Αλλά ποιες είναι σήμερα, συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα, οι διαμορφωμένες ιστορικά, σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου; Ισως, κάτω από την πίεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα από την αρπαγή των κατακτήσεων, συρρικνώνουν τις απαιτήσεις τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τομέα της υγείας. Η πολιτική που εφαρμόζεται επίσημα πια στην ΕΕ είναι η κατάργηση των συλλογικών συστημάτων υγείας - πρόνοιας. Επικαλούνται την ταξική κοινωνία, που γενικά αποφεύγουν να την αναγνωρίσουν ως πραγματικότητα. Οτι δεν είναι όλοι το ίδιο. Οτι υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Και άρα δεν μπορούν να υπάρχουν συλλογικά συστήματα που θα απευθύνονται σε όλους. Θα υπάρχει σύστημα που απευθύνεται στους πιο αδύνατους και το συνολικό σύστημα θα είναι εξατομικευμένο. Εδώ πρόκειται για μεγάλη παγίδα γιατί έχουμε συρρίκνωση του κοινωνικού τομέα. Στην πραγματικότητα θα έχουμε μια πολιτική υγείας που θα απευθύνεται στην πιο ακραία φτώχεια και σ' αυτούς που θα εξαρτώνται από την ατομική τους συμβολή για να απολαμβάνουν καλύτερες υπηρεσίες. Εμείς διεκδικούμε συλλογικό σύστημα προστασίας της υγείας, κοινωνικής πολιτικής, ίσο για όλους. Διεκδικούμε σαν στόχο πάλης ίσες υπηρεσίες, κοινωνικές, δωρεάν για όλους. Ο λαός τα έχει χρυσοπληρώσει αυτά. Και πρέπει να υπάρχει εξειδίκευση κατά κλάδο, ταμείο, φύλο, ηλικία.

Στην Ελλάδα μπορεί να υπήρχαν ορισμένες παροχές σε υπηρεσίες μητρότητας, π.χ. άδειες τοκετού, αλλά επεξεργασμένη πολιτική υγείας, κοινωνική πολιτική για τη γυναίκα σε όλη την αναπαραγωγική ηλικία, αυτό δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τομέας που να ασχολείται με τις επαγγελματικές ασθένειες ούτε των ανδρών ούτε των γυναικών. Υπάρχουν 35 μόνο γιατροί Εργασίας. Εχουμε ποσοτικό και ποιοτικό πρόβλημα. Ιδιαίτερα στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής, το γυναικείο και εργατικό κίνημα πρέπει ανεβάσουν τις απαιτήσεις τους. Διαφορετικά θα βρεθούμε στο έλεος των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.

Ειδικά για τη γυναίκα χρειάζεται πρόληψη προσαρμοσμένη στον οργανισμό της και στην αναπαραγωγική του λειτουργία. Είναι απαράδεκτο η υγεία να ταυτίζεται σήμερα, ουσιαστικά, με τη νοσοκομειακή περίθαλψη.

Γύρω από το ζήτημα της σχέσης της μητρότητας με τη συνταξιοδότηση, προβάλλονται δύο εναλλακτικά σενάρια. Το πρώτο λέει ότι όταν μια γυναίκα γεννά θα μπορεί να κάθεται 1 και 2 χρόνια, θα πληρώνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό με ένα επίδομα και θα της παρέχουν κάποια ένσημα. Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, που είναι ανεξέλεγκτος, αυτά ακόμα κι αν τα ορίσει ο νόμος, θα τα εφαρμόζει; Το δεύτερο σενάριο λέει ότι μια γυναίκα με 35 χρόνια δουλιάς αν έχει 2 παιδιά θα της υπολογίζουν 39 χρόνια δουλιάς, θα της δώσουν «πλαστά ένσημα», δηλαδή πλασματικά συντάξιμα χρόνια, δύο για κάθε παιδί. Επεξεργάζονται λοιπόν διάφορους τρόπους, με σκοπό να περάσουν τα γενικά μέτρα εναντίον αντρών και γυναικών.

Οπωσδήποτε πρέπει κάπως να δείξουν ότι αντιμετωπίζουν ορισμένα ζητήματα σχετικά με τις γυναίκες γιατί μια κραυγαλέα κατάσταση θα τις ξεσηκώσει. Αλλά κι από την άλλη μεριά δεν πρέπει να υπάρξει καμιά εμπιστοσύνη σε αυτά τα μέτρα, διότι η εργατική νομοθεσία για τις γυναίκες ουδέποτε εφαρμόστηκε, όπως δεν εφαρμόστηκε επαρκώς και για τους άντρες.

