Τέτοιες μέρες δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί αγαπημένους μας συντρόφους που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας... Ακριβούς συντρόφους που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για να σταθεί το Φεστιβάλ, να δυναμώσει, να αναδειχθεί στο μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός στον χώρο της νεολαίας.

Στον χώρο του Πολιτισμού δεν μπορούμε να μη μνημονεύσουμε δύο συντρόφους μας που έδωσαν όλη τους την ψυχή για να στεριώσει και να αναπτυχθεί αυτός ο θεσμός, τον Περικλή Δουραμάνη και τον Γιάννη Σκαρπερό. Ετσι, η αναφορά της Ελένης Μηλιαρονικολάκη στους δύο συντρόφους, στην αρχή της ομιλίας της, σκεπάστηκε από ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα.

«Ο Περικλής Δουραμάνης σχεδίαζε και συντόνιζε τις εργασίες για όλες τις εικαστικές παρεμβάσεις στον χώρο, από το 1ο Φεστιβάλ και για 17 χρόνια. Τα γιγαντοπανό του Φεστιβάλ ήταν τότε χειροποίητα και στη δημιουργία τους συμμετείχε ολόκληρη η ΚΟΒ Εικαστικών, που εργαζόταν για μήνες, πρώτα σε μια αποθήκη για να τα ζωγραφίσει και έπειτα στο συνεργείο για να τοποθετηθούν στον χώρο. Ο σύντροφος Περικλής ήταν μια ζωντανή απόδειξη ότι ο καλλιτέχνης εργάζεται με την πραγματικότητα για να κάνει την πραγματικότητα πιο όμορφη.

Ο άλλος είναι ο Γιάννης Σκαρπερός, που υπήρξε και μέλος του Τμήματός μας, του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Ο σύντροφος Σκαρπερός, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Περικλή, αξιοποίησε σε αυτήν την τέχνη, αυτόν τον κοπιαστικό συνδυασμό καλλιτεχνικής - χειρωνακτικής εργασίας, συνεργεία από συντρόφους της ΚΝΕ, που με την υπομονή, την αφοσίωση και την αγάπη του δασκάλου φρόντιζε να τους μυήσει στα μυστικά της. Ελεγε συχνά ότι εμείς θα πρέπει πάντα να φροντίζουμε για τη συνέχειά μας, να μη φαινόμαστε μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Ο σύντροφος Γιάννης ήταν ξεχωριστός, γιατί εκτός από τις γνώσεις και τις πολύπλευρες ικανότητες κάθε εικαστικού, είχε και βαθιά θεωρητική μαρξιστική μόρφωση. Σε αυτόν χρωστάμε τις πρώτες κατευθύνσεις για τη θεωρητική επεξεργασία των θεμάτων της Τέχνης...», ανέφερε χαρακτηριστικά η Ελ. Μηλιαρονικολάκη.