Από τη σημερινή μας κινητοποίηση καλούμε όλους τους συναδέλφους μας, όλα τα σωματεία να ξεκινήσουμε τη μάχη για να προετοιμαστεί άμεσα αγωνιστική απάντηση στο νομοσχέδιο που περνάει αλυσίδες στη ζωή μας, για να εμποδίσουμε την κατάθεσή του στη Βουλή.

Για να φέρουμε στο προσκήνιο τις δίκαιες διεκδικήσεις μας για σταθερή και μόνιμη εργασία, με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που να κατοχυρώνουν ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, με σύγχρονα δικαιώματα. Για να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με κατάργηση των συμβάσεων ομηρίας. Για την προστασία και τη διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος από τα χαράτσια και την ακρίβεια, για την προστασία της κατοικίας του λαού από τους πλειστηριασμούς.

Βάζουμε άμεσα πρόγραμμα ώστε όλα τα συνδικάτα να οργανώσουν συνεδριάσεις Διοικητικών Συμβουλίων και Γενικών Συνελεύσεων, με ανακοινώσεις, με πλατιές ενημερώσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, με συσκέψεις, για να προετοιμάσουμε την αγωνιστική απάντησή μας!

Με αυτό το θέμα καλούμε όλα τα σωματεία στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα στη σύσκεψη Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων της Αττικής την Τετάρτη 13 Σεπτέμβρη, στις 7 μ.μ., στο μεγάλο θέατρο του πολυχώρου Λιπασμάτων Δραπετσώνας.

Τι ακριβώς λοιπόν έρχεται με το νέο τερατούργημα, που η κυβέρνηση και ο υπουργός Εργασίας μάς το πλασάρουν ως πρόοδο:

1. Η νομιμοποίηση της πολλαπλής εργασίας: Μας λένε ότι διασφαλίζουν το «δικαίωμα» του κάθε εργαζόμενου με πλήρη απασχόληση να έχει και δεύτερη και τρίτη δουλειά. Ποια είναι η αλήθεια: Η κυβέρνηση νομοθετεί το δικαίωμα των εργοδοτών να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους με 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, 78 ώρες τη βδομάδα!

Η δεύτερη και η τρίτη δουλειά δεν είναι ελεύθερη επιλογή για τους εργαζόμενους, αλλά εξαναγκασμός που σχετίζεται με το ότι ο 1ος μισθός τελειώνει στις 15 κάθε μήνα και η ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης τσακίζει κόκαλα. Το καινούργιο όμως είναι ότι καταργείται στην ουσία ακόμα και η υποχρέωση που υπήρχε στους εργοδότες για την καταβολή προσαυξήσεων για υπερεργασία και υπερωρία, εφόσον με διαφορετικούς ΑΦΜ θα μπορούν να απασχολούν τον ίδιο εργαζόμενο μέχρι και 13 ώρες τη μέρα με τα διαλείμματα εκτός ωραρίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα είμαστε για πάνω από 13 ώρες τη μέρα στη δουλειά υπολογίζοντας τα διαλείμματα και τη μετακίνησή μας. Δηλαδή, η απόλυτη εξάντληση, θα γυρίζουμε σπίτι μόνο για ύπνο.

2. Ο νόμος αυτός φέρνει επίσης τις νέες συμβάσεις «ευέλικτης» απασχόλησης, όπως αυτές των «μηδενικών» ωρών και «κατά παραγγελία». Αυτές οι συμβάσεις προβλέπουν ότι δεν θα υπάρχει καμία διασφάλιση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, εφόσον δεν θα ξέρουμε πότε και πόσες ώρες θα δουλέψουμε. Θα ενημερωνόμαστε 24 ώρες πριν, όποτε ο εργοδότης μάς έχει ανάγκη και στην πράξη σημαίνει ότι δεν θα έχουμε σταθερό μισθό, αποδοχές αδείας, επιδομάτων, δεν θα έχουμε κανέναν οικογενειακό προγραμματισμό κ.λπ.

