Το σκηνικό γνωστό, όπως γνωστές και οι «Μαυρογιαλούρειες κορόνες» εκθειασμού του κυβερνητικού έργου που «δεν είναι πια μακέτες», έργο που κατασκευάζεται και μάλιστα «μεγάλο έργο που θα πρέπει να ενώνει όλους τους Ελληνες, να ενώνει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο παριστάμενος νυν Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Κ. Λαλιώτης.
Μόνο που ο κυβερνητικός περιοδεύων θίασος, «ξέχασε» να πει το κυριότερο: Οτι και το έργο αυτό αποτελεί μνημείο ιδιωτικοποίησης μέσω της «αυτοχρηματοδότησης» των μεγάλων έργων, όπως τα ανάλογα του αεροδρομίου των Σπάτων και της ζεύξης Ρίου - Αντιρρίου. Οτι με τη σύμβαση που υπέγραψαν δίνουν τη δυνατότητα στους εργολάβους - χωρίς να χρειαστεί να βάλουν σχεδόν καθόλου το «χέρι στην τσέπη» - να αποκομίζουν τεράστια υπερκέρδη όχι μόνο από την κατασκευή, αλλά και από την εκμετάλλευση του αυτοκινητοδρόμου και των παράλληλων εγκαταστάσεών του για 23 ολόκληρα χρόνια. Οτι αυτή η μέθοδος κατασκευής των δημοσίων έργων την οποία ανέσυρε το ΠΑΣΟΚ από την εποχή των αλήστου μνήμης συμβάσεων τύπου «Ούλεν» και «Πάουερ», τείνει να γίνει καθεστώς, με αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να τα χρυσοπληρώνει και να επιβαρύνεται διπλά: μία φορά για την κατασκευή τους και μία για τη χρήση τους!
Κι όμως, οι ιδιώτες κατασκευαστές του δεν αρκούνται σ' αυτά. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει καθορίσει ακόμη χρήσεις γης εκατέρωθεν του αυτοκινητοδρόμου, πιέζουν πλέον και για την εξαγορά - αντί φυσικά «πινακίου φακής» - των δημόσιων ελεύθερων χώρων 50 στρεμμάτων που έχουν καταλάβει τα εργοτάξιά τους, προκειμένου να κατασκευάσουν εκεί διάφορα εμπορικά κέντρα και γκαράζ. Τα μεγάλα έργα ενώνουν όλους τους Ελληνες ή έτσι όπως εκτελούνται τους κλείνουν στη φάκα; Κάποιους πάντως - ελέω κυβερνητικής πολιτικής - τους ενώνουν πολύ περισσότερο...