Με το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» να αντηχεί, χιλιάδες λαού και νεολαίας υποδέχτηκαν στο βήμα την Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σε έναν ζωντανό διάλογο με τον κόσμο, που διαδήλωνε «Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί», «Του κόσμου οι λαοί φωνάζουν δυνατά: Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά» και «Τώρα ο λαός σώζει τον λαό, με ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό», η Θ. Καπέτη κάλεσε τον λαό στις δύσκολες αυτές ώρες, που βλέπει να πνίγεται η ζωή του μέσα στο σύστημα της βαρβαρότητας, να βρει την ελπίδα στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ξεκίνησε την ομιλία της για τα 50 χρόνια από τον μεγάλο ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου με αναφορά στο αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού, στη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος στην ευρύτερη περιοχή το οποίο μυρίζει μπαρούτι.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από αυτό που ζει ο παλαιστινιακός λαός στη Λωρίδα της Γάζας, αφού κάθε μέρα χτυπιέται τουλάχιστον ένας προσφυγικός καταυλισμός με δεκάδες και εκατοντάδες νεκρούς, χτυπιούνται σχολεία και νοσοκομεία, με τα μεγαλύτερα θύματα να είναι τα παιδιά, τα βρέφη και οι γυναίκες. Το κράτος - φονιάς Ισραήλ δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, προσπαθεί να εξοντώσει με κάθε τρόπο τον παλαιστινιακό λαό, με τις βόμβες, τις σφαίρες, τον αποκλεισμό σε τροφή, ρεύμα, νερό και επικοινωνίες, προκαλώντας και συνθήκες εξόντωσης από την πείνα, τις κακουχίες, την έλλειψη περίθαλψης και τις ασθένειες.

Στα χαλάσματα της Γάζας και απέναντι στην πανίσχυρη πολεμική μηχανή Ισραήλ και ΝΑΤΟ αναδεικνύεται ένας ήρωας λαός, ένας λαός που δείχνει πως το δίκιο είναι το σπουδαιότερο καύσιμο, το πιο δυνατό όπλο ενός αγώνα. Ο λαός της Παλαιστίνης αρνείται να αφήσει την πατρίδα του στους κατακτητές. Σε αυτόν τον λαό σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος, εργαζόμενος που να μην εκφράσει την αλληλεγγύη του, τη στήριξή του.

Γιατί κάθε άνθρωπος που δεν αποβλακώνεται από την κυρίαρχη προπαγάνδα, για το δήθεν δικαίωμα αυτοάμυνας που έχει ένα κράτος εξοντωτής και κατακτητής, δεν μπορεί να μη γεμίζει από οργή και πόνο για το ανείπωτο έγκλημα στην Παλαιστίνη.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, οι συμπορευόμενοι, οι φίλοι και οι φίλες του Κόμματος, με το κεφάλι ψηλά, μαζί με τον λαό και τη νεολαία εκφράζουμε στην πράξη την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό και παλεύουμε για μια πολύ δίκαιη υπόθεση: Να σταματήσει τώρα η βάρβαρη ισραηλινή επίθεση και σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας, να τερματιστεί η πολύχρονη κατοχή του ισραηλινού κράτους στα παλαιστινιακά εδάφη που επιβάλλεται με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, να αναγνωριστεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του '67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Καταγγέλλουμε τη φιλοκατοχική στάση της κυβέρνησης της ΝΔ και την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας μας στα αμερικανοΝΑΤΟικά και ισραηλινά σχέδια, τη χρησιμοποίηση των στρατιωτικών βάσεων και υποδομών για τη δολοφονία του λαού της Παλαιστίνης.

(...) 50 χρόνια μετά τον φοιτητικό και εργατικό - λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, στεκόμαστε με σεβασμό και τιμούμε όσους έδωσαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και αγωνίστηκαν στη διάρκεια του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου, συνολικά στη διάρκεια της δικτατορίας.

Τιμούμε όπως πρέπει τον μεγάλο ξεσηκωμό του Νοέμβρη, τα άσβεστα από τη μνήμη και τις καρδιές μας συνθήματά του, με τη συμμετοχή μας στους μεγάλους αγώνες της εποχής, ανοίγοντας τον δρόμο για τις επόμενες αναμετρήσεις με τη δικτατορία του κεφαλαίου, για να πάρουν τα όνειρά μας, οι ανεκπλήρωτοι, δίκαιοι πόθοι μας, εκδίκηση.

Ο μεγάλος ξεσηκωμός του Νοέμβρη και όλη η αντιδικτατορική πάλη δεν χωράνε στις άνευρες και ευνουχισμένες εκδηλώσεις διαστρεβλωμένης μνήμης που στήνουν η αστική τάξη και τα κόμματά της.

Η προσπάθεια αρχικά από τη ΝΔ, και μετά από όλα τα αστικά κόμματα, να αναδειχθεί πως ο αγώνας των εξεγερμένων εξαντλούνταν στο να μεταβληθεί το πολιτικό σύστημα σε κοινοβουλευτική δημοκρατία, και πως δικαιώθηκαν το 1974 με την επαναφορά της, αποτελεί μια κάλπικη ανάγνωση και παρουσίαση της ουσίας αυτού του αγώνα, των πραγματικών αιτημάτων του αλλά και των βαθύτερων διαθέσεων των νεολαιίστικων, εργατικών και λαϊκών μαζών που συμμετείχαν, με πρωταγωνιστές τους κομμουνιστές και άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές.

