Το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του μεγαλύτερου πολιτικού - πολιτιστικού Φεστιβάλ της χώρας. Τον κέρδισε μέσα στον μισό αιώνα διαρκούς παρουσίας του, τον εδραίωσε στις συνειδήσεις όλων των νέων ανθρώπων που πέρασαν τις πύλες των Φεστιβάλ ανά την Ελλάδα και είδαν από κοντά μια εικόνα ενός άλλου κόσμου, του κόσμου της αλληλεγγύης, του δίκιου, των πολλών! Μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια είναι αμέτρητοι οι καλλιτέχνες που φιλοξενήθηκαν στις σκηνές του, τραγουδιστές, συνθέτες, ηθοποιοί, ποιητές που ύψωσαν την Τέχνη τους στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων...

Η Ιστορία των Φεστιβάλ και μαζί η Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού θα διαπεράσει τη μεγάλη συναυλία - αφιέρωμα στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, η οποία θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 21 Σεπτέμβρη στις 9.30 μ.μ. στην Κεντρική Σκηνή.

Η επιμέλεια είναι του Οδυσσέα Ιωάννου. Οι ενορχηστρώσεις, του Θύμιου Παπαδόπουλου. Τραγουδούν οι Ρίτα Αντωνοπούλου, Παντελής Θαλασσινός, Κώστας Θωμαΐδης, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μεράντζας, Γιώτα Νέγκα, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Απόστολος Ρίζος, Διονύσης Τσακνής, Νεφέλη Φασούλη. Αφηγείται η Χρύσα Κοτταράκου.

Με αφορμή την παραπάνω συναυλία γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου στον «Ριζοσπάστη»:

Πενήντα χρόνια μεταπολίτευση. Χρόνια ελπίδων, διαψεύσεων, ματαιώσεων, απογοητεύσεων, ονείρων, αγώνων, κύκλων που έκλεισαν και ξανά από την αρχή ανοίγουν συνέχεια, γιατί τα αιτήματα παραμένουν πιο επίκαιρα, πιο ενεργά από ποτέ.

Το ελληνικό τραγούδι ήταν πάντα εκεί, σε έναν ρόλο που πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να το υποκαταστήσει. Να μας κρατάει κοντά στην καλή εκδοχή του εαυτού μας, να μας συσπειρώνει γύρω από συλλογικότητες αισθήματος, να μας ενώνει στα σπουδαία ρεφρέν του.

Το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», πενήντα χρόνια φιλόξενο σε ό,τι πιο ζωντανό, στο τραγούδι που για δεκαετίες ήταν στις φλέβες μιας κοινωνίας που πάλευε για μια καλύτερη ζωή, για έναν δικαιότερο κόσμο. Ακόμα κι όταν μίλησε για τον έρωτα, την κυρίαρχη θεματολογία στα τραγούδια όλου του κόσμου, προσπάθησε και κατάφερε - στην πλειονότητά του - να βγάλει την περηφάνια και τη λαχτάρα του. Να μιλήσει για την αγάπη με έναν τρόπο που μας χωρούσε όλους, για το όνειρο με ένα πείσμα που ανανέωνε το κουράγιο μας όταν εκείνο έδειχνε να χάνεται.

Μια σπουδαία συναυλία θα είναι εκείνη της 21ης Σεπτεμβρίου στο Πάρκο Τρίτση. Μια αναδρομή σε τραγούδια αλλά και στιγμές που σημάδεψαν τη μνήμη όσων τα έζησαν, αλλά «γέννησαν» και πολλά παιδιά ανάμεσα στα παιδιά των επόμενων γενεών.

Από τα μεγάφωνα του Φεστιβάλ αναγγέλλεται ο θάνατος του Μάνου Λοΐζου σε κάποιο νοσοκομείο της Μόσχας, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Ο Γιάννης Ρίτσος μπροστά στο μικρόφωνο απαγγέλλει, ο Μίκης διευθύνει το «Θα σημάνουν οι καμπάνες», παίρνει το μικρόφωνο, τραγουδάει. Ο Θάνος Μικρούτσικος, χτυπημένος ήδη από την ασθένεια, δίνει θάρρος, σε μια ομιλία - σπουδαίο δώρο στους νέους ανθρώπους που τον άκουγαν από κάτω.

Και εκατοντάδες άλλες τέτοιες στιγμές σε αυτά τα πενήντα χρόνια που κατέστησαν αυτό το Φεστιβάλ ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα στην Ελλάδα, με απίστευτη συνέπεια και ποιότητα.

Είμαστε εδώ για να φτιάξουμε καινούργιες στιγμές. Να φτιάξουν οι νέοι τις δικές τους, να μην αφήσουν να διαιρεθεί η ακριβή κληρονομιά που παραλάβαμε από εκείνους τους σπουδαίους ανθρώπους.

Τα τραγούδια σε αυτήν τη χώρα είναι το σπίτι μας. Μας φύλαξαν πιτσιρικάδες και μας κράτησαν αργότερα. Τα τραγούδια είναι το πατρικό μας σπίτι ακόμα κι όταν εκείνο δεν υπάρχει πια. Υπάρχει στις φωνές μας, στα όνειρα που έχουν λοιδορηθεί, στις συλλογικότητες που έχουν συκοφαντηθεί αλλά που δεν γίνεται να μη γεννηθούν πάλι.

Δεν θα είναι μια συναυλία απολογισμού, θα είναι μια βραδιά για το παρόν μας.