Εργο ζωής, από αγάπη στη γενέτειρά του - και μια από τις «μήτρες» του νεοελληνικού θεάτρου - τη Ζάκυνθο, έργο - πολύτιμη συμβολή για μια μελλοντική πλήρη (γεωγραφικά, μορφολογικά, θεματολογικά, κ.ο.κ.) ιστοριογράφηση του ελληνικού θεάτρου στους τουρκοκρατούμενους και μετεπαναστατικούς χρόνους, αποτελεί η - τετράτομη όπως την ονειρεύεται - έρευνα του Διονύση Ν. Μουσμούτη «Το Θέατρο στην πόλη της Ζακύνθου». Πρώτος «καρπός» της έρευνάς του είναι ο Β` τόμος, που αφορά στα χρόνια 1901 - 1915, ο οποίος κυκλοφόρησε από τις πάντα καλαίσθητες εκδόσεις «Μπάστα», με πρόλογο του, επίσης, Ζακυνθίου Νικία Λούντζη, αλλά και με παράθεση μιας πολύ ενδιαφέρουσας και χρονολογικά εμπεριστατωμένης εισήγησης, που είχε κάνει ο Ν. Λούντζης στο Α` Συνέδριο της Εταιρείας Ζακυνθινών Σπουδών, με θέμα «Θέατρα στη Ζάκυνθο». Οι άλλοι τρεις τόμοι του Διονύση Ν. Μουσμούτη θα αφορούν στις εξής ενότητες: Α` τόμος τα χρόνια 1870- 1900 (ο τόμος αυτός θα κυκλοφορήσει τελευταίος, καθώς η έρευνα θα πρέπει να προσφύγει σε πολλές πηγές για να βρει τα μισοσβησμένα χνάρια του ζακυνθινού θεάτρου κατά το 19ο αιώνα). Ο Γ` τόμος θα αφορά στα χρόνια 1916- 1930. Και ο Δ` στα χρόνια 1931 - 1953 , χρονιά που ο τρομερός σεισμός έπληξε το νησί και συνέτριψε σχεδόν ολοσχερώς και τη μακραίωνη θεατρική του παράδοση (αστική και λαϊκή), αφήνοντάς τη μέχρι σήμερα αβοήθητη από την πολιτεία.

Ο Δ. Μουσμούτης ερεύνησε και αξιοποίησε πολλές πηγές: Το πλούσιο οικογενειακό του αρχείο. Δημοσιεύματα του ζακυνθινού και όχι μόνο Τύπου. Τα αρχεία του Θεατρικού μουσείου μας, του Δημοτικού θεάτρου, της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, του Μουσείου της Ζακύνθου και του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Τη σχετική βιβλιογραφία και αρθρογραφία άλλων μελετητών. Ο Β` τόμος της έρευνάς του, πλούσια εικονογραφημένος με σπάνιες και άγνωστες φωτογραφίες θεάτρων, παραστάσεων, θεατρικών προγραμμάτων, μεγάλων δημιουργών και ερμηνευτών της όπερας και της πρόζας (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Ζακύνθιοι), προσφέρει ένα μαγευτικό «ταξίδι» γνώσης στο γοητευτικό κόσμο του θεάτρου γενικότερα, και ειδικότερα στην ιστορική πρωτοπορία, αβρότητα και ιδιαιτερότητα του ζακυνθινού θεάτρου.

Η τεράστια συμβολή της ζακυνθινής θεατρικής παράδοσης συνοψίζεται με τα εξής στοιχεία: Η θεατρική ζωή του νησιού χρονολογείται από το 1571. Το λαϊκό του θέατρο, οι περίφημες «Ομιλίες» άρχεται το 1750. Κατά το 19ο αιώνα χτίστηκαν 11 θέατρα, ενώ περιοδικά και άλλα 5. Ο τόπος αυτός γέννησε άξιους δραματουργούς, συνθέτες, λυρικούς τραγουδιστές, ηθοποιούς, επαγγελματικούς και πλήθος ερασιτεχνικούς θιάσους.