Με αφορμή την έκθεση έργων της Εύας Μελά στην γκαλερί «Εκφραση - γιάννα γιαννακοπούλου», η ζωγράφος Εύα Διβάρη γράφει:

«Αυτά τα μάτια/ Παιδικά, τεράστια, θλιμμένα/ Μ' όλο τον κόσμο μέσα τους/ κι άδεια μαζί και κρύα!/ Σε γειτονιές ανήλιαγες και σε καταυλισμούς/ Συρμάτινες, φραγμένες,/ με παρασέρνουν.../ Κοντοπαντέλονα βήματα ακολουθώ./ Φράκτες μ' αδύναμα χεράκια ανοίγω/ Πράσινους λόφους μεσ'/ τις γειτονιές θωρώ/ κι ακολουθώ, βλέμματα μαγεμένα!/ Σπίθες κρυφές παρατηρώ/ σε κεφαλάκια κάθονται με τη μορφή πουλιών./ Αυτά τα μάτια μ' οδηγούν/ σε θύμησες μα και σε γεγονότα/ Γλύκα γεμίζουν την ψυχή/ και με θυμώνουν και με προκαλούν/ κάτι να κάνω γι' αυτού του κόσμου τα παιδιά!/ Να ζωγραφίσω τη χαρά/ Χαμόγελα ν' ανθίσουν./

Να ηρεμήσει αυτή η καλλιτέχνης που κατάφερε, τέτοια αισθήματα να προκαλέσει και να δει, σ' αυτά τα προσωπάκια τ' αδρά, να φτερουγίζει η τσαχπινιά, που 'χει παιχνίδι και όχι πείνα. Που 'χει ρούχα ζεστά, χέρια τρυφερά για αγκαλιά, χαμόγελο να πεταρίζει!

Να το δει, να το χωνέψει να ησυχάσει η ψυχή από το κλάμα και να δει χαρά! Και όχι σκέψη! Ασφάλεια, αγάπη, εμπιστοσύνη, στα μάτια αυτά τα παιδικά.

Και να το ζωγραφίσει, με τούτο τον ανάλαφρο και εύστοχο χρωστήρα. Με τούτο το συναίσθημα που τη διακρίνει. Να πάνε παντού τούτα τα παιδικά κεφάλια. Σ' όλο τον κόσμο, για να δει, να ευαισθητοποιηθεί, ν' ανησυχήσει! Τούτα τα βλέμματα μιλούν, κραυγάζουν. Δε γίνεται να μην τα προσέξεις, αν Ανθρωπος θέλεις να λέγεσαι. Τόσο στοχαστικά, δεν είναι για μικρά παιδιά. Δεν πρέπει! Κάτι να κάνουμε επιβάλλεται!

Ετσι που την επόμενη φορά, στην έκθεσή της, να φτερουγίσουν τα πουλιά, γύρω από τα κεφαλάκια! Χαρούμενα βλέμματα ν' ανθίσουν! Τα χείλη ν' ανοίξουν σε χαμόγελα, και η Εύα η Μελά γι' άλλη μια φορά, να μας μιλήσει στην καρδιά».