Ωρα 19.00. Η βροχή δυναμώνει. Ούτε ένας δεν φεύγει όμως, κάθε άλλο: Ολοι περιμένουν καρτερικά να σταματήσει,άλλοι με ομπρέλες, άλλοι κάτω από υπόστεγα και δέντρα του πάρκου, οι σύντροφοί στις χρεώσεις να συνεχίζουν με μεράκι την δουλειά, οικογένειες να μην τον κουνάνε ρούπι. Εκατοντάδες άλλοι μπαίνουν υπό βροχή. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια, χρόνια τώρα.

Ωρα 19.30. Η βροχή κόβει σιγά σιγά, στα δυτικά στο βάθος ο ήλιος δύει σε ένα πορτοκαλί άνοιγμα. Σε πέντε λεπτά μέσα, λες και δόθηκε κάποιο αόρατο σήμα, ο κόσμος στους διαδρόμους πυκνώνει και πάει. Σε μισή ώρα, με τις συζητήσεις να ξεκινάνε σε λίγα λεπτά, στα Στέκια και τους χώρους επικρατεί ήδη το αδιαχώρητο. «Το Φεστιβάλ αποκαταστάθηκε!», λέει μια συντρόφισσα...