Σε ταξική συσπείρωση και μέγιστη κινητοποίηση των δυνάμεών τους για τη μεγαλύτερη επιτυχία της κεντρικής απεργιακής συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα, ώστε να δυναμώσει η αντίσταση και η αντεπίθεση της εργατικής τάξης στο ξεθεμελίωμα εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, κάλεσε χτες η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, τους εργαζόμενους, με αφορμή περιοδεία της στο εργοστάσιο ΦΥΡΟΓΕΝΗΣ. Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της στη διάρκεια συγκέντρωσης που έγινε στο εργοστάσιο.

Ανεξαρτήτως, είπε απευθυνόμενη στους εργαζόμενους, αν πολιτικά πιστεύουμε στον ίδιο «θεό», για μας οι εργάτες και οι εργάτριες είναι κάτι δικό μας. Και δεν είναι τυχαίο όταν λέμε Κομμουνιστικό Κόμμα, λέμε το κόμμα της εργατικής τάξης. Βεβαίως, το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που γενικά παλεύει για τα συμφέροντα όλου του εργαζόμενου λαού, αλλά για μας η καρδιά και της οικονομίας και της εργασίας χτυπά πριν από όλα εκεί που βρίσκεται η εργατική τάξη, εκεί που παράγονται αξίες, εκεί που γίνεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εδώ μέσα, σ' αυτούς τους χώρους δουλιάς γίνεται, σε εσάς που παράγετε προϊόντα.

Μπορούμε, συνέχισε, να δούμε καλύτερες μέρες μόνο όταν η εργατική τάξη, στο σύνολό της ή στη μεγάλη της πλειοψηφία, αποκτήσει συνείδηση της δύναμής της, όχι μόνο του δίκιου της. Αλλά πρέπει να αποκτήσει η εργατική τάξη συνείδηση ότι έχει μεγάλο, ισχυρό όπλο στο χέρι της. Μόνο όταν το εργατικό κίνημα εκτιναχτεί ψηλά μπορούμε να μιλάμε στην Ελλάδα για καλύτερες μέρες. Και η Εργατική Πρωτομαγιά μάς επιτρέπει να θυμηθούμε, ότι μπορεί τα χρόνια που διανύουμε να τα μετράμε «κάθε χρονιά και χειρότερη κάθε πέρσι και καλύτερα», αλλά ό,τι κατακτήθηκε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σ' όλο τον κόσμο, κατακτήθηκε χάρη στη δράση και στις θυσίες της εργατικής τάξης. Θα ζούσαμε πολύ χειρότερα, θα ήμασταν πολύ χειρότερα. Δεν ξέρω πόσος κόσμος θα ζούσε πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη αν δεν υπήρχαν οι λαοί και πάνω απ' όλα η εργατική τάξη με τους αγώνες της.

Επιτρέψτε να διαλέξω δύο θέματα να απευθυνθώ σε εσάς, που νομίζω ότι βρίσκονται στην επικαιρότητα και μας αφορούν όλους. Είναι το μεγάλο πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και της Υγείας όπως και της δουλιάς και το εισοδηματικό. Για μας είναι ενιαία προβλήματα. Το τι βάζει στην τσέπη ο εργάτης και η εργάτρια κάθε μήνα, τι περίθαλψη ή πρόνοια έχει, γενικά τι υπηρεσίες Υγείας έχει. Το πώς θα είναι το αύριο και το μεθαύριο και του εργαζόμενου και του παιδιού του. Το τι συνταξιοδότηση θα έχει. Είναι θέματα που καθορίζουν αυτό που λέμε καθημερινότητα και μαζί με την καθημερινότητα είναι το πρόβλημα της ειρήνης και του πολέμου γιατί τώρα πια η ειρήνη και ο πόλεμος δεν είναι κάτι που είναι μακριά μας.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται, και δυστυχώς και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ότι τα μέτρα που φέρνει και στον τομέα της συνταξιοδότησης και στον τομέα της Υγείας είναι καλύτερα από αυτά που έφερε πέρσι και εν πάση περιπτώσει αφού αφουγκράστηκε τάχα τη λαϊκή αγανάκτηση φέρνει κάποια μέτρα καλύτερα. Εμείς σας λέμε, ότι πρόκειται για χοντρό και ιδιαίτερα επικίνδυνο ψέμα. Είναι σαν να πιστεύει, ότι μπορείς στην άμμο να φυτέψεις γαρίφαλα και τριαντάφυλλα, πανσέδες και κρίνα και αυτά να ανθίσουν. Πάνω στην άμμο δε βγαίνουν λουλούδια. Τέτοιο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης πάει να φέρει η κυβέρνηση. Τον Ιούνη θα καταθέσει ένα σχέδιο νόμου και εμείς λέμε θα είναι αργά τότε αν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τι είναι αυτό που καταθέτει και θα είναι αρκετά αργά την άλλη μέρα. Αν και εμείς πιστεύουμε ότι ακόμα και τα πιο δρακόντεια, αντιλαϊκά μέτρα ανατρέπονται στην πορεία, είναι καλό να παρεμβαίνει κανείς έγκαιρα. Στην ώρα του, γιατί μετά θα έχει να βγάλει το εμπόδιο του νόμου από πάνω του ενώ τώρα δεν έχει γίνει ακόμα νόμος.

