Εκδήλωση με θέμα «Από το σχολείο της απόγνωσης στο σχολείο της συλλογικότητας και της γνώσης» οργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις Χαϊδαρίου του ΚΚΕ στις 10 Νοέμβρη, με κεντρικό ομιλητή τον Κυριάκο Ιωαννίδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που κάνουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ ανοίγοντας τη συζήτηση για το πώς η θέση του ΚΚΕ για το σχολείο δίνει απάντηση στα φλέγοντα ζητήματα της εκπαιδευτικής επικαιρότητας που προβληματίζουν και απασχολούν τον εκπαιδευτικό κόσμο.

Ανοίγοντας την εκδήλωση, η αντιδήμαρχος Παιδείας του δήμου Χαϊδαρίου, Κατερίνα Βελέντζα, αναφέρθηκε στην κατάσταση με τις υποδομές στα σχολεία επικεντρώνοντας στο Χαϊδάρι. Μίλησε αναλυτικά για τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί η υποχρηματοδότηση ακόμα και για εξυπηρέτηση βασικών αναγκών στα σχολεία, σημειώνοντας ότι τα κτίρια και οι υποδομές δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες σχολικές ανάγκες, αφού πέρα από τη μεγάλη ηλικία τους, δεν έχει γίνει καν σεισμικός έλεγχος. Επίσης, η κατάργηση των σχολικών επιτροπών προκαλεί ακόμα περισσότερα προβλήματα, αφού η ευθύνη περνά απευθείας στα Δημοτικά Συμβούλια και όλα αυτά την ώρα που οι κυβερνήσεις διαχρονικά παρακρατούν από τους δήμους τις θεσμοθετημένες χρηματοδοτήσεις. Χαρακτηριστικό είναι πως στον δήμο Χαϊδαρίου πρέπει να δίνονται κάθε χρόνο 14,2 εκατ. ευρώ αλλά δίνονται μόλις 5,8.

Οπως είπε, όμως, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση, με τις οδηγίες της ΕΕ, σχεδιάζει ένα σχολείο που εναγωνίως θα αναζητά τρόπους να καλύψει τις ανάγκες του, να εξασφαλίσει πρόσθετους πόρους, ένα σχολείο που θα λειτουργεί ως επιχείρηση. Προωθεί ένα σχολείο ακόμα πιο ανταγωνιστικό και βαρετό, που θα δημιουργήσει αποκλεισμούς.

«Ως δημοτική αρχή αξιοποιούμε κάθε δυνατή χρηματοδότηση, κάθε πρόγραμμα, προκειμένου να ελαφρύνουμε τη λαϊκή οικογένεια. Παλεύουμε ενάντια στην τραγική κατάσταση που υπάρχει σήμερα στα σχολεία. Διεκδικούμε όρους και προϋποθέσεις που θα κάνουν τα σχολεία ελκυστικά στους μαθητές και θα διοχετεύεται δημιουργικά η όρεξη για έκφραση των νέων», είπε χαρακτηριστικά.

Η Στέλλα Χατζηστεργίου, μέλος της προσωρινής διοίκησης του Συλλόγου Γονέων Παιδικών Σταθμών Δήμου Χαϊδαρίου, στάθηκε στην Προσχολική Αγωγή και στη σημασία τού να έχουν τα παιδιά ολόπλευρη μόρφωση και στήριξη από τη βρεφική ηλικία, στήριξη που τη χρειάζεται και η οικογένεια. Ωστόσο, όπως είπε, το κράτος δεν φροντίζει γι' αυτό γιατί κρίνει τα παιδιά ως κόστος, με αποτέλεσμα η πρόσβαση στην Προσχολική Αγωγή να μην είναι καθολικό δικαίωμα, για όλα τα παιδιά, στις μικρές ηλικίες.

Κατέληξε καλώντας: «Σήμερα, πρέπει να δυναμώσει η διεκδίκηση για άμεση αναβάθμιση όλων των δομών Προσχολικής Αγωγής και Φροντίδας (νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών). Με κτίρια σύγχρονα και ασφαλή, με τους απαραίτητους χώρους για το παιχνίδι, το φαγητό, την ξεκούραση των παιδιών. Η πρόσβαση των παιδιών να είναι εντελώς δωρεάν, χωρίς τροφεία και άλλα έξοδα που καλούνται να καλύπτουν οι γονείς για τις λειτουργικές ανάγκες αλλά και πολιτιστικές δραστηριότητες». Ταυτόχρονα επισήμανε την ανάγκη να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων (παιδαγωγών, λογοθεραπευτών, εργοθεραπευτών, ψυχολόγων, βοηθητικού προσωπικού), αλλά και τα προαύλια να διαμορφωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να διευκολύνουν το παιχνίδι και τη σωματική άσκηση των παιδιών. Ολα αυτά κάτω από την ομπρέλα ενός ενιαίου, σύγχρονου εκπαιδευτικού προγράμματος με ευθύνη του κράτους, και όχι όπως είναι σήμερα για τους παιδικούς σταθμούς στη δικαιοδοσία της εκάστοτε δημοτικής αρχής.

