Πάει τέλειωσε κι αυτό. Αφού βομβαρδιστήκαμε αρκούντως από τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ για το πόσο ευαίσθητοι είναι οι εγχώριοι και διεθνείς κυβερνώντες για το περιβάλλον, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος πριν από δύο μέρες, επιστρέψαμε και πάλι στην καθημερινή βαρβαρότητα - που εκδηλώνεται και οικολογικά με παντοειδείς τρόπους - μια και οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε βραδυφλεγή βόμβα πολλών μεγατόνων. Τα πορτοπαράθυρα φιλοξένησαν το σύνηθες τσίρκο με απίθανες προσεγγίσεις και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στα κρατικά και ιδιωτικά κανάλια φόρεσαν τις οικολογικές τους μάσκες, κάνοντάς μας μαθήματα πολιτικής οικολογίας! Η λέξη θράσος είναι υπέρ το δέον επιεικής, μια και η κατάλληλη φράση εμπίπτει στα όρια του νόμου.

Οι οικοπανηγύρεις του Ρίο ή του Κιότο αποτελούσαν και αποτελούν τη συνήθη καραμέλα για το ενδιαφέρον της επίλυσης των οικολογικών προβλημάτων σε παγκόσμια κλίμακα, μια και ορθώς διατυπώνεται η άποψη ότι τα συσχετιζόμενα με το περιβάλλον προβλήματα είναι πλανητικά. Ομως οι συγκεκριμένες διασκέψεις - και όχι μόνο αυτές - εκείνο που επιτυγχάνουν είναι η δημιουργία ψευδών προσδοκιών ότι τα προβλήματα θα αντιμετωπιστούν, ενώ στην πραγματικότητα για όσους έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο και το μόνο που τελικά επιδιώκεται από τα ισχυρά λόμπι είναι η μετάθεση ουσιαστικών αποφάσεων για το μέλλον και ο μεθοδευμένος εγκλωβισμός των χωρών του Τρίτου Κόσμου σε αποφάσεις που αποσκοπούν στην παραπέρα καταλήστευση και ταυτόχρονα στην περιθωριοποίησή τους. Οι πολυσυζητημένες και πολυδιαφημισμένες αποφάσεις όχι μόνο δεν επιλύουν προβλήματα, αλλά και οδηγούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Ας γίνουμε σαφέστεροι. Στο Ρίο 125 χώρες είχαν συμφωνήσει να μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, που ευθύνονται για τη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου (που αποτελεί και το υπ' αριθμόν ένα οικολογικό πρόβλημα), στα επίπεδα του 1990 το έτος 2000. Από τότε μέχρι σήμερα έχει σημειωθεί αύξηση της τάξης του 3%(!!) και όχι μόνο αυτό. Εχουν αποδασωθεί στο ίδιο διάστημα 86 εκατ. εκτάρια γης χάριν των συμφερόντων μιας εκατοντάδας περίπου πολυεθνικών εταιριών, κυρίως αμερικανικών συμφερόντων, που ισοδυναμεί με πενταπλάσια έκταση από αυτή της Αγγλίας και έχουν εξαφανιστεί χιλιάδες είδη της βιοποικιλότητας.

Είναι γνωστό ότι το 1995 η Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την κλιματολογική μεταβολή δημοσίευσε τα πορίσματα της έρευνάς της στην οποία είχαν πάρει μέρος 2.000 επιστήμονες. Σύμφωνα με την Εκθεση αυτή, για να αποκλειστεί ο κίνδυνος της υπερθέρμανσης του πλανήτη, θα έπρεπε να επιτευχθεί μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα κατά 60% (ή 80% κατά ένα άλλο σενάριο) μέχρι το έτος 2020 (το αργότερο με 2050) με έτος βάσης τις εκπομπές του 1990. Μια τέτοια μείωση θα είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας κατά 0,6 βαθμούς Κελσίου που δε θεωρείται επικίνδυνη. Αντ' αυτής υιοθετήθηκε η άποψη της σταθεροποίησης στα επίπεδα του 1990 που κι αυτή δεν υλοποιήθηκε όπως προείπαμε. Να σημειώσουμε ότι οι ΗΠΑ προκαλούν αύξηση των εκπομπών. Ο μακελάρης των Βαλκανίων Κλίντον είχε υποσχεθεί ότι η χώρα του θα τηρούσε τη συμφωνία αυτή. Οπως διαπιστώθηκε, όμως, το 2000 οι ΗΠΑ είχαν αυξήσει τις εκπομπές τους κατά 13% περίπου. Αν συνεχιστούν οι σημερινοί ρυθμοί θα επέλθει το 2050 μια αύξηση 1,5 βαθμού της κλίμακας Κελσίου που μεταφράζεται με: την απειλή της ζωής 22 εκατ. ανθρώπων από πείνα (εξ αιτίας των επιπτώσεων του φαινομένου του θερμοκηπίου), 23 εκατ. που θα απειληθούν με θάνατο από τις πιθανολογούμενες πλημμύρες κι άλλα 110 εκατ. που ζουν σε περιοχές του πλανήτη που παρουσιάζουν ήδη λειψυδρία.

Την προηγούμενη βδομάδα ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΣΥΝ η Συμφωνία του Κιότο. Αν και πρόκειται στην κυριολεξία για ένα κουρελόχαρτο, ας δούμε πώς μεταφράζεται η συμφωνία αυτή. Ακόμα κι αν οι χώρες που έλαβαν μέρος είχαν υιοθετήσει την πιο «προωθημένη» πρόταση της ΕΕ που προέβλεπε μείωση των εκπομπών κατά 15% μέχρι το 2010 ή και κατά 30% όπως εισηγήθηκε η Βραζιλία, τότε θα είχαμε μια αύξηση 1,2 βαθμών που μεταφράζεται με κίνδυνο θανάτου 18 εκατ. από πείνα, 20 εκατ. από πλημμύρες και η απειλή της ζωής των κατοίκων που ζουν σε περιοχές με λειψυδρία θα έμεναν στα ίδια επίπεδα! Ας μην ξεχνάμε και την πρωτοτυπία της απόφασης για τη δυνατότητα της αγοράς ρύπανσης των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών από άλλες π.χ. χώρες της τ. ΕΣΣΔ που παρατηρείται μεγάλη μείωση των εκπομπών λόγω της αποβιομηχάνισης, ύστερα από παρέμβαση των ΗΠΑ. Τα παραπάνω στοιχεία απαντούν και στη βουλευτή του ΣΥΝ που «κατακεραύνωσε» στη Βουλή το ΚΚΕ, επειδή καταψήφισε την επικύρωση της συμφωνίας, αδυνατώντας να κατανοήσει τη στάση του. Ως προς το «επιχείρημά» της ότι μόνο ο Μπους την καταψήφισε, θα λέγαμε απλά ότι ο πλανητάρχης είχε το θράσος να υπερασπίσει τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου, γνωρίζοντας ότι ούτως ή άλλως τίποτα δε θα γίνει. Αυτή η κυρία, αλήθεια, ποιον υπερασπίζεται;