Υπάρχουν ορισμένα κραυγαλέα πράγματα που τα λέει η κυβέρνηση. Παραδείγματος χάριν, ότι ορισμένες κατακτήσεις των εργαζομένων είναι «ντεμοντέ», δεν είναι της μόδας, και ότι πρέπει να αλλάξουν. Ταυτόχρονα, λέει να προσπαθήσει να μην ανεβάσει το όριο συνταξιοδότησης. Ηδη το έχει ανεβάσει κατά πέντε χρόνια με το νόμο Σιούφα και όλα τα προηγούμενα μέτρα. Δέκα χρόνια και για τους άντρες και για τις γυναίκες, και μάλιστα για τις γυναίκες είναι ακόμα χειρότερη η κατάσταση διότι τάχα εξισώνονται και παίρνουν οι γυναίκες από εδώ και πέρα σύνταξη στα 60 χρόνια. Εν τω μεταξύ έχει ανέβει ήδη το όριο ηλικίας κατά πέντε χρόνια.

Ενώ υποτίθεται, ότι η σημαία ήταν η 35ετία τώρα από αυτήν αποδεσμεύεται και μιλάει για 37 χρόνια, ενώ προηγούμενα ίσχυε μέχρι ένα ορισμένο σημείο, 35 χρόνια δουλιάς χωρίς όριο ηλικίας παίρνεις σύνταξη. Εγώ δε θα σας πω ότι η σύνταξη θα πάει στα 65 χρόνια, θα πάει και πιο πάνω, και στα 67, διότι εδώ είναι αυτό που λέμε η άμμος που πάνε να φυτέψουν λουλούδια και η άμμος είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ανεξάρτητα τι λένε οι νόμοι.

Τώρα πια, χρόνο με το χρόνο, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης θα είναι κυρίαρχες. Διάβαζα ότι η κυβέρνηση μελετά το εξής πράγμα: Τέρμα, λέει, οι συμβάσεις αορίστου χρόνου, θα είναι ορισμένου χρόνου. Πάει να τους τακτοποιήσει. Θα είναι τρεις, πέντε, έξι, εννιά μήνες, ακόμα και αυτό που λέμε έκτακτη πρόσληψη θέλει να αποδεσμευτεί. Διότι είχε συνηθίσει ο κόσμος, ότι έπαιρνε έκτακτους και αυτοί έμεναν πέντε, δέκα χρόνια και μετά πολύ δικαιολογημένα ζητούσαν μονιμοποίηση. Γιατί όταν δουλεύεις τόσα χρόνια ως έκτακτος, καλύπτεις μόνιμες και πάγιες ανάγκες. Τώρα λοιπόν θα διευθετήσει τις συμβάσεις προσλήψεων έτσι ώστε αυτός που δουλεύει πέντε μήνες το χρόνο να θεωρείται κανονική απασχόληση, αυτός με δύο μήνες επίσης κανονική απασχόληση και θα πάψει πια να υπάρχει ο όρος ανεργία για πολλούς όπως και ο όρος απόλυση.

