Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι οι δύο πολιτικοί και «γραφειοκράτες» της ΕΕ δεν χωρίζονται με σινικά τείχη και ότι οι πολιτικές τους συνυπήρχαν και συνυπάρχουν σε όλη την ιστορία της ΕΕ. Για παράδειγμα, στη θέση των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης που «εμπνεύστηκε» ο Ντελόρ έχουμε σήμερα το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια. Τα ΚΠΣ διαδέχτηκαν τα ΕΣΠΑ, τα οποία επίσης συνυπήρξαν με μέτρα βαριάς λιτότητας στην ΕΕ και στη χώρα μας, όπως στην περίοδο του «εκσυγχρονισμού» επί ΠΑΣΟΚ, που το κεφάλαιο κατέγραφε τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης και ο λαός μετρούσε τη μια απώλεια μετά την άλλη. Αλλωστε, προαπαιτούμενο για όλα αυτά τα χρηματοδοτικά πακέτα δεν είναι καμιά «αλληλεγγύη», αλλά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίζουν όλες οι κυβερνήσεις, προωθώντας μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο λογαριασμός καταλήγει πάντα στον λαό, που πληρώνει τα πακέτα στους ομίλους, αλλά και με θυσίες δίχως τέλος, σε ανάπτυξη και κρίση. Σόιμπλε και Ντελόρ λοιπόν είναι όψεις του ίδιου νομίσματος: Της ΕΕ του κεφαλαίου, που δεν διστάζει να σύρει τους λαούς ακόμα και στον πόλεμο, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Πραγματική Ευρώπη της αλληλεγγύης μπορεί να είναι μόνο μια σοσιαλιστική Ευρώπη. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα για τους λαούς!