(...) Το ΚΚΕ ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη που καλούσε σε ανατροπή της δικτατορίας με όρους μαζικού εργατικού - λαϊκού κινήματος, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης. Είναι χαρακτηριστικό ότι εδώ στη Θεσσαλονίκη από τις αρχές της δικτατορίας πραγματοποιήθηκαν μερικές από τις πρώτες αντιστασιακές ενέργειες, όπως το γράψιμο συνθημάτων ενάντια στη χούντα έξω από τη Στρατιωτική Λέσχη τον Ιούνη του '67 και τον Αύγουστο στην Ανω Τούμπα, σε κτίριο όπου μαζεύτηκαν αξιωματικοί, έλαμψε το γνωστό "114" από φλεγόμενα στουπιά, ενέργειες που έγιναν από το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο, που η ραχοκοκαλιά του ήταν μέλη του ΚΚΕ. Εδώ στη Θεσσαλονίκη επίσης είχαμε τους πρώτους νεκρούς, τον νεολαίο Γιάννη Χαλκίδη και τον Γιώργη Τσαρουχά, Γραμματέα της ΚΟ Θεσσαλονίκης.

Το ΚΚΕ, παρά τις όποιες αδυναμίες στη στρατηγική του, τα ισχυρά χτυπήματα από το καθεστώς αλλά και την επίθεση του οπορτουνισμού τότε στο εσωτερικό του με στόχο τη διάλυσή του, άντεξε και είχε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, και με έναν τρόπο και τότε, όπως και σήμερα, είχε και έχει στη σημαία του το πάντα επίκαιρο σύνθημα "Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής"».

Η Θ. Καπέτη αναφέρθηκε στα συμπεράσματα από τον ηρωικό ξεσηκωμό, αλλά και την πάλη του λαού τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στη δικτατορία, σημειώνοντας ότι το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι πως «κανένας συσχετισμός δύναμης, κανένα καθεστώς φόβου τρομοκρατίας και ηττοπάθειας δεν μπορεί να κρατήσει έναν λαό χειροπόδαρα δεμένο. Αλλωστε τέτοιο είναι και το παράδειγμα του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού σήμερα, κάθε λαού που αγωνίζεται για το δίκιο του. Ο λαός με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές βρίσκει τον τρόπο να παλεύει, να ξεσηκώνεται, να επαναστατεί, και στο τέλος θα νικήσει».

Αναφέρθηκε ακόμα στους απολογητές του συστήματος, που μιλάνε για το Πολυτεχνείο και προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι σήμερα ο αγώνας είναι μάταιος, ότι όλα τελείωσαν με την αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού, ότι η γενιά που τότε έγραψε Ιστορία σήμερα ενσωματώθηκε στο σύστημα που ζούμε, ένιωσε πληρότητα με αυτό που ζει ως επιστέγασμα εκείνου του αγώνα.

«Η αλήθεια όμως είναι πως την Ιστορία δεν τη γράφουν γενιές, αλλά τάξεις, και η τάξη των εκμεταλλευόμενων είναι εδώ και ζει στο πετσί της την καταπίεση της τάξης των εκμεταλλευτών.

Ζούμε τον κίνδυνο του πολέμου, που χύνει το αίμα βρεφών και παιδιών στην Παλαιστίνη, που συνεχίζει να έχει στις φλόγες την Ουκρανία. Ενός πολέμου που οι εστίες του πολλαπλασιάζονται σε όλο τον κόσμο. Και που η κυβέρνηση μας βάζει με τα μπούνια, για το δήθεν εθνικό συμφέρον, δηλαδή για το συμφέρον των λίγων που ζητάνε να το υπερασπιζόμαστε οι πολλοί. Τώρα με τον ιδρώτα μας και αύριο με το ίδιο μας το αίμα.

Ζούμε την ακρίβεια για τα κέρδη των λίγων, για έναν πόλεμο που γίνεται γι' αυτά τα κέρδη. Χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν καμία δυνατότητα να ζεσταθούν, ενώ την ίδια ώρα μια χούφτα όμιλοι στην Ενέργεια και όχι μόνο σκάνε με δισ. κέρδη από αυτήν την ακρίβεια, και όσο η εργατική τάξη και ο λαός γίνονται φτωχότεροι, αυτοί γίνονται πλουσιότεροι.

Ζούμε ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα Υγείας, που με κάθε νόμο, με κάθε μέτρο, με κάθε προϋπολογισμό που ψηφίζεται, απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις λιγοστές κοινωνικές παροχές που είχε, με κλεισίματα κλινικών, με λιγότερους γιατρούς και νοσηλευτές, με πανάκριβα φάρμακα. Την ίδια ώρα που πλουτίζουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στην Υγεία, που φυτρώνουν σαν μανιτάρια οι ιδιωτικές κλινικές.