Η κυβέρνηση πάει να μεταφέρει στην Ελλάδα το γαλλικό μοντέλο της κεντροαριστεράς. Αυτό το μοντέλο απασχόλησης λέει ότι καταργείται ο όρος «εργασία». Η λέξη «δουλιά» αντικαθίσταται με τη λέξη «απασχόληση», γίνεται περίπου σπορ η δουλιά. Θα δουλεύει κάποιο χρόνο. Στα λεξικά αν διαβάσετε ο όρος «απασχόληση» δεν ταυτίζεται με τη σταθερή δουλιά. Δουλιά, 7ωρο, 6ωρο, 25 μέρες το μήνα, το χρόνο και όλα τα χρόνια. Θα είσαι απασχολούμενος λες και ασχολείσαι με χόμπι, όπως λέμε ασχολούμαι με το ποδόσφαιρό, τα λουλούδια. Ετσι κι αυτό, η δουλιά θα είναι απασχόληση, όχι δικαίωμα και μέσο επιβίωσης, και μάλιστα μέσο καλής επιβίωσης. Ανατρέπονται λοιπόν τα πάντα.

Είναι γεγονός ότι οι αγώνες των εργαζομένων ανάγκασαν το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να καταστρέφουν σιγά σιγά. Αντί να γκρεμίζουν την πολυκατοικία γκρεμίζουν όροφο τον όροφο. Μέχρι να τα ξεθεμελιώσουν. Και δυστυχώς, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Επρεπε πριν από 4-5 χρόνια να έχει ξεσηκωθεί η εργατική τάξη και να μην έχουν περάσει ό,τι νόμοι έχουν περάσει και να μην είναι στα σκαριά να περάσουν καινούριοι νόμοι. Ομως, δεν είναι αργά. Θα ρίξουν τις συντάξεις στο 60 και στο 50 και στο 40% του μισθού. Δεν το κάνουν τώρα αμέσως, θα το κάνουν σε πέντε χρόνια. Λέει, φέρνουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που ισχύει για 20 χρόνια. Λένε ψέματα γιατί και προηγούμενα έφτιαχναν νόμους για πέντε χρόνια και τους άλλαζαν. Ξέρετε τι θα κάνουν; Θα τα περάσουν τάχα για 20 χρόνια και σε πέντε χρόνια θα γίνει μια καινούρια μελέτη που θα λέει δεν πάνε καλά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ξαναλλάζουμε. Ποιος τους δεσμεύει; Εδώ το Σύνταγμα της χώρας αλλάζουν, εδώ τα σύνορα της χώρας είναι απαραβίαστα, κι όμως τα σύνορα από τους συμμάχους θεωρούνται ότι δεν είναι κανονικά και τα αλλάζουν. Εδώ το Σύνταγμα κατοχύρωνε ο ελληνικός στρατός να μη βγαίνει έξω από τα σύνορα να πηγαίνει σε άλλες χώρες και το άλλαξαν και το Σύνταγμα, και θα τους δεσμεύσει ένας νόμος; Οι νόμοι αλλάζουν όποτε θέλεις αρκεί να έχεις το πενήντα συν ένα.

Αυτό λοιπόν το μήνυμα που φέρνουμε είναι το εξής: Αν η εργατική τάξη τα προηγούμενα χρόνια έχασε κάποιες μάχες, κέρδισε και μάχες. Με την έννοια ότι παρακώλυσε νόμους. Και σήμερα πρέπει να ανασυνταχθεί, να παρεμποδίσει νόμους για να κερδίσει μεγάλες μάχες αύριο. Διότι υπάρχουν και τα παιδιά μας. Τι θα παραδώσουμε σ' αυτά τα παιδιά;

Μπορεί σ' αυτό το εργοστάσιο να αισθάνεστε, ότι έχετε μια σταθερή δουλιά. Τίποτα πια δε θα είναι σταθερό στην Ελλάδα από εδώ και εμπρός. Πρώτον, γιατί θα αρχίσει να περνάει η μεγαλύτερη απελευθέρωση των απολύσεων. Δεύτερον, γιατί θα μεγαλώνει η στρατιά των ανέργων, άρα θα προτιμάει η εργοδοσία να παίρνει για λίγο χρόνο άνεργους με πιο χαμηλά μεροκάματα και, τέλος, υπάρχει ο μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ισχυρές επιχειρήσεις, που λήγει πολλές φορές με το δυσκόλεμα της μιας ή της άλλης επιχείρησης προς όφελος της ακόμα μεγαλύτερης.

Εμείς παλεύουμε κατά των καπιταλιστών, δεν παλεύουμε να κλείσουν οι επιχειρήσεις, γιατί ξέρουμε, ότι θα πεταχτεί ο εργάτης έξω. Αλλά οι επιχειρήσεις κλείνουν και ανοίγουν ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Γι' αυτό εμείς παλεύουμε για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είτε κλείνουν είτε ανοίγουν καινούριες επιχειρήσεις, να έχουν ίσα δικαιώματα οι εργαζόμενοι. Γιατί ο μεν καπιταλισμός συγκεντρώνει τα μέσα παραγωγής σε όλο και λιγότερους και εκτοπίζει και εργοδότες ακόμα. Εμείς όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, έχουμε σταθερότητα να υπερασπίζουμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και σήμερα και αύριο.

