Γι' αυτό και περισσεύουν και φέτος οι κλάψες ενόψει της Συνόδου του G20 στη Βραζιλία, όπου τάχα κυριαρχεί η συζήτηση για «επιβολή φόρων στους υπερβολικά πλούσιους», μπας και ξεγελαστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Μια συζήτηση που διεξάγεται άλλωστε εδώ και δεκαετίες, αποτελώντας ταυτόχρονα πεδίο έκφρασης ανταγωνισμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο περισσότερο οξύνεται αυτή η συζήτηση τόσο πιο χαοτικό γίνεται και το χάσμα που καταγράφουν μελέτες όπως η παραπάνω, αποδεικνύοντας την υποκρισία όσων ψάχνουν για «γέφυρες» στην άβυσσο. Οι ίδιοι άλλωστε ομολογούν ότι εστιάζουν στον «ακραίο πλούτο» και στα «υπερβολικά κέρδη», λες και τα τρισεκατομμύρια του πλούτου προέρχονται από κάποια «μη κανονική λειτουργία» και όχι από την ίδια τη φύση του καπιταλισμού, την εκμετάλλευση των πολλών από μια χούφτα παράσιτα σε κάθε χώρα. Επειδή λοιπόν τέτοιες «γέφυρες» δεν υπάρχουν, και επειδή από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο ...σεντ αυτού του πλούτου είναι κλεμμένο από την εργατική - λαϊκή πλειοψηφία, ο δρόμος είναι ένας: Ο αγώνας που θα οδηγεί στο ξήλωμα των παρασίτων, στη διεκδίκηση και την κατάκτηση του πλούτου από αυτούς που τον παράγουν. Μόνο έτσι παύουν όχι απλά οι ανισότητες αλλά και η ίδια η πηγή τους, η σύγχρονη εκμετάλλευση.