Μαθητές με «κόσμια και ευπρεπή εμφάνιση», πειθαρχημένοι, που δε διαταράσσουν «την τάξη, την ησυχία και το ήρεμο κλίμα στην αίθουσα διδασκαλίας». Μαθητές που θα τιμωρούνται παραδειγματικά, αν συλληφθούν να «αποκλίνουν από τη δημοκρατική συμπεριφορά», δεν επιδεικνύουν τον οφειλόμενο σεβασμό στον εκπαιδευτικό και στους κανόνες του σχολείου.

Ιδού το «σχολείο του μέλλοντος» που ονειρεύονται οι εκσυγχρονιστές. Καθηγητές - πρότυπα «αρχαίας σκουριάς» και προπαντός εχέμυθοι και γυμνασιάρχες - παιδονόμοι, συμπληρώνουν τους ρόλους στη μαθητική κοινότητα του 21ου αιώνα. `Η, μήπως του 19ου αιώνα; Ο κάποτε ένοπλος αμφισβητίας της χούντας υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου, όπως και ο πολιτικός του προϊστάμενος, θέλουν να επαναφέρουν το «τάξις και ασφάλεια» των συνταγματαρχών. Εκλεισαν ως «κοινωνικοί οραματιστές». Οχι, που θα άφηναν «λυμένα τα λουριά» στα «σκατόπαιδα» και τους «αξύριστους».

Μόνον αφελείς θα πιστέψουν ότι πραγματικός στόχος αυτού του Κώδικα Συμπεριφοράς είναι να σταματήσει το κάπνισμα και η χρήση των κινητών ή τα πολλά και διάφορα, περί της δημοκρατικής και εύρυθμης λειτουργίας του σχολείου, που με περίσσεια υποκρισία συμπεριλαμβάνει. Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει αποδείξει --και συνεχίζει να το κάνει καθημερινά-- τόσο την προσήλωσή της στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, όσο και στην αντιεκπαιδευτική και γενικότερα αντιλαϊκή πολιτική και πρακτική.

Το στραπατσάρισμα των «ανήσυχων» και ατίθασων μαθητών, το σπάσιμο του τσαμπουκά σε όποιον ξεχωρίζει ακόμα και στην εμφάνιση, η υποταγή «στους ανωτέρους», αποτελούν τους αληθινούς στόχους τους. Θέλουν ένα σχολείο -στρατώνα, που θα παράγει ανθρώπους χρήσιμους για το κεφάλαιο. Δεν τους αρκεί να ελέγχουν μόνο τη γνώση.

«Καλούμε σε συσπείρωση, σε ένα "μέτωπο για το καινούριο", όλους τους προοδευτικούς πολίτες απ' όλα τα κόμματα». (Κ. Σημίτης στη χτεσινή ΚΕ του ΠΑΣΟΚ). Η αλήθεια είναι ότι με τέτοιους κανονισμούς μόνο τους βαθιά συντηρητικούς νοικοκυραίους μπορεί να συσπειρώσει. Α, και κάτι ακόμα, εξαιρετικά επίκαιρο από τη χτεσινή πρωθυπουργική ομιλία: «Η θεατρική επίδειξη εξουσίας και πυγμής είναι απόδειξη ανασφάλειας κι αδυναμίας».