«Κρατάμε καλά, είμαστε εδώ σε 24ωρη βάση και για μας δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η απεργία μας είναι μονόδρομος και ο μόνος τρόπος να λήξει είναι να προσληφθούν στις εργασίες τους οι δύο απολυμένοι συνάδελφοί μας».

Αυτό δηλώνουν οι απεργοί στην επιχείρηση «Ι. Λυμπερόπουλος», στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης που συνεχίζουν τον αγώνα τους κοντά 20 μέρες τώρα. Χτες το πρωί, ήταν μαζεμένοι στο πρόχειρο κατάλυμα, που έχουν στήσει δίπλα στην είσοδο μαζί με μέλη της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Εμφιαλωμένων Ποτών, η οποία κήρυξε την απεργία διαρκείας.

Μέσα έκαιγε μια μεγάλη σόμπα, έξω έβρεχε ασταμάτητα. Καθισμένοι γύρω γύρω σε χαμηλούς αυτοσχέδιους πάγκους, οι απεργοί εργάτες συζητούν για τον αγώνα τους, την ανάγκη να γίνει σεβαστό από τους εργοδότες το αναφαίρετο δικαίωμα των εργατών να συνδικαλίζονται. «Για να μην μπορεί ο κάθε εργοδότης, μόλις γίνει κάποιος μέλος στο σωματείο να τον απολύει, χωρίς άλλη αιτία, όπως έγινε με την περίπτωση των δύο συναδέλφων που απέλυσε το αφεντικό αυτής της επιχείρησης», μας λέει με φανερή αγανάκτηση, αλλά και αποφασιστικότητα ο Κωσταντής, για να προσθέσει: «Το ηθικό όλων είναι ακμαιότατο. Είμαστε εδώ καθημερινά 30-40 άτομα, το ξενυχτάμε κάθε βράδυ, σε βάρδιες που εναλλάσσονται και πίσω μας είναι άλλοι 700 εργάτες».

Ο Μελέτης λέει: «Είμαστε αποφασισμένοι να τραβήξουμε την απεργία όσο παίρνει, μέχρι να επιστρέψουν στις δουλιές τους οι απολυμένοι συνάδελφοι».

Σε λίγο καταφθάνουν και άλλοι για συμπαράσταση, ανάμεσά τους και στελέχη της Ομοσπονδίας. Μπαίνουν κι αυτοί στη συζήτηση. Εξηγούν με τη σειρά τους ότι, όταν απεργούν εργαζόμενοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος. Αυτή η απεργία μάς στοιχίζει πολύ, λένε. Κανείς δε θέλει να ταλαιπωρείται και να ξενυχτά για βδομάδες και να χάνει μεροκάματα. «Είμαστε, όμως, υποχρεωμένοι να επιμείνουμε, γιατί υπάρχουν κάποια βασικά δικαιώματα και αρχές, που, αν δεν τα υπερασπίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, θα γυρίσουμε πίσω στο μεσαίωνα».

Το αφεντικό, καταλήγουν, έχει κλείσει την επιχείρηση, δεν παρουσιάζεται καθόλου. Εμείς, όμως, είμαστε εδώ μέρα και νύχτα και επιμένουμε. Να δούμε ποιος θα πει τον τελευταίο λόγο...