Η γερμανική εφημερίδα «Νόιες Ντόιτσλαντ» δημοσίευσε στις 26 του Απρίλη ολοσέλιδο άρθρο του ομοσπονδιακού αντιπροέδρου του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ), Ντίτερ Ντεμς, με τον τίτλο «Διαλεκτική του να κυβερνάς και να αντιπολιτεύεσαι: Δημοκρατικός σοσιαλισμός και η "Στροφή του Σαλέρνο"». Σ' αυτό το άρθρο γίνεται λόγος και για το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ).

Ο παλαίμαχος αντιστασιακός δημοσιογράφος Θανάσης Γεωργίου έστειλε στην εφημερίδα αυτή στο Βερολίνο απάντηση, που δημοσιεύτηκε στις 16 του Μάη, σελ. 11, με αρκετές παραλείψεις:

«Χαιρετίζω κατ' αρχήν το γεγονός ότι ο ομοσπονδιακός αντιπρόεδρος του ΚΟΔΗΣΟ έκανε τον κόπο να διαπραγματευτεί τόσο διεξοδικά αυτό το σημαντικό θέμα στρατηγικής και τακτικής. Από τον ίδιο τον τίτλο διαφαίνεται ότι το μέλημά του συνίσταται στο να βγάλει συμπεράσματα από την πολιτική του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στα έτη 1943-1944 για την ορθότητα της πολυσυζητούμενης πολιτικής, του να κυβερνάς και να αντιπολιτεύεσαι, του δικού του κόμματος, του ΚΟΔΗΣΟ.

Στο σημείο αυτό, αυτή είναι η λογική διαπίστωσή του, αυτό που πριν περίπου εξήντα χρόνια έγινε σε μιαν άλλη χώρα, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες (και ενδεχόμενα) αποδείχτηκε σωστό, πρέπει να ισχύει και υπό τις τωρινές συνθήκες της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Κατά τη γνώμη μου μερικές από τις θέσεις του άρθρου του αποδείχτηκαν αντίθετες στην πολιτική εξέλιξη, όπως, π.χ., ότι ο ευρωκομμουνισμός είχε "βαθύτερες ρίζες στα ιδεολογικά και στρατηγικά συμπεράσματα -- ιδιαίτερα του επιτυχούς ιταλικού αγώνα αντίστασης αμέσως πριν από τη νίκη ενάντια στο φασισμό".

Ομως, αδιαμφισβήτητο είναι ότι ο ευρωκομμουνισμός ήταν η πλήρης αποστροφή από το μαρξισμό και η εξέλιξη από τη δεκαετία του '70 επιβεβαίωσε ότι τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, που ακολούθησαν αυτό το δρόμο, δεν είναι πια μαζικά κόμματα και δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο στο εργατικό κίνημα των χωρών τους...

Εμένα, ως μέλος του ελληνικού απελευθερωτικού μετώπου ΕΑΜ στην περίοδο 1941-'44, με ενδιαφέρει προπάντων η εσφαλμένη παράσταση του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα και η εξίσου εσφαλμένη συνέπεια απ' αυτό. Πραγματικά ισχυρίζεται ότι το ΙΚΚ από τα μέσα του 1943 ίδρυσε ένα σωστό ευρύ αντιφασιστικό μέτωπο, ενώ οι Ελληνες αντάρτες επιδίωξαν μια "άμεση προλεταριακή κυριαρχία".

...Ετσι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι υπεύθυνη για το λουτρό αίματος που ακολούθησε μετά το διώξιμο των φασιστών κατακτητών δεν είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική επέμβαση του Τσόρτσιλ (στα τέλη του 1944) και του Τρούμαν (το διαβόητο δόγμα Τρούμαν το Μάρτη του 1947), αλλά η εσφαλμένη πολιτική του ΚΚΕ και των Ελλήνων ανταρτών.

Σ' ολόκληρο το διάστημα του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος (1941-'44) δεν υπάρχει καμία εντολή, κανένα γραφτό ντοκουμέντο ή προφορική υπόδειξη από την πλευρά της σημαντικότερης και πλουσιότερης σε θύματα αντιστασιακής οργάνωσης, ΕΑΜ (και από τον οπλισμένο βραχίονά της, το στρατό των ανταρτών ΕΛΑΣ), που να μιλάει και να επιδιώκει την "προλεταριακή κυριαρχία".

Αντίθετα, έως την απελευθέρωση από τους φασίστες κατακτητές (στα τέλη του 1944) μπαίνει ως στόχος "α) η απελευθέρωση του έθνους μας από τον τωρινό ξένο ζυγό και η επίτευξη της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας. β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβέρνησης του ΕΑΜ άμεσα μετά το διώξιμο των ξένων κατακτητών, της οποίας μοναδικός στόχος θα είναι η προκήρυξη εκλογών για συνταγματική εθνοσυνέλευση στη βάση του αναλογικού εκλογικού συστήματος, ώστε ο λαός να αποφασίσει κυρίαρχα για τον τρόπο και το είδος της διακυβέρνησης" (από το ιδρυτικό καταστατικό του ΕΑΜ).

Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς μια σειρά αποφάσεων της ΚΕ του ΚΚΕ που ακολουθούν αυτή τη γραμμή. Ιδρυτικά μέλη του ΕΑΜ ήταν: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ), η Ενωση της Δημοκρατίας του Λαού (ΕΛΔ) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΚΕ). Αργότερα προσχώρησαν: Η Σοσιαλιστική Ενωση, οι Σοσιαλιστές Δημοκράτες, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, η Δημοκρατική Ενωση, το Κόμμα των Αριστερών Φιλελευθέρων (συνεργαζόμενοι) και πέντε μαζικές κοινωνικές οργανώσεις. Κλήθηκαν επανειλημμένα και άλλα (αστικά) κόμματα, αλλά αυτά αρνήθηκαν.

Τελικά θα ήθελα να αναφέρω τη γνώμη ενός μη κομμουνιστή, του διακεκριμένου Αθηναίου δικηγόρου και πολιτικού Σταύρου Κανελλόπουλου (από καιρό νεκρού) που ήταν ένας από τους αντιπροσώπους της ΕΛΔ στο ΕΑΜ. Είπε: "...Σταθερή και επίμονη ήταν η προσπάθεια του ΕΑΜ, και ιδιαίτερα του ΚΚΕ, για την εθνική ενότητα. Είναι συκοφαντία ότι θέλησε να μονοπωλήσει την Εθνική Αντίσταση. Αν και είχε (το ΚΚΕ) την πρωτοβουλία, αν και είχε την οργανωτική πείρα και έδωσε τα περισσότερα και καλύτερα στελέχη του και τους συντριπτικά περισσότερους αγωνιστές, δέχτηκε ισότιμη συμμετοχή πολύ μικρότερων κομμάτων και των αστικών, ακόμα και του φιλοβασιλικού Λαϊκού Κόμματος".

Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έλειψαν οι συμβιβασμοί και η προθυμία συμβιβασμού με εσωτερικούς αντιπάλους και εξωτερικούς κυρίαρχους, αλλά ήταν οι πολλοί συμβιβασμοί που έβλαψαν την υπόθεση».