Τα μεγάλα θύματα αυτών των συμπεριφορών είναι τα ίδια τα έργα, και βέβαια οι θεατές, που δοκιμάζονται με τις... «ανησυχίες» των κρατικοδίαιτων «πνευματικών» ανθρώπων.

- Πώς αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες;

Οι αποτυχίες δεν είναι ποτέ τυχαίες. Εχουν να κάνουν με το ρεπερτόριο, με τη χρονική στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις κάτι, με το χώρο και φυσικά με το ίδιο το αποτέλεσμα, που κρίνεται από τους θεατές.

- Πόσο απαραίτητο - και θεραπευτικό - θεωρείς πως είναι το θέατρο σε περιόδους μεγάλων πολιτικών κρίσεων;

Το θεραπεύω σημαίνει υπηρετώ κάποιον ή κάτι. Με την έννοια αυτή, το θέατρο συγκινεί, ψυχαγωγεί και δημιουργεί ερωτηματικά. Στις ταραγμένες περιόδους, έρχεται και «ζεσταίνει» τους ανθρώπους. Τους υπενθυμίζει πράγματα που ξεχνάνε στους καιρούς της μεγάλης ακμής.

- Θα 'θελα το σχόλιό σου για το νέο νομοσχέδιο που θα επιβάλει το 16ωρο, συμβάσεις μηδενικού χρόνου, νομιμοποίηση της απεργοσπασίας και ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης ακόμα και με φυλάκιση.

Δεν έχω παρακολουθήσει το θέμα στις λεπτομέρειές του. Αν είναι όντως έτσι όπως μου τα λες, δεν χρειάζονται σχόλια. Πρόκειται για επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.

- Θυμάσαι ποια είναι τα μεγαλύτερα ψέματα που ακούστηκαν για σένα από τα media;

Πριν από δύο χρόνια γράφτηκε ότι ήμουν ετοιμοθάνατος και διασωληνωμένος, επειδή είχα κορονοϊό. Επίσης γράφτηκε ότι ήμουν αρνητής του εμβολίου.

- Αναρωτιέμαι τι είδους παιδί ήσουν; Είχες και τότε καλά κρυμμένη την ευαισθησία σου;

Ημουν ένα παιδί σχετικά ήσυχο. Ποτέ δεν ήμουν απαιτητικός από τους άλλους. Φυσικά είχα ευαισθησίες τις οποίες όμως φρόντιζα να κρύβω, γι' αυτό και παρέμειναν έντονες.

Μισό αιώνα από την εισβολή στην Κύπρο, πρόκειται να προβληθεί στο «MEGA» η σειρά «FAMAGUSTA», εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα. 50 χρόνια τώρα η FAMAGUSTA, η Αμμόχωστος δηλαδή, παραμένει μια ανοιχτή πληγή. Μετά την κατάληψή της, τον Αύγουστο του 1974, από τα τουρκικά στρατεύματα, η περιοχή, αφού λεηλατήθηκε, «σφραγίστηκε» και αποκόπηκε από τα δημοτικά όρια με συρματόπλεγμα και άλλα εμπόδια. Η περίκλειστη περιοχή είναι υπό την ευθύνη του τουρκικού στρατού, ο οποίος απαγορεύει την πρόσβαση σε αυτήν για όλους. Ο Μαύρος Αύγουστος, στη διάρκεια του οποίου η πόλη θάβει περισσότερους από 3.000 Ελληνοκύπριους, μετατρέπει μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη πόλη, ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά θέρετρα της Μεσογείου, σε ένα ματωμένο τοπίο πόλη - φάντασμα. Η Τουρκία με τη δεύτερη επιχείρηση, «Αττίλας ΙΙ», καταλαμβάνει το 37% του νησιού και εκτοπίζει 120.000 Κύπριους - ακόμη 20.000 παρέμειναν εγκλωβισμένοι. 50 χρόνια τώρα, εκκρεμεί το δίκαιο αίτημα για μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, για ένα και όχι δύο κράτη, για μια κοινή πατρίδα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, με τον κυπριακό λαό πραγματικά κυρίαρχο στον τόπο του.

- Σ' αυτήν τη σειρά των Αντρέα Γεωργίου και Βάνας Δημητρίου πρωταγωνιστείς. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;

Πιστεύω πως το ζήτημα της Κύπρου και της τραγωδίας της πρέπει να παραμένει στο συλλογικό ενδιαφέρον. Οχι για να κλαίμε άσκοπα, αλλά για να γνωρίζουμε τι έγινε, πώς συνέβη και ποιοι έφταιξαν. Είναι θέμα εθνικό! Κι όταν λέμε ότι υπερασπίζουμε το έθνος, δεν εννοούμε μόνο τα γεωγραφικά σύνορα, αλλά κυρίως τον «τρόπο» που συναποφασίσαμε να ζούμε μέσα στα χρόνια. Εκτιμώ ότι θα είναι μια σειρά με πολύ ενδιαφέρον, και από τη μέχρι τώρα εμπλοκή μου, μπορώ να πω ότι γίνεται με πολλή επιμέλεια και προσοχή.

Από τις 25 Οκτώβρη ο Γιάννης Μπέζος και ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης θα πρωταγωνιστήσουν για 2η σεζόν στις «Αινιγματικές παραλλαγές» του Eric-Emmanuel Schmitt, στο Θέατρο «Βεάκη». Μαζί τους και η Σοφία Καλπενίδου. Συν-σκηνοθετούν ο Σωτήρης Τσαφούλιας με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Λίγο πριν, στις 27 Σεπτέμβρη, η παράσταση θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο «Αριστοτέλειο», για τρεις βδομάδες. Οι «Αινιγματικές Παραλλαγές» είναι ένα έργο που επισημαίνει πως όλα όσα μας διχάζουν, μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε αυτά που μας ενώνουν, με σκοπό μια καλύτερη ζωή δικαιοσύνης, ειρήνης και ανθρωπιάς.