Μια προσωπική μαρτυρία εργαζόμενης που χρειάστηκε να νοσηλευτεί και να χειρουργηθεί σε δημόσιο νοσοκομείο δημοσιεύει ο «Ριζοσπάστης». Μια ακόμα μαρτυρία που αναδεικνύει την άθλια κατάσταση που επικρατεί ως αποτέλεσμα της πολιτικής εμπορευματοποίησης στις δομές Υγείας από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Αναλυτικά η μαρτυρία της Δ. Γ.:

«Πάσχω από τη νόσο του Crohn από το 2014 και στις 23/5/24 χρειάστηκε να κάνω εισαγωγή στο ΓΝ "Ευαγγελισμός" για να χειρουργηθώ. Καθώς έχω νοσηλευτεί κι άλλες φορές μέσα σε αυτή τη δεκαετία στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, η πρώτη εντύπωση ήταν ότι "κάθε φορά και χειρότερα".

Αυτή η διαπίστωση δεν αφορά σε καμία περίπτωση το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που και με αυτήν την ευκαιρία ευχαριστώ τα μέγιστα για όλη την επιστημονική φροντίδα αλλά και πραγματική ανθρωπιά με την οποία με περιέβαλαν ...και συνεχίζουν να το κάνουν.

Η εικόνα της κλινικής αποκαρδιωτική, τοίχοι που έχουν πιθανά να βαφτούν από όταν χτίστηκαν, θάλαμοι με ανεπαρκή ή και καθόλου κλιματισμό που διαμόρφωναν συνθήκες αφόρητες για χειρουργημένους ανθρώπους όλο το καλοκαίρι.

Ενας νοσηλευτής και μια νοσοκόμα να βγάζουν βάρδια για δέκα θαλάμους με 5 και 6 ασθενείς ο καθένας. Χωρίς να πληρώσει αποκλειστική κάποιος που πονάει ή έχει πυρετό, αλήθεια, πώς θα βγάλει τη νύχτα; Ρητορικό το ερώτημα.

Καθώς όμως αυτά είναι πάνω κάτω γνωστά και χιλιοειπωμένα, θα ήθελα να σταθώ περισσότερο σε ένα άλλο κομμάτι της νοσηλείας. Αυτό της εξόδου. Της υπέροχης εκείνης μέρας που χάρη στις προσπάθειες των γιατρών μπορείς να πας σπίτι σου, με μία βασική προϋπόθεση: Να έχεις αρκετά χρήματα στην άκρη. Για φάρμακα που δεν συνταγογραφούνται. Για νοσηλευτή που μπορεί να χρειάζεσαι σπίτι. Για μετακινήσεις.

Μα καλά, δεν παίρνεις και χρήματα από τον ΕΦΚΑ; Θα πει κάποιος.

Η απάντηση είναι: Κάποια, κάποτε.

Οταν έχω να δουλέψω από τον Μάη και έχουμε Σεπτέμβρη και μετά από ήδη δύο νοσηλείες και άλλη μία που επίκειται για ένα τρίτο χειρουργείο, έχω να λαμβάνω χρήματα με το καλό ...το 2025!

Καθότι πρέπει να περάσω και επιτροπή και να περάσει ένα τρίμηνο για να μπουν.

Χωρίς να υπολογίζουμε όλα τα άλλα έξοδα που έχει ένας εργαζόμενος και σε κανονικές συνθήκες, δηλαδή νοίκι, λογαριασμοί, τα οποία φυσικά δεν σταματούν και κατά της διάρκεια της νοσηλείας. "Στο νοσοκομείο δεν έχεις έξοδα", μου είχε πει κάποιος του ΙΚΑ πριν κάποια χρόνια...

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι για τους εργαζόμενους το κόστος της υγείας καταλαμβάνει ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του εισοδήματός τους. Πόσο δε μάλλον για τους ανθρώπους με χρόνια νοσήματα, που πρέπει να πληρώνουν εξετάσεις, φάρμακα κ.ά. Κανένα όμως επίδομα δεν δικαιούμαι ως ασθενής με βαρύ νόσημα εφόσον εργάζομαι. Ενώ πρέπει κάθε δύο χρόνια να αποδεικνύω στο ΚΕΠΑ ότι το χρόνιο νόσημα ...δεν έγειανε!

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, ποια είναι η στάση του κράτους; Η αύξηση της τιμής των φαρμάκων "για να έχουμε φάρμακα", η μετά βαΐων και κλάδων πρόσληψη 163 νοσηλευτών όταν χρειάζονται.

Δεν είναι να απορεί κανείς που οι επισκέψεις του υπουργού Υγείας γίνονται σε συνθήκες άκρας μυστικότητας, ίσα ίσα να βγουν οι δηλώσεις και οι φωτογραφίες. Γιατί αν ανέβαινε ο κ. Γεωργιάδης σε καμιά από τις κλινικές, θα είχε να αντιμετωπίσει την αγανάκτηση εργαζομένων και ασθενών.

Πόσες φορές είδα να αναβάλλονται εξετάσεις, ακόμα και χειρουργεία, ελλείψει προσωπικού... Τον Αύγουστο μάλιστα λειτουργούσαν οι μισές (από τις μισές) χειρουργικές αίθουσες.

Το συμπέρασμα είναι ένα: Αυτή η πολιτική που κάνει την Υγεία εμπόρευμα και τον ασθενή πελάτη είναι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους που δουλεύουν στα νοσοκομεία, αλλά και τους εργαζόμενους που μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία.

Οπως ανέφερε μια νοσοκόμα στον θάλαμο την ημέρα επίσκεψης του υπουργού, "έχουν αποθρασυνθεί, γιατί υπάρχει ανοχή".

Καμία ανοχή λοιπόν δεν χωράει στην υπεράσπιση της υγείας μας. Μόνο με αγώνα και διεκδίκηση θα κερδίσουμε μια ποιοτική ζωή».