Εχουμε την Τετάρτη την Πρωτομαγιά. Την κάνανε «μη αργία» για να διευκολυνθούν, λέει, τα μαγαζιά. Είναι αστείο πράγμα. Αμα έχουμε λεφτά πάμε και ψωνίζουμε και σε τρεις ώρες και με αργία την Τετάρτη. Θα πάμε την Πέμπτη, την Παρασκευή από τη 1 το μεσημέρι, θα πάμε και το Μεγάλο Σάββατο. Βρήκαν λοιπόν το κόλπο, ότι θα πέσει η αγοραστική κίνηση αν κλείσουν τα μαγαζιά την Τετάρτη. Εμείς θεωρούμε, ότι την Τετάρτη είναι «αργία» για την εργατική τάξη, δηλαδή απεργία! Και αυτή η Εργατική Πρωτομαγιά, ιδιαίτερα σ' αυτή τη φάση, πρέπει να εκδηλωθεί με τη μέγιστη κινητοποίηση των ταξικών δυνάμεων στο Σύνταγμα. Εμείς στηρίζουμε τη συγκέντρωση που γίνεται γιατί πραγματικά δεν πρέπει να χάνεται καμία μάχη. Δε θα σας πούμε ότι όλα θα 'ρθουν τούμπα στην Ελλάδα και για το καλό σας, μέσα σε ένα μήνα και σε ένα χρόνο. Αλλά χρειάζεται κάθε μέρα να γίνεται ένα βήμα. Αν πούμε, ότι δε βαριέσαι, δε γίνεται τίποτα και μοιρολατρήσουμε, τα επόμενα χρόνια θα πέσουν πολλές βόμβες στο κεφάλι μας.

Και μην ξεχνάτε ότι δεν αντιμετωπίζουμε μόνο το μεροκάματο που είναι το κύριο, ή τη δουλιά, την Παιδεία, την Υγεία, ό,τι απασχολεί τα παιδιά μας. Αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερα στην περιοχή μας το ζήτημα του πολέμου. Σήμερα διάβαζα ότι οι Αμερικανοί θα στείλουν 250.000 στρατιώτες στο Ιράκ για επίθεση, ότι θα έχουμε κρίση στο πετρέλαιο. Ποιος πληρώνει την κρίση; Οι λαοί. Και ας μου πούνε κι αυτοί που λένε ο τουρισμός είναι εισόδημα για την Ελλάδα, πώς θα κινηθούν όλα αυτά με αυτή την ανασφάλεια και με τον πόλεμο δίπλα μας;

Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχουν, για μας, πολλές ελπίδες. Και οι αγώνες φέρνουν την ελπίδα. Αγώνες - δε σας το κρύβουμε - και με θυσίες. Θα ανοίξει και καμιά μύτη. Αλλά χίλιες φορές οι θυσίες που απαιτεί ο αγώνας παρά οι θυσίες που απαιτεί η απραξία, η αδιαφορία, η μοιρολατρία και η ελπίδα, ότι ο καθένας ατομικά μπορεί να επιβιώσει.

Εμείς λοιπόν παλεύουμε για τη συσπείρωση και συμπαράταξη των ταξικών δυνάμεων, για την ενίσχυση της ενότητας των εργαζομένων, της ταξικής ενότητας και όχι της ταξικής συνεργασίας, και αναμφισβήτητα ως Κόμμα φιλοδοξούμε με περισσότερες δυνάμεις στην πορεία, που θα μας τις δώσει η εργατική τάξη, να μπορούμε να ανταποκριθούμε και στην αντίσταση και στην αντεπίθεση. Και τα δύο χρειάζονται και άμυνα και αντίσταση και προπάντων αντεπίθεση.

Καλή Πρωτομαγιά ως μέρα επίσης αλληλεγγύης για τους Παλαιστίνιους αδελφούς μας, για τους Κύπριους αδελφούς μας, για τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, για τους Αργεντίνους εργάτες, για τους λαούς της περιοχής που βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Γι' αυτό από κοινού πρέπει από αυτό το καζάνι να βγούμε, και το μπορούμε!