Βέβαια, ο αντικομμουνισμός αυτός του κ. Ευάγγελου Γιαννόπουλου δε μας ξενίζει. Το πολιτικό θράσος του όμως, που εκφράζει ο γνωστός πολύχρονος αντικομμουνισμός του, όσο και αν το καλύπτουν η ηγεσία και γνωστοί παράγοντες της σοσιαλδημοκρατικής παράταξής του, μας δημιουργεί απορίες και ερωτηματικά για όλους αυτούς τους εκφραστές του βρώμικου αυτού αντικομμουνισμού.

Δεν έχουν διδαχτεί άραγε τίποτα από την ογδοντάχρονη ηρωική ιστορία του και το μεγάλο ιστορικό δίδαγμα ότι ο «Ριζοσπάστης» ποτέ δε φιμώθηκε από τους εκάστοτε διώκτες του - τους πολιτικούς και άλλους σμπίρους της ντόπιας πλουτοκρατίας - και συνεχίζει απτόητος την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής του ως επίσημου οργάνου του ΚΚΕ; Ενώ οι διώκτες εξαφανίστηκαν από την πολιτική ζωή της χώρας.

Ηδη ένα πολύ πλατύ κίνημα συμπαράστασής του απλώνεται σε όλη τη χώρα, που σύντομα με τον μαχητικό δημοκρατικό χαρακτήρα του θα αποτελέσει σημαντικό αγκωνάρι για τη δημιουργία ενός ρωμαλέου λαϊκού μετώπου, του μόνου ικανού να απαλλάξει την πατρίδα και το λαό από όλους όσοι με τις πλάτες των Δυτικοευρωπαίων και Αμερικανών προστατών τους ρημάζουν το λαό και τη χώρα, έχοντας ως μοναδικό όπλο και ιδεολογία τους τον «ήπιο», αλλά και κυρίως τον φασίζοντα αντικομμουνισμό τους.

Και ένα ακόμη ζήτημα. Στο πλατύ πανελλήνιο αυτό κίνημα ενάντια σε αυτόν το «σύγχρονο» αντικομμουνισμό που συνεχίζεται, ο πνευματικός και επιστημονικός κόσμος της χώρας πρέπει να δυναμώσει την παρουσία του. Πρέπει να δώσει το στεντόρειο «παρών». Η αντιμετώπιση του χυδαίου αυτού αντικομμουνισμού είναι και δικό μας Εθνικό Χρέος.