Τα αιτήματα σήμερα που διεκδικεί ο λαός είναι αιτήματα που για να μπουν σε ένα δρόμο λύσης, προϋποθέτουν ανατροπή αυτής της πολιτικής. Κι όταν λέμε ανατροπή δεν εννοούμε να αλλάξει μια κυβέρνηση. Αλλά για ανατροπή του πολιτικού συσχετισμού, για βασική αποδυνάμωση των δύο κομμάτων, αλλά και σύγκρουση όχι μόνο με τα δύο αυτά κόμματα, αλλά και με την καπιταλιστική εργοδοσία, τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις, με τα όργανα της εργοδοσίας. Και ταυτόχρονα λέμε ότι ο λαός πρέπει να συγκροτήσει το αντίπαλο δέος.

Αντίπαλο δέος που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέτωπο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, το οποίο δεν περιορίζεται να διεκδικεί, αλλά βάζει πλώρη για τη διεκδίκηση εξουσίας. Ενα μέτωπο που αντιδρά και αντιπαρατίθεται εφ' όλης της ύλης στη σημερινή πολιτική, στη σημερινή στρατηγική της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της.

Τελευταία μιλάνε για κίνδυνο ολοκληρωτικής συντηρητικής στροφής και νεοφασισμού. Είναι υποκριτές. Βεβαίως, έχουμε και συντηρητική στροφή. Αλλά αυτή έχει πολιτικό όνομα. Είναι τα μονοπώλια, είναι ο ιμπεριαλισμός, είναι η υπερίσχυσή τους, η στρατηγική που ακολουθείται σήμερα και βεβαίως έχει τις επιπτώσεις της και στην ιδεολογία και στον προσανατολισμό των λαϊκών μαζών. Τον ξορκίζουν τώρα γιατί θέλουν να αναπαλαιώσουν το πολιτικό σύστημα, να δημιουργήσουν νέα πολιτικά σχήματα, και πάλι όμως συντηρητικά, αλλά αν χρειαστεί θα τον βγάλουν από την εφεδρεία κι αυτόν. Επομένως κανένα αντιφασιστικό μέτωπο δε μας γλιτώνει παρά μόνο το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο, που θα χτίζεται μέσα στους αγώνες.

Βρισκόμαστε πολύ κοντά στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Η μάχη αυτών των εκλογών δίνει μια ευκαιρία, αλλά και υποχρέωση, να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος για την πιο πλατιά προβολή των προβλημάτων των γυναικών. Αυτές οι εκλογές αντικειμενικά φέρνουν στο επίκεντρο τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται. Αυτή η μάχη ήταν πάντα κοντά στις γυναίκες, λόγω της τοπικότητας και της μεγαλύτερης σύνδεσης με το χώρο της γειτονιάς. Αυτή η μάχη όμως είναι μια μεγάλη ευκαιρία να προβληθούν στις γυναίκες σύγχρονες διεκδικήσεις και αιτήματα, να ξεσκεπαστεί το γεγονός ότι ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει μετατραπεί σε έναν αντιδραστικό θεσμό, σαν νομικό καθεστώς το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στην αρπαγή κατακτήσεων και επομένως η μάχη των εκλογών μπορεί και πρέπει να ενισχύσει αυτό το ρεύμα του ριζοσπαστισμού, τις δυνάμεις του ΚΚΕ και των συμμάχων του. Αλλά αυτή η μάχη πρέπει να αποτελέσει μια παρακαταθήκη για συνέχεια, μετά τις εκλογές, για μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων για τα προβλήματα των γυναικών.

Δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στον αγώνα, την ταξική πάλη και τις συμμαχίες. Είμαστε ικανοποιημένοι γιατί μέσα στην ελληνική κοινωνία ωριμάζουν τέτοιες προϋποθέσεις για ευρύτερες συσπειρώσεις και συμπαρατάξεις που θα κινούνται εναντίον της κυρίαρχης πολιτικής και θα χειραφετούνται από τα διάφορα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά σενάρια. Κάθε χρόνο έχουμε και περισσότερα αποτελέσματα σ' αυτή τη συσπείρωση δυνάμεων. Μας ικανοποιεί ιδιαίτερα αυτή η συσπείρωση και συμμαχία που προωθείται και με το ΔΗΚΚΙ, και με την Κομμουνιστική Ανανέωση, αλλά και με άλλες δυνάμεις στη μάχη των δημοτικών εκλογών. Δεν πρόκειται για μια στενή κομματική επιδίωξη του ΚΚΕ. Μπορεί να θεωρηθεί κομματική επιδίωξη με την έννοια της ευθύνης να δρα με κάθε τρόπο για τη συγκέντρωση όσο γίνεται περισσότερων ριζοσπαστικών δυνάμεων στην προσπάθεια αυτές όχι μόνο να παλεύουν, αλλά και να απομακρύνουν τον κίνδυνο, που πάντα τον διατρέχουμε, της ενσωμάτωσης στη σημερινή κατάσταση. Μ' αυτή την έννοια η μάχη των τοπικών εκλογών μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για τη στράτευση των γυναικών σ' αυτόν τον μεγάλο αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, αλλά και για τα δικά της δικαιώματα.