Καθημερινά γεγονότα των τελευταίων ημερών με μία κάποια σημασία για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αν δεν τα 'φαγε η μαρμάγκα της αποσιώπησης, πέρασαν στα μέσα ενημέρωσης από το φίλτρο της πάση θυσία παρουσίασης της πραγματικότητας έτσι που όχι μόνο να φαίνεται το μαύρο άσπρο αλλά και να κερδίζει ο αντίπαλος, στην προκειμένη περίπτωση το κεφάλαιο.

Μια μικρή ανακεφαλαίωση δε βλάπτει:

Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ με τη στάση της και πολύ περισσότερο με την πράξη της αναβίωσε ένδοξες στιγμές του... 1985. Τότε ήταν οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που απαγόρευαν τις αυξήσεις στους μισθούς και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές είχαν αναλάβει να βγάλουν τα κάστανα απ' τη φωτιά. Σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο αξιώνει και η κυβέρνηση νομοθετεί την κατεδάφιση του κοινωνικο- ασφαλιστικού συστήματος. Η ΠΑΣΚΕ αναλαμβάνει και πάλι τη βρώμικη δουλιά. Ως και αφίσες κυκλοφόρησαν για να δηλώσουν ότι είναι περήφανοι που είναι απεργοσπάστες με τα όλα τους!

Εχει και συνέχεια: Στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ, όπου διάφοροι ήρθαν με ξεκάθαρη εντολή από τις οργανώσεις τους να ψηφίσουν υπέρ της επόμενης απεργιακής κινητοποίησης και σε κάθε περίπτωση κατά του «κοινωνικού διαλόγου», όταν ήρθε η ώρα να σηκώσουν το χεράκι ψήφισαν «ΕΓ ΠΑΣΟΚ». Οι ίδιοι την ίδια μέρα ψήφισαν υπέρ και για την αύξηση του κατώτερου μεροκάματου κατά 0,77 ευρώ! Σχεδόν ταυτόχρονα η Κομισιόν ανακοινώνει τις εντολές της για εντός του 2002 ψήφιση του Ασφαλιστικού και παράλληλα αξιώνει εδώ και τώρα πλήρη κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ωραρίων και λοιπών ρυθμίσεων που εμποδίζουν την υπερκερδοφορία του κεφαλαίου. Γαργάρα η ΠΑΣΚΕ κι ακόμα χειρότερα, προχτές, όταν ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ δηλώνει ότι ήρθε η ώρα για την παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας σπεύδει ο Πολυζωγόπουλος να καθησυχάσει τους εργάτες ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Το είπε αυτό ενώ ήδη ο Κ. Σημίτης είχε αναγγείλει με την παρουσίαση του «Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Απασχόληση» ότι η κυβέρνηση προχωράει ολοταχώς και στην παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Διά ταύτα: Η εργατική τάξη πρέπει να ξεμπερδεύει όσο το δυνατόν γρηγορότερα μ' όλον αυτόν τον βούρκο. Και συνδικαλιστικά και πολιτικά. Οσο κι αν ενοχλεί όσους ξεκοκαλίζουν μαζί με την ΠΑΣΚΕ διάφορα ευρωπακέτα, αυτή είναι η αλήθεια και είναι σκληρή. Εδώ και καιρό ο εχθρός δεν υπάρχει μόνο στο χώρο της παραγωγής, δε λειτουργεί μόνο στο χώρο της ιδεολογίας (ρεφορμιστικές απόψεις κλπ.) αλλά και πράττει με συγκεκριμένο αντεργατικό τρόπο στο εσωτερικό των συνδικάτων. Οσο γρηγορότερα καθαρίσει αυτή η κόπρος του Αυγείου τόσο καλύτερα για τους εργάτες. Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Και για να μη μένουν περιθώρια για σπέκουλα: Η ηγεσία της ΔΑΚΕ είναι απόλυτα συνυπεύθυνη σ' αυτόν τον κατήφορο. Η συμφωνία της έχει καταγραφεί και στο Ασφαλιστικό, που διευκόλυνε την ΠΑΣΚΕ να απορρίψει την πρόταση για την απεργία, και στην εθνική σύμβαση, που έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της.

Τι πρέπει να γίνει; Αμεσα να αξιοποιηθεί στο έπακρο η θετικότατη εμπειρία της ταξικής συσπείρωσης των εργατών στη βάση, που ενισχύθηκε με την απεργία της 3ης του Απρίλη, την οποία προκήρυξε και οργάνωσε το ΠΑΜΕ. Να εκφραστεί αυτό ακόμα πιο ισχυρά στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που οργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα. Η οργή των εργατών για τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος τους, αλλά και η συνείδηση που διαμορφώνεται μέσα από αυτή τη γνώση, πρέπει να εκφραστεί και στο δρόμο τη Μεγάλη Τετάρτη, στην ταξική Πρωτομαγιά, και πολύμορφα στη συνέχεια...