«Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, που 'θελε να 'ναι θάλασσα»... Ο Μίλτος Πασχαλίδης ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ το βράδυ της Παρασκευής, που έχει κατακλυστεί από νεολαία μέχρι και στα λοφάκια στο πλάι της, για να τραγουδήσει ένα «Παραμύθι με λυπημένο τέλος» κι αμέσως μετά να μας καλωσορίσει: «Γεια σας! Καλώς σας βρήκα πάλι!».

Από το 1993 θυμούνται κάποιοι - ο ίδιος θυμάται και το 1992 στην Κρήτη - είναι ο μόνος ερμηνευτής που 31 - 32 χρόνια η παρουσία του στο κεντρικό Φεστιβάλ είναι αδιάλειπτη. «Να τα εκατοστήσουμε όλοι μαζί λοιπόν!», ευχήθηκε ο Μίλτος.

«Το Φεστιβάλ μας έχει φιλοξενήσει χιλιάδες καλλιτέχνες... Είμαστε περήφανοι που η παρουσία του Μίλτου Πασχαλίδη ξεχώρισε σε μια πορεία 30 χρόνων... Κάθε στιγμή που ανεβαίνει στη Σκηνή "φυσάει ένας αέρας που σαρώνει"... Μίλτο, σε ευχαριστούμε για την αδιάλειπτη παρουσία σου 30 χρόνια στο Φεστιβάλ μας», είπε η συντρόφισσα από την ΚΝΕ που κάλεσε στη Σκηνή τον Γραμματέα του ΚΣ της Οργάνωσης, Θοδωρή Κωτσαντή, ο οποίος πρόσφερε στον Μίλτο Πασχαλίδη ένα αναμνηστικό γι' αυτήν την αδιάλειπτη παρουσία του και του ευχήθηκε «...και άλλα 30!».

«Ευχαριστώ από την καρδιά μου! Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι όσο τραγουδάω, όσο αντέχω θα είμαι εδώ!» ανταπάντησε ο Μίλτος κι έπιασε το τραγούδι ξεσηκώνοντας το πλήθος...

«Ξημερώματα»... «Βυθισμένες άγκυρες»... «Περσίδες» κι όλα τα χέρια απλώθηκαν στον ουρανό! Κι έπειτα για «να σηκώσει και τους καθιστούς», όπως είπε, μπίταρε με την «Πηνελόπη»!

Υστερα θέλησε να κάνει ένα... κολπάκι, όπως είπε, και κάλεσε να σβήσουν τα φώτα της Σκηνής και να τον φωτίσουν οι φακοί από τα κινητά των επισκεπτών, που τους έδωσε το έναυσμα να τραγουδήσουν όλοι μ' ένα στόμα τις «Κακές συνήθειες»!

«Απ' το Κερατσίνι και την Κοκκινιά αυτές τις μέρες ακούς εκείνη τη φράση... "Ο Παύλος ζει - τσακίστε τους ναζί"», φώναξε ο Μίλτος το σύνθημα μαζί με το κοινό πριν ξεκινήσει να τραγουδάει το «Κιφ» γιατί... «δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα»!

Κι έπειτα οι «Φάροι»... γιατί «αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνο μην παίζεις».

Η αναφορά και η υπόκλιση στον Θάνο Μικρούτσικο απαραίτητες με τον «Τυμβωρύχο», αλλά και οι ζεϊμπεκιές με τον «Ερωτα αρχάγγελο».

Τα απαραίτητα διαλείμματα του Μίλτου από τη Σκηνή γέμιζαν με τις ερμηνείες της Νίκης Γρανά σε τραγούδια τόσο δικά του όσο και άλλων που συνόδευε ακατάπαυστα το κοινό.

«Αυτό το τραγούδι το χρωστάω στην ΚΝΕ, να τα εκατοστήσει και να τα χιλιάσει!», ευχήθηκε στη συνέχεια ο Μίλτος, πιάνοντας με χίλια νήματα το «Αγύριστο κεφάλι»!

Αλλά και τόσα άλλα που μαγνήτιζαν και συγκινούσαν, όπως ο «Ακροβάτης», το «Καπηλειό»... κι ο δρόμος για το φινάλε με ένα υπέροχο ποτ πουρί, που μας έφερε και πάλι στη «λίμνη» απ' όπου ξεκίνησε η συναυλία, αλλά και στον «Ερωτόκριτο», στα «Διόδια», στις «Ντομάτες», στον «Υμνο του ΕΑΜ», στα «Μαλαματένια λόγια», στη «Ρόζα»...

«Κάθε χρόνο είστε όλο και πιο πολλοί... Μακάρι του χρόνου να μη μας χωράει πια εδώ», ευχήθηκε ο Μίλτος στο τέλος της συναυλίας του και... «Καλή αντάμωση σύντροφοι!».