Καθώς προωθείται η διαδικασία της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης, η σκληρή λιτότητα, η αύξηση της ανεργίας, η συνεχώς αυξανόμενη φτώχεια και εξαθλίωση μεγάλων λαϊκών μαζών, η επίθεση κατά των στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνοδεύεται από την ένταση του αυταρχισμού, την αστυνομοκρατία, την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, την ένταση της καταστολής.

Αυτό υπηρετούν οι αποφάσεις για την ένταξη της Συνθήκης Σένγκεν στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, η ίδρυση και η ενίσχυση της «Ευρωπόλ» και η πρόσφατη απόφαση της Συνόδου στο Τάμπερε για τη δημιουργία «ενιαίου χώρου ασφάλειας και δικαιοσύνης» και το ηλεκτρονικό φακέλωμα.

Οσον αφορά στη Συνθήκη Σένγκεν μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ένας τερατώδης μηχανισμός παρακολούθησης και φακελώματος των πάντων. Ενα πανευρωπαϊκό δίκτυο ηλεκτρονικών υπολογιστών συγκεντρώνει όλο το υλικό, το οποίο συλλέγεται από τις εθνικές αρχές ασφαλείας, αλλά και από ιδιωτικές εταιρίες με το τίτλο «τήρηση αρχείων προσωπικών δεδομένων». Το υλικό αφορά σε κάθε πτυχή της οικονομικής κατάστασης, της κοινωνικής, αλλά και της προσωπικής ζωής των πολιτών των κρατών της ΕΕ. Τέτοια στοιχεία είναι εκτός απ' τα στοιχεία ταυτότητας, οι ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις, οι οικονομικές συναλλαγές, η κατάσταση της υγείας του ατόμου, ακόμη και η ερωτική του δραστηριότητα.

Το υλικό που συγκεντρώνεται αξιολογείται και αξιοποιείται κατά περίσταση, ενώ δικαίωμα πρόσβασης δεν έχουν μόνο οι αρχές ασφαλείας των κρατών - μελών, αλλά και τρίτες χώρες (όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες), ακόμη και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Η λειτουργία της Συνθήκης Σένγκεν στηρίζεται σε μια ανατροπή της αρχής πάνω στην οποία στηρίχτηκε το σύγχρονο νομικό σύστημα, του «τεκμηρίου της αθωότητας». Σύμφωνα με αυτό, κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρις ότου αποδειχθεί η ενοχή του, με βάση τους ισχύοντες νόμους, ενώπιον των δικαστηρίων. Τώρα, μετά τη Συνθήκη Σένγκεν, όλοι θεωρούνται ένοχοι μέχρι να αποδείξουν το αντίθετο. Τέλος, είναι πρωτοφανές, ακόμη και για τα δεδομένα του αστυνομικού κράτους, ότι στο στόχαστρο των μηχανισμών παρακολούθησης δεν τίθενται μόνο αυτοί που εξαιτίας της συμπεριφοράς τους κρίνονται ύποπτοι, αλλά και εκείνοι για τους οποίους υπάρχουν υπόνοιες ότι στο μέλλον θα «παραστρατήσουν»...

Στη Σύνοδο Κορυφής του Τάμπερε οι «δεκαπέντε» συζήτησαν το θέμα της δημιουργίας ενός ενιαίου χώρου ασφάλειας και δικαιοσύνης. Η συζήτηση γινόταν μια βδομάδα μετά τις εκλογές στην Αυστρία που έφεραν στη δεύτερη θέση το νεοφασιστικό κόμμα του Χάιντερ. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, τέκνα της ίδιας της πολιτικής της ΕΕ, χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθούν οι αποφάσεις της Συνόδου. Ετσι, παρουσιάστηκαν σαν απάντηση στη λαθρομετανάστευση και στο «εισαγόμενο έγκλημα». Η ανάγκη ενίσχυσης της Συνθήκης Σένγκεν και της «Ευρωπόλ» ήταν το πρώτο συμπέρασμα, ενώ συζητήθηκε η ίδρυση ενός σώματος «ευρωδικαστών» με την επωνυμία «Eurojustice», για τον καλύτερο συντονισμό όχι μόνο των αστυνομικών, αλλά και των δικαστικών αρχών των κρατών - μελών. Στον πυρήνα της σκέψης των «αρχιτεκτόνων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκεται η σκέψη για τη δημιουργία ενός ενιαίου και κοινού δικαίου για όλα τα κράτη - μέλη, με τη σφραγίδα των νέων δεδομένων της ΟΝΕ και της «Νέας Τάξης».

Βεβαίως το δίκαιο του κάθε κράτους βρίσκεται στο «σκληρό πυρήνα» των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε στο Τάμπερε: «Δεν είμαστε δογματικοί στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Κυριαρχικά δικαιώματα έχουμε εκχωρήσει σε αρκετούς τομείς στην Ευρωπαϊκή Ενωση»..!