Η λέξη της μόδας είναι «επικοινωνία». Χρησιμοποιείται σε όλους τους γραμματικούς τύπους, ρήμα, επίθετο, ουσιαστικό, επίρρημα αλλά και ως διατροφικό επιδόρπιο, ύστερα από ένα βαρύ κυβερνητικό γεύμα. Και σημαίνει αυτή η λέξη μιλάω για ένα θέμα και αυτός που με ακούει καταλαβαίνει τι θέλω του πω ή, όταν περάσει λίγος καιρός από τη στιγμή που είπα ό,τι ήθελα να πω και οι λέξεις κατασταλάξουν στη συνείδηση του ακροατή μου, τότε αυτός αποκαλύπτει και το περιεχόμενο των λέξεων που χρησιμοποίησα, άρα και το νόημα του λόγου μου.

Και ως εδώ αυτά που είπα για την «επικοινωνία» συμβαίνουν στην περιοχή της κοινής γλώσσας. Στην περιοχή όμως της κυβερνητικής αγλωσσίας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οταν, όμως, οι άνθρωποι της κυβέρνησης και όσοι, βέβαια, βρίσκονται κοντά της, από δίπλα της ή από κάτω της χρησιμοποιούν τη λέξη «επικοινωνία» δεν εννοούν ό,τι όλοι ο ελληνόφωνοι εννοούν. Οταν λένε, δηλαδή, «επικοινωνώ», δεν έχουν στο μυαλό τους τη διά λόγου συνεννόηση, αντίθετα έχουν τη διά λόγου εξαπάτηση. Αρα «επικοινωνία» για το κυβερνητικό λεξιλόγιο σημαίνει την προσπάθεια να πείσω τον ακροατή μου ή τον συνομιλητή μου να πιστέψει, είτε το θέλει ή όχι, αυτό που θέλω εγώ και όχι αυτό που βγαίνει μέσα από τα λόγια μου. «Επικοινωνώ», επίσης, για την κυβέρνηση σημαίνει ότι χρησιμοποιώ τις ελληνικές λέξεις με ένα καινούριο περιεχόμενο που δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορία της ελληνικής γλώσσας. Δεν έχει, δηλαδή, καμιά σχέση με τους κανόνες της ετυμολογίας ή της παραγωγής. Αλλά, κι αυτό σας παρακαλώ να το προσέξετε, η κυβερνητική γλώσσα, και, φυσικά, η γλώσσα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παράγεται, με βάση τους κανόνες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής λογικής και όχι με εκείνους της γλωσσολογίας. Ετσι, λοιπόν, όταν η κυβέρνηση μιλά για «διάλογο» δεν έχει στο μυαλό της δύο ή παραπάνω ανθρώπους να κάθονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και να συζητούν, ανταλλάσσοντας απόψεις σχετικές με ένα θέμα. Και στο τέλος, κι αυτό δεν το έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση, να πάρουν όλοι μαζί μια απόφαση, που να είναι για το καλό των άλλων που δεν παίρνουν μέρος στην κουβέντα, εξαρτάται όμως το συμφέρον τους άμεσα από αυτήν. Οχι. Στη νεοφιλελεύθερη λογική της κυβερνητικής γλώσσας «διάλογος» σημαίνει πως αυτοί που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν να μην περιμένουν πως στο τέλος θα βγάλουν όλοι μαζί μια απόφαση που θα προστατεύει αυτούς που δεν κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι, αλλά ο ένας και μόνος και που, φυσικά, αυτός ο ένας θα είναι η κυβέρνηση, που πριν να «προσέλθει στο διάλογο», όπως λέει και η σχετική τρέχουσα έκφραση, έχει πάρει ήδη την απόφασή της, γι' αυτό και τα τραπέζια της ΓΣΕΕ δεν είναι στρογγυλά, αλλά μακρόστενα, για να κάθεται στην κεφαλή τους ο ένας, αυτός που αποφασίζει, δηλαδή, δηλαδή η κυβέρνηση.

Ας συνεχίσω, όμως, τα παραδείγματα της κυβερνητικής νεοφιλελεύθερης γλώσσας. Ασφαλιστικό, π.χ. Σύμφωνα με την κοινή γλωσσική λογική «ασφαλίζω» σημαίνει δίνω τη δυνατότητα σε κάποιον που δεν μπορεί να δουλέψει άλλο, να «ζήσει αξιοπρεπώς». Κι αυτή, την εξασφάλιση της δυνατότητας στον «απόμαχο της δουλιάς», δεν την κάνω από φιλευσπλαχνία, αλλά γιατί χρωστάω σ' αυτόν ό,τι με περιβάλλει. Ό,τι με βοηθάει για να ζήσω, ακουμπώντας πάνω στα αγαθά που είναι φτιαγμένα με το δικό του το αίμα. Κι όμως για την κυβερνητικο - αξιωματικο - αντιπολιτευτική γλώσσα «ασφαλίζω» σημαίνει παίρνω από τον απόμαχο της δουλιάς πίσω, όσα δε σκέφτηκα να του πάρω, όταν αυτός δούλευε και έφτιαχνε με το αίμα του τα αγαθά του κόσμου! 'Η δεν ξέρει ελληνικά, λοιπόν, η κυβέρνηση ή πάσχει από βαριά δυσλεξία!