Στη συνέχεια διαβάστηκε η παρέμβαση της Ελένης Αποστολοπούλου (δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω ασθένειας), μέλους του Συλλόγου Γονέων του 9ου Δημοτικού Σχολείου. Αναφέρθηκε διεξοδικά στα ζητήματα της Ειδικής Αγωγής και στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει μια λαϊκή οικογένεια, παλεύοντας με την αδιαφορία του κράτους. Επισήμανε τις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν στην Ειδική Αγωγή και στην Εκπαίδευση των παιδιών αυτών, με τους γονείς να αναγκάζονται να βάλουν το χέρι στην τσέπη, αφού σχεδόν όλες οι δομές που υπάρχουν είναι ιδιωτικές.

Αναφέρθηκε επίσης στην εξαντλητική διαδικασία για τους γονείς να καταφέρουν να πάει το παιδί τους σε σχολείο Ειδικής Αγωγής ή να έχει Παράλληλη Στήριξη, ενώ ακόμα και αν είναι «τυχερό» ένα παιδί και πάρει την έγκριση, έρχεται αντιμέτωπο και πάλι με τις τεράστιες ελλείψεις, αφού Παράλληλη Στήριξη πολλές φορές δεν υπάρχει από την αρχή της χρονιάς ή ένας εκπαιδευτικός θα πρέπει να βοηθά 2 και 3 παιδιά μαζί, κάτι που έχει πολύ αρνητικές συνέπειες για τα ίδια.

Απέναντι σε αυτά τα προβλήματα, που γίνονται χειρότερα με κάθε κυβέρνηση μέχρι σήμερα, τόνισε: «Ως Κόμμα παλεύουμε για την εξασφάλιση όλων των επιστημονικών όρων και προϋποθέσεων ώστε, με βάση την πρόοδο και τις δυνατότητες της επιστήμης, αυτές να προσφέρονται σε όλους τους μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες».

Στην εκδήλωση μίλησε επίσης η Βάνα Τουμανίδη, φιλόλογος στο 3ο Λύκειο Χαϊδαρίου, γύρω από το τι διδάσκεται και αναπαράγεται σήμερα στα σχολεία. Κάλεσε να σκεφτούμε τον ρόλο του σχολείου στη διαπαιδαγώγηση και στην κοινωνικοποίηση των παιδιών και τελικά στη διαμόρφωση της συνείδησής τους, σε συνάρτηση με τον στόχο της αστικής πολιτικής στην Εκπαίδευση, που δεν είναι άλλος από το να ενσωματώσει ιδεολογικά τους σημερινούς μαθητές και αυριανούς εργαζόμενους στις αξίες και στα προτάγματα του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Επίσης, σημείωσε ότι πέρα από την ιδεολογική λειτουργία του σχολείου υπάρχει και η λειτουργία της πειθάρχησης και της καταστολής: «Τι γίνεται αν ένας εκπαιδευτικός αψηφήσει τις "επίσημες οδηγίες" και αποφασίσει να μιλήσει στα παιδιά για το δικαίωμα των λαών να ζουν ελεύθερα και ειρηνικά στη χώρα τους, αντί καθημερινά να δολοφονούνται από τις βόμβες, τη δίψα, την πείνα και τις αρρώστιες; Τότε το αστικό κράτος προχωρεί σε πειθαρχικές διώξεις, διώκοντας επί της ουσίας την παιδαγωγική ελευθερία και επιδιώκοντας να φιμωθεί κάθε αντίθετη φωνή στις σάπιες αξίες του εκμεταλλευτικού συστήματος», είπε.

Και τόνισε πως «στον αντίποδα αυτού του σχολείου και του ρόλου που επιφυλάσσει στον εκπαιδευτικό να συμβάλλει στην αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας και στην ιδεολογική ενσωμάτωση των μαθητών στο εκμεταλλευτικό σύστημα, διδάσκοντας ως διαχρονικές τις νομοτέλειες και τις αξίες του καπιταλισμού, βρίσκεται η θέση του ΚΚΕ για τον ρόλο και την παρέμβαση του προοδευτικού εκπαιδευτικού, ως παιδαγωγού που θα αφυπνίζει τις συνειδήσεις των σημερινών μαθητών και αυριανών εργαζομένων, απελευθερώνοντας τις αναπτυξιακές τους δυνατότητες και συνεισφέροντας στην αρμονική διαμόρφωση του διανοητικού και συναισθηματικού κόσμου των νέων».

Ο Κυριάκος Ιωαννίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ, ξεκίνησε λέγοντας ότι βλέπουμε το αστικό κράτος να είναι επιτυχημένο όταν είναι να στηρίξει και να δώσει λύσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά είναι επιλεκτικά ανίκανο όταν πρόκειται να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες. Το ίδιο συμβαίνει και με την Παιδεία, όπου εκτός από τα προβλήματα με τις υποδομές, παρατηρούμε να υπάρχουν σοβαρά ζητήματα και με το τι είδους Παιδεία υπάρχει.