Ζούμε ένα σύστημα Εκπαίδευσης με σχολεία, πανεπιστήμια και σχολές μαθητείας που προσαρμόζουν το ίδιο το περιεχόμενό τους στις ανάγκες των επιχειρηματιών, που όλο και περισσότερο απομακρύνουν μαθητές και σπουδαστές από την πραγματική μόρφωση, την ουσιαστική και ολόπλευρη γνώση, που λειτουργούν όλο και περισσότερο σαν παραρτήματα των επιχειρηματικών ομίλων. Που κυριολεκτικά σε κάθε βαθμίδα, σε κάθε μορφή, οι γονείς πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Ζούμε χώρους δουλειάς - κάτεργα, όπου η δημοκρατία βρίσκεται έξω από τις πύλες της επιχείρησης. Οπου οι μισθοί παραμένουν χαμηλότεροι από αυτούς του 2009, όταν το λάδι, το ψωμί, το τυρί, τα ζυμαρικά, τα πιο απλά και καθημερινά, έχουν γίνει τρεις και τέσσερις φορές πιο ακριβά, όπου τα κέρδη ανεβαίνουν μέρα με τη μέρα και όταν ένας όμιλος απλά βγάλει δεκάδες δισ. καθαρά κέρδη και όχι εκατοντάδες δισ., προχωρά σε δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Ζούμε σε μια πόλη όπου μέχρι να γίνει το Μετρό χάλασαν και αποσύρθηκαν τα μισά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, μέχρι να γίνει το "flyover" θα έχουν καταρρεύσει ο περιφερειακός και οι κεντρικές οδικές αρτηρίες, που ήταν ήδη φρακαρισμένες. Σε αυτήν την πόλη όπου αποζημιώθηκαν πριν λίγες μέρες οι όμιλοι για ένα έργο που δεν έγινε ποτέ, την υποθαλάσσια αρτηρία.

Με λίγα λόγια, ζούμε στον καπιταλισμό, σε ένα σύστημα βαρβαρότητας, που πνίγει τη ζωή μας σε κάθε πλευρά.

Δεν μπορεί αυτό να ήταν το επιστέγασμα των αγώνων κατά της δικτατορίας».

Απευθύνθηκε σε παλιότερους και νεότερους αγωνιστές, όσους αρνούνται να παρατήσουν τα όνειρά τους και να μετρήσουν το μπόι των ονείρων τους στις αντοχές του συστήματος, στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, λέγοντας:

«Η χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας, η πορεία ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ, η προδοσία των ονείρων τους από τα κόμματα που ακολούθησαν, έχουν πηγή την υπόκλιση αυτών των κομμάτων στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Τέτοιες μέρες να μην ξεχνάμε ότι αυτό το κόμμα έβαλε φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του στην εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, ήταν συνδημιουργός της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας.

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ποτέ η ζωή δεν πήγε μπροστά, ποτέ καμία κοινωνία δεν προχώρησε, καμία αλλαγή δεν έγινε από την υπόκλιση στον αρνητικό συσχετισμό, από τον συμβιβασμό, από την εγκατάλειψη του αγώνα.

Σε αυτές τις δύσκολες ώρες υπάρχει η ελπίδα, υπάρχει το φως, υπάρχουν οι φωλιές νερού μέσα στις φλόγες, και είναι στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Με το ΚΚΕ που το σύστημα δεν μπορεί να το βάλει στο χέρι, με το ΚΚΕ που συμπληρώνοντας 105 χρόνια ζωής συνεχίζει να μελετά την Ιστορία του, να βγάζει συμπεράσματα από τη δράση του, για να είναι σε θέση να ηγείται στην πάλη της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας.

Το ΚΚΕ που άντεξε και στα βαριά χτυπήματα της καταστολής, στο τουφέκι και το λεπίδι του συστήματος, το ΚΚΕ που παρ' όλες τις αδυναμίες και τα λάθη του δεν πρόδωσε τον ιστορικό του ρόλο και βρήκε τη δύναμη μέσα στην ήττα να πατήσει στα πόδια του, να ανακτήσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Να γίνει ένα Κόμμα που δεν μπόρεσαν οι σειρήνες της υποταγής να το οδηγήσουν στα βράχια της βαρβαρότητας, ούτε στα λασπόνερα της διαχείρισης».

Και κατέληξε λέγοντας: «Μη χάνετε άλλο χρόνο, η ελπίδα και η προοπτική είναι στους μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Εμείς είμαστε έτοιμοι γι' αυτούς, είμαστε έτοιμοι να πάμε πιο μπροστά για το δίκιο του λαού μας, για το δίκιο της τάξης μας, απέναντι σε αυτούς μόνο δεσμευόμαστε, και γι' αυτούς θα τα δώσουμε όλα.

Γιατί το δίκιο των λαών θα νικήσει. Οι λαοί θα νικήσουν, είμαστε σίγουροι γι' αυτό. Γι' αυτό και είμαστε δίπλα στον λαό της Παλαιστίνης και θα βρεθούμε δίπλα του μέχρι τέλους. Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά της!».