«Η πιο μαύρη νύχτα θα φέρει το φως...». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τίτλος για το αφιέρωμα στο διεθνιστικό - επαναστατικό τραγούδι από τον στίχο του ποιήματος του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Ποτάμι ο Μολδάβα», που άνοιξε το συναυλιακό πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Γιατί αυτό είναι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Τραγούδια δικά μας, τραγούδια όλου του κόσμου, τραγούδια που συντρόφευαν γενιές και γενιές στη δουλειά, στον αγώνα, στη μάχη, στη δύσκολη καθημερινότητα, αλλά και τραγούδια - ύμνοι για μεγάλες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς, πάντα θα έχουν τη θέση τους στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Τραγούδια που θυμίζουν, τραγούδια που αντέχουν, τραγούδια για το χθες, το σήμερα και το αύριο.

Και αυτήν την «αποστολή» την πέτυχε με τον καλύτερο τρόπο το αφιέρωμα που ετοίμασαν ο Γιάννης Δίσκος και οι Mosaic μαζί με τα παιδιά της ΚΝΕ.

Ανθρωποι όλων των ηλικιών είχαν συρρεύσει από νωρίς στην Κεντρική Σκηνή. Με τις πρώτες νότες πήραν ήδη τη θέση τους μπροστά στη σκηνή... Με τον «Μέρμηγκα» του δικού μας Μάνου Λοΐζου ξεκίνησε το αφιέρωμα που ερμήνευσε μοναδικά ο Χρήστος Θηβαίος, και σειρά πήρε η Ιταλία με το εμβληματικό «Bella Ciao», το τραγούδι - σύμβολο των Ιταλών παρτιζάνων στις μάχες τους ενάντια στον φασισμό, που πέρασε σε όλες τις φωνές, σε όλες τις γλώσσες.

Ο Γιώργος και ο Νίκος Στρατάκης έγιναν μια φωνή με τους χιλιάδες, καθώς τραγουδούσαν όλοι μαζί «άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο - αν ξυπνήσεις μονομιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς» του Κώστα Βάρναλη, του «παππού των λαϊκών αγώνων», του κομμουνιστή που δικό του ποίημα, ο «Οδηγητής», κοσμεί την εφημερίδα της ΚΝΕ.

Και οι μελωδίες αλλάζουν για να υποδεχτούμε στην Κεντρική Σκηνή την Alcyone, η οποία ερμηνεύει το «Ποιος τη ζωή μας» του Μίκη, που είναι κι αυτός εδώ, αλλά και τον «Παλιάτσο» του Νότη Μαυρουδή. Και έτσι, όλοι μαζί κι αντάμα / να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής / να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία / να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις... Κερδίζοντας το πιο θερμό χειροκρότημα.

Η σκυτάλη δόθηκε στον αγαπημένο μας Γιώργο Μεράντζα, που ήταν παρών και στο 1ο Φεστιβάλ, τραγουδώντας, και είναι παρών και στο 50ό. Και από το «Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου», καλώντας μας να μη χαμηλώσουμε τα φτερά σε όσους το ζητάνε... Και από εκεί στην προσταγή του ποιητή της Επανάστασης, του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι, με «Ολη μου τη φωνή».

Αλλος ένας παλιός γνώριμος του Φεστιβάλ παίρνει τη θέση του στη σκηνή, ο Διονύσης Τσακνής, που στήριξε το Φεστιβάλ και στα δύσκολα χρόνια μετά την ανασυγκρότηση της ΚΝΕ, με ένα τραγούδι αφιερωμένο στους ήρωες της εργατικής τάξης, το «Working Class Hero», και την «Πρώτη Μαΐου».

Η Αγγελική Τουμπανάκη δυναμίτισε τη σκηνή με την εκρηκτική της παρουσία, ερμηνεύοντας τον «Τσε», ενώ κέρδισε το πιο θερμό χειροκρότημα ερμηνεύοντας το «Pummarolla Black», ένα τραγούδι του συγκροτήματος E Zezi που έφτιαξαν Ιταλοί εργάτες τη δεκαετία του '70 στις αυτοκινητοβιομηχανίας της Νάπολης. Σε αυτό το τραγούδι εκφράζουν την οργή τους για το άδικο αίμα που χύνεται, ειδικά των Αφρικανών συναδέλφων τους που αμείβονται με το μισό μεροκάματο. Αν είσαι κίτρινος, λευκός ή μαύρος δεν έχει σημασία...

Και ο Anser τραγουδά δυνατά το «Εκείνο το τίποτα» και τη «Σκουριά». Τραγούδια βιωματικά, τραγούδια που εκφράζουν τις αγωνίες της γενιάς του. Ενώ ο Κώστας Θωμαΐδης μάς θύμισε μοναδικά, όπως πάντα εκείνος ξέρει, τον Θάνο Μικρούτσικο, που τέτοιες μέρες θα ήταν εδώ, ερμηνεύοντας τραγούδια - καθημερινούς συμπαραστάτες στον αγώνα μας. Γιατί ξέρουμε, έχουμε πολλές φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες... Και όλοι μαζί με μια φωνή... Τον Υμνο του ΕΑΜ.

Το χειροκρότημα θερμό... Οπως και τα συνθήματα που δυνάμωναν... Θερμό χειροκρότημα για τους σπουδαίους ερμηνευτές, αλλά και για τους φοβερούς μουσικούς Mosaic, που με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις τους κατάφεραν κι αυτοί να περάσουν αυτά τα τραγούδια και στους επόμενους.

Από το αφιέρωμα απουσίασε η αγαπημένη όλων μας Μαρία Φαραντούρη, που για έκτακτους λόγους δεν μπόρεσε να παρευρεθεί. Εστειλε όμως τους αγωνιστικούς της χαιρετισμούς, λέγοντας: «Λυπάμαι που δεν είμαι κι απόψε μαζί σας, να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που τόσα προσέφερε στους αγώνες της νεολαίας και στον πολιτισμό. Είμαι πάντα δίπλα σας, ενώνω τη φωνή μου μαζί σας, σίγουρη για την επιτυχία και φέτος με τη μουσική επιμέλεια και ενορχήστρωση του Γιάννη Δίσκου και της εξαιρετικής ορχήστρας του. Προχωράμε, αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να τραγουδάμε».