Φαίνεται πως στην υπόθεση «ευρωστρατός» ο «κόμπος» που έχει σχηματιστεί από την κυβερνητική πολιτική της βαθιάς ενσωμάτωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και της «επένδυσης» σε ρόλους χωροφύλακα των λαών και τοποτηρητή της νέας τάξης πραγμάτων, έχει αρχίσει να «φθάνει στο χτένι». Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής που τόσο πιστά υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια και τώρα μοιάζει σαν να ανακάλυψε ξαφνικά στην υπόθεση του ευρωστρατού τις συνέπειες που θα υποστεί η χώρα από τις ρυθμίσεις που ήδη έχουν δρομολογηθεί.

Το όλο θέμα του ευρωστρατού δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, παρ' όλο που η κυβέρνηση, πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού, εμφανίζεται τις τελευταίες μέρες αιφνιδιασμένη και δημιουργεί ένα κλίμα έντασης, που προφανώς θα επιδιώξει να το αξιοποιήσει σε άλλους τομείς στο εσωτερικό. Ομως, ο ευρωστρατός, σχεδιάζεται εδώ και μια δεκαετία, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Σε όλες τις αποφάσεις όλων των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τις Συνόδους Κορυφής που ασχολήθηκαν με το θέμα, μέχρι και αυτή του Ελσίνκι το Δεκέμβρη του 1999, που όρισε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για τη συγκρότηση τού ευρωστρατού, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν εξέφρασε ποτέ όχι μόνο αντίρρηση αλλά και υπερθεμάτισαν για την αναγκαιότητα συγκρότησης μιας ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας επέμβασης.

Υπενθυμίζεται ότι σε πρώτη φάση ο ευρωστρατός θα συγκροτείται από ένα στρατιωτικό σώμα ταχείας επέμβασης 60.000 ανδρών με δυνατότητα να αναπτύσσεται σε 60 μέρες, από όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Το σώμα αυτό στις αποστολές που θα αναλαμβάνει θα χρησιμοποιεί τις υποδομές και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας Γ.Παπαντωνίου, η ευρωπαϊκή δύναμη θα έχει ως αποστολή της τη «διαχείριση κρίσεων που μπορεί να προκύψουν σε διάφορα σημεία είτε της περιοχής μας, αλλά και ευρύτερα του πλανήτη». Η ελληνική συμμετοχή στον ευρωστρατό, σε πρώτη φάση, θα είναι από δυνάμεις επαγγελματιών οπλιτών και θα αποτελείται από 6.500 άνδρες, επίσης θα διατεθούν επιθετικά και μεταγωγικά ελικόπτερα, 8 πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και ένα αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας, 42 μαχητικά αεροσκάφη, 4 μεταγωγικά αεροσκάφη, μια συστοιχία πυραύλων «Πάτριοτ» και δυο μονάδες αντιαεροπορικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς.

Οταν γίνεται λόγος για ευρωστρατό πρέπει πρώτα απ' όλα να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Αυτό που καθιερώθηκε να λέγεται ευρωστρατός, δηλαδή η ευρωπαϊκή δύναμη ταχείας ανάπτυξης, είναι ένα ακόμα εξάρτημα των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Το έχουν διακηρύξει και δεν το κρύβουν. Καμία σχέση δεν έχει βέβαια με την προστασία των συνόρων. Ενα λοιπόν το κρατούμενο: Πρόκειται για έναν επεμβατικό - επιθετικό μηχανισμό και στα πλαίσια αυτά και μέσα από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εξεταστεί η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και τα προβλήματα που έχουν αναδειχτεί και αφορούν τόσο την Ελλάδα όσο και γενικότερα τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Ετσι το ότι το Αιγαίο και η Κύπρος και όποιες άλλες περιοχές κρίνει η Τουρκία - αν και δεν είναι μέλος της ΕΕ με βάση τα προνόμια που της δίνονται από το επίμαχο «κείμενο της Αγκυρας» ως μέλος του ΝΑΤΟ θα συμμετέχει με δικαίωμα βέτο στο μηχανισμό του ευρωστρατού - θα τίθενται εκτός ομπρέλας ευρωστρατού, δεν έχει να κάνει τόσο με την άμυνα των περιοχών αυτών, όσο με το ποιος παίρνει την πρωτοκαθεδρία ως τοποτηρητής της νέας τάξης. Η υπόθεση του ευρωστρατού φέρνει με τρόπο δραματικό στο προσκήνιο όλο το πλέγμα των καταστροφικών επιπτώσεων στα κυριαρχικά δικαιώματα και στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Δρομολογείται ένα είδος θεσμοθέτησης, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, της αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και της επικυριαρχίας της Τουρκίας επί της Κύπρου, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε επιθετικά επεμβατικά σχέδια ενάντια σε άλλους λαούς και χώρες.

Είμαστε μπροστά σε μια γενίκευση της νεοταξικής λογικής της εγκατάλειψης της έννοιας της Εθνικής Αμυνας υπέρ ευρύτερων ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ), στο όνομα της διεκδίκησης ενός κάποιου ρόλου στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό, στην καταλήστευση δηλαδή και στη λεηλασία λαών και χωρών. Ηδη, σε επίπεδο ΝΑΤΟ τα παραπάνω έχουν θεσμοθετηθεί και αυτό εκφράζεται με την υπαγωγή του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης ουσιαστικά και της άμυνας των ελληνικών νησιών, κατευθείαν στον επιχειρησιακό έλεγχο του ΝΑΤΟικού στρατηγείου της Νάπολης, πράγμα που επιβλήθηκε με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ.

Σήμερα λοιπόν αυτό που κρίνεται, κυρίως, είναι το ποιος θα βρίσκεται πρώτος στην ιεραρχία τοποτηρητής της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Και η πλάστιγγα των «συμμάχων» μας σε αυτό έχει γείρει υπέρ της Τουρκίας. Εδώ βλέπει η ελληνική κυβέρνηση την πολιτική της να δέχεται ένα χαστούκι. Είναι αυτή η πολιτική που χειρίστηκε τα εθνικά συμφέροντα της χώρας ως αναλώσιμο και διαβατήριο για την ένταξη στους νεοταξικούς μηχανισμούς.

Αυτή είναι μια σοβαρή πλευρά της υπόθεσης καθώς διακρίνεται μια προσπάθεια έντασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και προβλημάτων στο σύστημα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων. Το αποτέλεσμα είναι ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, ακόμα μεγαλύτερη υποθήκευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού και της χώρας.