Η κυβέρνηση μας λέει ότι έτσι θα βάλει φρένο στη μαύρη εργασία, ότι νομιμοποιεί μια κατάσταση που ήδη υπήρχε, αναφέροντας τους κλάδους επισιτισμού, καλλιτεχνών και φορτοεκφορτωτών. Μιλάμε για άλλη μια τομή στη ζωή μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα που νομιμοποιεί τη βαρβαρότητα. Απογειώνει τις «ευέλικτες» μορφές εργασίας, τις επεκτείνει, ώστε να κυριαρχήσουν στην αγορά εργασίας. Ετσι έγινε και με τις προηγούμενες, όπως τις συμβάσεις μερικής απασχόλησης, τις συμβάσεις εκ περιτροπής κ.λπ. που τότε το παραμύθι ήταν ότι βοηθάνε τις γυναίκες, τους φοιτητές που αναζητούσαν εισόδημα. Τελικά η κατάληξη ήταν οι 2 στις 3 προσλήψεις κάθε έτος να είναι «ευέλικτες», να έχουμε πάνω από 6.000 απολύσεις εργαζομένων καθημερινά, και ειδικά οι επιχειρηματικοί όμιλοι στον τουρισμό να θησαυρίζουν, αξιοποιώντας αυτό το εργαλείο!

3. Το νομοσχέδιο στοχεύει στην κατάργηση της πενθήμερης εργασίας όχι μόνο σε επιχειρήσεις συνεχούς παραγωγής αλλά και σε όσες μπορούν να δουλεύουν 6 και 7 μέρες τη βδομάδα με το σύστημα των βαρδιών.

Το συγκεκριμένο μέτρο είναι ξεκάθαρο ότι το έχουν παραγγείλει, για να μην πούμε ότι το έφτιαξε ο ίδιος ο ΣΕΒ. Καταργεί το 5ήμερο, δεν προβλέπεται πουθενά δεύτερο ρεπό και στην πράξη σημαίνει ότι σε μία βδομάδα μπορεί να δουλέψουμε μέχρι και 68 ώρες, με το διάλειμμα πάντα έξω, και όριο τις 78 ώρες δουλειάς αν υπολογίσουμε και την πολλαπλή εργασία, που βέβαια με τη μετακίνηση γίνονται πολύ περισσότερες.

4. Εισάγεται για πρώτη φορά ο δοκιμαστικός χρόνος στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Αυτό το άρθρο απελευθερώνει τις απολύσεις των συμβασιούχων πριν λήξουν οι συμβάσεις τους. Μέχρι σήμερα απόλυση πριν από τη λήξη της σύμβασης ήταν έγκυρη μόνο με αιτιολογία εργοδότη και για σπουδαίο λόγο. Τώρα φεύγει έστω και αυτό το μικρό εμπόδιο για τους εργοδότες.

5. Παρέχεται ιδιαίτερο κίνητρο στις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν την ψηφιακή κάρτα εργασίας να μην προδηλώνουν τις αλλαγές του ωραρίου εργασίας ή της οργάνωσης του χρόνου εργασίας καθώς και την υπερωριακή απασχόληση στο πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ II.

Θα θέσουμε μόνο μία πλευρά, που φανερώνει την κοροϊδία από το υπουργείο. Για την ψηφιακή κάρτα προβλέπεται η «ευέλικτη προσέλευση» ως επιλογή που μπορεί να ενεργοποιήσει μονομερώς ο εργοδότης κατά την απογραφή των εργαζομένων στην ψηφιακή κάρτα και δίνει τη δυνατότητα να παραταθεί το τέλος της βάρδιας το ίδιο χρονικό διάστημα που παρατάθηκε και η έναρξή της.

Ορίζει για όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων, χωρίς κανένα κριτήριο, την ευέλικτη προσέλευση στις 2 ώρες! Μάλιστα, δεν μας διευκρινίζει αν αυτή η «ευελιξία» αφορά μόνο χρονικά διαστήματα μετά την καθορισμένη ώρα έναρξης της εργασίας ή και πριν. Δηλαδή αν ένας εργαζόμενος που δουλεύει 08.00 - 16.00 μπορεί, στο πλαίσιο της «ευελιξίας», μια μέρα να πάει στη δουλειά 10.00 - 18.00 και την άλλη 06.00 - 14.00. Καταλαβαίνει κανείς πως με τη μέθοδο αυτή ο εργοδότης μπορεί να μεταβάλλει καθημερινά την έναρξη και τη λήξη του ωραρίου εργασίας σε ένα εύρος 4 ωρών χωρίς καν να θεωρείται καταχρηστική η συνεχής αλλαγή ωραρίου! Γιατί αυτό θα συμβεί στην πράξη και όχι να πηγαίνει ο εργαζόμενος 2 ώρες αργότερα στη δουλειά και να «μην τρέχει τίποτα», όπως λίγο - πολύ ισχυρίζεται το υπουργείο.

