Σκόρπιες εδώ κι εκεί αίθουσες σκούρες, μοναχικές, κάστρα κρυμμένα μακριά απ' τον ήλιο και το φως της ημέρας.

Και οι έδρες των δικαστών στο μπόι γιγάντων μυθικών, κι άμοιροι νάνοι, Δαβίδ και φτωχοδαίμονες από κάτω οι δικηγόροι και οι διάδικοι, κατηγορούμενοι και μη.

Αυτό είναι το καινούριο Εφετείο Αθηνών!

Μια ξέφρενη έπαρση χωροταξική, που σφίγγει σαν μεσαιωνικό εργαλείο βασανισμού το κρανίο της ελάχιστης ανάσας για ζωτικό κοινωνικό, πολιτικό και ψυχολογικό χώρο. Που υποδηλώνει την παρουσία μιας εξουσίας, που προστατεύεται από την αισθητική του βάρους που συνθλίβει, από την αρχιτεκτονική που ξεπερνά τον άνθρωπο, τις διαστάσεις του, τις ανάγκες και τις διαθέσεις του.

Κι έτσι, ο ναός της Θέμιδας μεταβάλλεται σε ναό του φόβου και των εκκλήσεων για έλεος. Φόβος ύπουλος, αθόρυβος, σχεδόν ψιθυριστός, που έρποντας κατακτά τον ψυχισμό των ανθρώπων και τους προετοιμάζει να αποδεχτούν αναντίρρητα τη λογική του εφικτού, του μοιραίου, του αναπόφευκτου, του επικίνδυνου. Και εικόνα Δικαιοσύνης, που τιμωρεί, που καταδιώκει, που τρομάζει, που την εκλιπαρούν ταπεινά οι ταπεινωμένοι να τους ελεήσει. Η τρομοκρατία της εξουσίας που ελεεί.

Γιατί φοβάστε; Γιατί δε διαμαρτύρεστε;

Φόβος είναι κι αυτό, που σταγόνα - σταγόνα στάλαξε στις συνειδήσεις και έφτιαξε ένα τέρας, την υποχώρηση μέσα στα απρόσωπα διαμερίσματα.

Κι η γρήγορη αναντίρρητη προσαρμογή σας να καλησπερίζετε τα νυχτολούλουδα μιας πλατείας ή να ξεπροβοδίζετε το δειλινό, κοιτώντας μέσα απ' τους πρόχειρα και πονηρά τοποθετημένους νάιλον τοίχους των «σύγχρονων» καφετεριών και εστιατορίων που πλημμύρισαν τις πλατείες, τις ακροθαλασσιές και τους πεζόδρομους, φόβος είναι κι αυτό. Η τρομοκρατία μιας ασχήμιας απάνθρωπης, αποτιμώμενης σε κέρδος μερικών χιλιάρικων.

Κατασκευάζουν την πλατφόρμα των μαλθακών, των α-πολιτών, που πάνω της θα εναποθέσουν τα ανατριχιαστικά αναθήματα της κερδοσκοπίας, του εκφασισμού, της κατατρομοκράτησης.

Γιατί τους αφήνετε να οικοδομούν την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό τους πάνω σε τρομοκρατημένες συνειδήσεις;

Να, γιατί ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Ρωμαίος δήλωσε ανενδοίαστα ότι «αν μια - δυο φορές η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ΜΑΤ και δακρυγόνα κατά πολιτών, αυτό δε σημαίνει κρατική τρομοκρατία».

Να, γιατί ο υπουργός Δικαιοσύνης Ε. Γιαννόπουλος χρησιμοποιεί καταχρηστικά το θεσμικό αξίωμά του και εκδηλώνει την πολιτική του εμπάθεια και το αντικομμουνιστικό του σύνδρομο με την ευκολία διήγησης ανεκδότων.

Με γεια σας το καινούριο Εφετείο. Με γεια σας τα εγκαίνια του καινούριου τάφου, που μέσα του θέλετε να παραχώσετε την απαίτησή μας να εργαζόμαστε σε χώρους που θα υπηρετούν την ηθική και κοινωνική αξία του ανθρώπου, ειδικά όταν πρόκειται για χώρους απονομής δικαιοσύνης.

Με γεια σας και η χλωμή όψη της τυφλής, αλλά πολεμικής Θέμιδας, που καμιά ζυγαριά δεν κρατά πια, παρά μόνο ρομφαία επιλεκτική και απαγορευτικό σήμα, για να μην την πλησιάζουν οι αδύναμοι οικονομικά.

Με γεια σας και η σιωπή ψυχιατρείου, οι καφκικοί διάδρομοι, τα «λευκά κελιά» που φτιάξατε και στεγάζουν απομονωμένους, μελαγχολικούς υπαλλήλους.

Με γεια σας το καινούριο δηλητήριο, που κατασκευάσατε στο εργολαβικό χημείο της μικροπολιτικής και του λεβεντομικροαστισμού σας. Με γεια σας.

Εμείς κρατάμε το αντίδοτο: Μια μικρή γιουγκοσλάβικη ποιητική συλλογή, διαβασμένη από εφηβικά χείλη, το χάδι από ένα νυχτερινό του Σοπέν, ακουμπισμένο τρυφερά από χέρια αθώα πάνω στα πλήκτρα του πιάνου και μιαν ατίθαση, επίμονη, συνειδητή ανυπακοή.