Βλέπεις αυτές τις άθλιες εικόνες και αναρωτιέσαι γιατί δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.

Δεν έχω καμιά προκατάληψη με τα συμπαθή τετράποδα, απεναντίας τα προσέχω και τα φροντίζω όσο μπορώ. Αλλά αυτό που συμβαίνει στους σταθμούς είναι τ' ολιγότερο απαράδεκτο. Και το χειρότερο, είναι πως τα τετράποδα αυτά ή πολλά απ' αυτά έχουν αποθρασυνθεί. Απρόσκλητοι και τζαμπατζήδες μπαινοβγαίνουν σαν κύριοι και μέσα στα βαγόνια. Ξαπλώνουν φαρδείς πλατείς, κάτω από τα καθίσματα για να βρουν δροσιά (ή ζέστη, ανάλογα) και ησυχία.

Δε βαριέσαι, είδε κι απόειδε ο φίλος πως δε γινότανε τίποτα, έριξε μια θλιμμένη ματιά και κατέβηκε στη στάση της πλατείας Βικτορίας.

Προχτές νάτος πάλι ο ίδιος ο φίλος, αλλά αυτή τη φορά από την απέναντι μεριά, από Αττική προς Πειραιά. Τώρα πώς βρέθηκε στην αντίθετη πλευρά, δεν μπορώ να εξηγήσω...

Εκανε την ίδια περατζάδα και ανικανοποίητος πάλι, άλλα και πικραμένος με την αδιαφορία των ανθρώπων κατέβηκε στο Μοναστηράκι, όπου εκεί φαίνεται πως είναι το κέντρο της ομήγυρης. Εκεί αρχή και εξουσίαέχει ένας κατάμαυρος αγριόσκυλος που διαρκώς γαβγίζει και τρομοκρατεί τους πάντες.

Πάντως, παρά το φαιδρό και ιλαροτραγικό του πράγματος, το φαινόμενο χειροτερεύει και νομίζω, πως πρέπει να ενδιαφερθούν οι αρμόδιοι -εάν φυσικά υπάρχουν...- τόσο για το καλό των επιβατών, όσο και για να βρουν τα συμπαθή αυτά τετράποδα τη ζωή, που τους αξίζει.