Οπως είπε, μεταξύ άλλων, δεν είναι τυχαίο ότι οι παρεμβάσεις που γίνονται κάθε τόσο από τις κυβερνήσεις στην Παιδεία δεν έχουν ως στόχο να λύσουν προβλήματα και να ανεβάσουν το επίπεδο μόρφωσης, αλλά να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της αστικής τάξης, όπως αυτές διαμορφώνονται την κάθε περίοδο και εποχή. Σήμερα υπάρχει όχι τυχαία ένα σχολείο το οποίο αντί να καλλιεργεί στους μαθητές τη δίψα για γνώση και ολόπλευρη μόρφωση, αντί να καλλιεργεί την κριτική σκέψη, απλά παρέχει πληροφορίες και αναπτύσσει δεξιότητες για τους αυριανούς εργαζόμενους. Ενώ αναφέρθηκε στα κρισιακά φαινόμενα που κυριαρχούν στην Εκπαίδευση, με κύριο την αδιαφορία και τη βαρεμάρα των μαθητών στις σχολικές τάξεις, την παπαγαλία μέχρι τη μέρα των εξετάσεων και ακριβώς την επομένη ο βασικός όγκος των συσσωρευμένων πληροφοριών και γνώσεων να σβήνεται αυτόματα.

«Κατά τη γνώμη μας», σημείωσε, «και οι μαθητές της εποχής μας, όπως και οι παλιότεροι, για ένα πράγμα φωνάζουν, όπως την φώναζαν στο "Μάθε παιδί μου γράμματα": Την αλήθεια ρε, την αλήθεια! Το σχολείο σήμερα, όσο και εάν μπαίνουν ρομποτικά συστήματα, που βέβαια είναι αναγκαία, παραμένει στεγνό, μακριά από τους προβληματισμούς των νέων, μακριά από τη ζωή τους, τις απορίες τους, τις αγωνίες τους».

Σχετικά με τη βία και την παραβατικότητα, τόνισε ότι πρέπει να βλέπουμε σε βάθος τι γεννά βία, τι αδιέξοδα βιώνουν οι νέοι καθημερινά που επιδρούν στον ψυχισμό τους, και όχι να ρίχνεται η ευθύνη αποκλειστικά στην οικογένεια.

Εμείς, όπως είπε, πατάμε στην επιστημονική πρόταση του ΚΚΕ για το σχολείο του μέλλοντος, το σχολείο της δημιουργίας, το σχολείο της θεωρίας και της πράξης. Γιατί είναι απαίτηση των καιρών, ακόμα και από τις πιο μικρές ηλικίες να χτίζεται στους μαθητές η πίστη πως μπορούν και πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο. Αναφορικά με την πρόταση του Κόμματος τόνισε ότι δεν είναι απλά μια πρόταση για το μέλλον, αλλά «μπολιάζει τους σημερινούς αγώνες με κριτήριο, επιστημονικό, παιδαγωγικό και ταξικό για τις συνεχόμενες αλλαγές στην Εκπαίδευση», μας καλεί «να δούμε με άλλο μάτι την καθημερινότητα του σχολείου, όχι μόνο ως μηχανισμό κυριαρχίας της αστικής τάξης, αλλά και ως πεδίο ανάπτυξης της πάλης των ιδεών για το κέρδισμα όλο και μεγαλύτερου τμήματος των νέων».

Στην ολοκληρωμένη πρόταση που έχει καταθέσει το ΚΚΕ από την πρώτη σχολική ηλικία μέχρι τα 18 χρόνια, ο μαθητής θα μορφώνεται ολόπλευρα και θα καλλιεργεί όλα τα ταλέντα και τις κλίσεις του για να γίνει πρωτότυπος, δημιουργικός και αυτάρκης στον ύψιστο βαθμό. Θα μορφώνεται στο σχολείο της θεωρίας και της πράξης, ανεξάρτητα από το επάγγελμα που σκέφτεται να ασχοληθεί, γιατί αύριο ως εργαζόμενος, για να συμβάλει ουσιαστικά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, πρέπει να έχει μία ειδικότητα: Να είναι Ανθρωπος. Το σχολείο, στη σοσιαλιστική κοινωνία, γράφει στις σημαίες του «Ενας για όλους και όλοι για έναν», γιατί αυτή ακριβώς είναι η σημαία της νέας κοινωνίας.

Η συζήτηση συνεχίστηκε με ερωτήσεις και παρεμβάσεις από τους παρευρισκόμενους, από τις οποίες φάνηκαν το αυξημένο ενδιαφέρον για το θέμα και οι αγωνίες των γονιών για το σημερινό σχολείο και το τι σχολείο μπορεί να υπάρξει.