6. Εισάγεται άρθρο για την κανονική άδεια. Στο νομοσχέδιο υπάρχει αναφορά ότι ο εργοδότης θα ενημερώνει για τον χρόνο και τον τρόπο που θα δίνεται η άδεια. Αρα ο εργαζόμενος χάνει το δικαίωμα να παίρνει την άδειά του σύμφωνα με τον δικό του προγραμματισμό και ο εργοδότης θα τη δίνει όποτε θέλει.

7. Προωθείται η κατάργηση του διαλείμματος της εργασίας στην απασχόληση των 13 ωρών τη μέρα με δεδομένο ότι το διάλειμμα εργασίας - με τον νόμο Χατζηδάκη - βγήκε εκτός του ωραρίου εργασίας.

8. Η κυβέρνηση με άρθρο στο νέο νομοσχέδιο ποινικοποιεί το δικαίωμα της διεκδίκησης και της συνδικαλιστικής δράσης, με στόχο να περάσουν όλα αυτά χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Απειλεί και τρομοκρατεί νομοθετώντας βαρύτατο πρόστιμο και ποινές φυλάκισης σε όσους αγωνίζονται και σηκώνουν κεφάλι απέναντι στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και την καταστολή που από κοινού στήνουν στους χώρους δουλειάς το κράτος και η εργοδοσία. Προσθέτει ένα ακόμα όπλο στους εργοδότες, όπως έκαναν οι προηγούμενοι νόμοι Χατζηδάκη και Αχτσιόγλου.

Η προστασία της εργασίας που λέει η κυβέρνηση είναι στην ουσία η περιφρούρηση των συμφερόντων των εργοδοτών. Προστασία της εργασίας δεν σημαίνει φυλάκιση και πρόστιμα στους εργαζόμενους που αγωνίζονται. Προστασία της εργασίας σημαίνει μείωση του εργάσιμου χρόνου με αυξήσεις των μισθών, σταθερή και μόνιμη δουλειά, σταθερό ημερήσιο χρόνο. Αυτά τα δικαιώματα το νομοσχέδιο τα τσακίζει, δεν τα προστατεύει.

Σε αυτό το ζήτημα όπως και για όλο το νομοσχέδιο είναι εκκωφαντική η σιωπή των συμβιβασμένων ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που, είτε με προσχήματα είτε και χωρίς, στην ουσία στηρίζουν αυτό το έκτρωμα, διότι συμφωνούν σε αυτό που υπηρετεί ο νέος νόμος, δηλαδή την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Η κυβέρνηση, το κράτος και η εργοδοσία, με τη στήριξη των εργατοπατέρων θέλουν να χτυπήσουν κάθε φωνή που αντιστέκεται στον αντεργατικό όλεθρο, στη δουλειά έως τα γεράματα, στη διαρκή ομηρία μέσω της «ευελιξίας», στην κακοπληρωμένη εργασία.

Αυτός ο νόμος λοιπόν αποτελεί μια νέα τομή και συμπληρώνει τις αντιδραστικές διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για να μην υπάρχει πλέον κανένα ίχνος του 8ωρου - 5ήμερου - 40ωρου.

Η επέκταση της «ευελιξίας», οι 13 ώρες τη μέρα, η δουλειά έως τα 74 χρόνια, οι συμβάσεις μηδενικών ή ελάχιστων ωρών, η 6ήμερη εργασία είναι ομολογία της κυβέρνησης ότι ένας μισθός για τον κάθε εργαζόμενο δεν επαρκεί, ότι με το εισόδημα των εργαζομένων που λεηλατείται από την ακρίβεια που αυτές τις μέρες κορυφώνεται και από τους δεκάδες αντεργατικούς νόμους που τσάκισαν Συλλογικές Συμβάσεις και δικαιώματα, δεν μπορούν να καλυφθούν βασικές ανάγκες.

Σήμερα κανένας εργαζόμενος, καμιά εργαζόμενη, καμιά συνδικαλιστική εργατική οργάνωση δεν πρέπει να δείξει ανοχή στη σύγχρονη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής σκλαβιάς. Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να ζούμε και να απολαμβάνουμε όλα τα αγαθά της σκέψης και της εργασίας μας.