Δυο... καλές ειδήσεις, για την ελληνική οικονομία, είδαν το φως της δημοσιότητας, αυτές τις μέρες. Η πρώτη αφορούσε στην εξέλιξη του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) και η δεύτερη το ρυθμό αύξησης του επίσημου πληθωρισμού (κόστους ζωής). Φιλοξενώντας τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (ΕΣΥΕ), οι περισσότερες εφημερίδες σχολίασαν «ευνοϊκά» τόσο την εξέλιξη του ΑΕΠ (στο α` τρίμηνο του 2002 δείχνει αύξηση 4,3%) όσο και του πληθωρισμού (στο δωδεκάμηνο Μάης 2001-2002 αυξανόταν με ρυθμό 3,4%).

Πράγματι, αν κοιτάξει κανείς την εξέλιξη αυτών των δύο βασικών οικονομικών μεγεθών (όπως είναι η πορεία του ΑΕΠ και του πληθωρισμού) από τη σκοπιά των κυβερνώντων και όλων εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπεραμύνονται της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι «η ελληνική οικονομία πάει καλά». Το γεγονός όμως ότι το ΑΕΠ (δείχνει ότι η Ελλάδα έγινε πλουσιότερη κατά 4,3%) και ο πληθωρισμός (δείχνει ότι ο επίσημος τιμάριθμος αυξάνεται φέτος με μικρότερους ρυθμούς από πέρσι) παρουσιάζουν βελτίωση, δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι η οικονομία πάει καλά για ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες. Πάει καλά μόνο για κάποιους. Τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τα μονοπώλια και τους κάθε είδους υπηρέτες τους, που καρπώνονται μονομερώς όλα τα οφέλη από τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας και δεν αφήνουν ούτε ψίχουλο για τους εργαζόμενους και τους απόμαχους της δουλιάς.

Η αλήθεια αυτή δε χρειάζεται οικονομολόγους για να τεκμηριωθεί. Την αποτύπωσε πολύ καλά, με τον πιο πειστικό τρόπο, ένας συνταξιούχος παππούς, που ακούει στο όνομα μπαρμπα - Θωμάς. Τον συναντήσαμε στο καφενείο της γειτονιάς, όταν - διαβάζοντας στην εφημερίδα τη σχετική ειδησεογραφία για τη «θετική πορεία» του ΑΕΠ και του πληθωρισμού το 2002 - άρχισε να σιγομουρμουρίζει κάτι για κοροϊδία και πρόκληση. «Μπορεί τα στοιχεία να δείχνουν ότι η οικονομία πάει καλά, φώναξε, αλλά εγώ προσωπικά δε βλέπω καμιά καλοσύνη». Και δεν είχε άδικο. Το απέδειξε μάλιστα ο ίδιος, σε κάποιους άλλους θαμώνες του καφενείου που τον αποπήραν ότι «τα βλέπει όλα μαύρα», ζητώντας να του φέρουν μολύβι και χαρτί. «Ελα εδώ, ρε Στέλιο, να σου πω γιατί δεν είδα καμιά καλοσύνη από τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας, όπως δεν είδες ούτε εσύ, ούτε κανένας χαμηλόμισθος, άνεργος ή χαμηλόμισθος».

Και άρχισε τους λογαριασμούς με βάση 3 δεδομένα. Πρώτον, τη σύνταξή του που αυξήθηκε φέτος περίπου 4.000 δραχμές το μήνα. Δεύτερον, τα επίσημα στοιχεία για τον πληθωρισμό και το ΑΕΠ (που λένε ότι ο πλούτος της Ελλάδας αυξήθηκε 4,3% και η ακρίβεια στην αγορά περιορίστηκε στο 3,4%). Τρίτον, την επιβάρυνση που προκάλεσαν στο πορτοφόλι του μπαρμπα - Θωμά και κάθε μπαρμπα - Θωμά οι τσουχτερές ανατιμήσεις σε 4 είδη που αγοράζουν καθημερινά. «Στέλιο, μην τους δικαιολογείς. Μας δουλεύουν "ψιλό γαζί" και η κυβέρνηση και οι εφημερίδες και όλοι εκείνοι που μας λένε ότι το καλάθι της νοικοκυράς ακρίβυνε μόνο 3,4% από πέρσι μέχρι φέτος το Μάη. Εγώ ξέρω πως τις 4.000 δραχμές που αυξήθηκε φέτος η σύνταξή μου τις έφαγαν και με το παραπάνω οι ανατιμήσεις μόνο σε 4 πράγματα». Και άρχισε, στη συνέχεια, τους λογαριασμούς, για να αποδείξει στον Στέλιο και τους άλλους θαμώνες του καφενείου, γιατί μήνα με το μήνα το πορτοφόλι τους αδειάζει όλο και πιο γρήγορα.

Εχουμε και λέμε, μονολογούσε, γράφοντας στο χαρτί. Το ψωμί ακρίβυνε 41 δραχμές το κιλό, το γιαουρτάκι αγελάδος ακρίβυνε 20 δραχμές, τα τσιγάρα ακρίβυναν 45 δραχμές το πακέτο και το καφεδάκι (αυτό που πίνουμε στο καφενείο) ακρίβυνε 41 δραχμές. «Σε πληροφορώ, λοιπόν, κυρ Στέλιο - είπε - ότι ενώ η σύνταξή μας αυξήθηκε 4.000 δραχμές το μήνα, μόνο για το ψωμί, το καφεδάκι το γιαουρτάκι και τα τσιγάρα πληρώνουμε 4.410 δραχμές παραπάνω το μήνα»... Ετσι, απλά, ο μπαρμπα - Θωμάς, χωρίς την αριθμομανία και τα διάφορα ιστογράμματα που επικαλούνται οι οικονομολόγοι - κλακαδόροι της κυβερνητικής πολιτικής και των «στρογγυλοποιήσεων» τιμών λόγω ευρώ, απέδειξε ότι μπορεί η οικονομία να πάει καλά, αλλά για κάθε χαμηλοσυνταξιούχο, χαμηλόμισθο και άνεργο, η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο. Αν στις ανατιμήσεις των 4 ειδών (ψωμί, γιαουρτάκι, καφεδάκι και τσιγάρα) που «τρώνε» κοντά στις 4.500 δραχμές το μήνα, προσθέσουμε και τις άλλες ανατιμήσεις (φρουτολαχανικά, εφημερίδες, εισιτήρια αστικών συγκοινωνιών κλπ.), τότε θα καταλάβουμε γιατί αυξάνεται η δυσφορία των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Οι εργαζόμενοι (μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, αγρότες και άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα) όχι μόνο δεν είδαν την τσέπη τους «να ζεσταίνεται» από τις αυξήσεις μισθών, αλλά αντίθετα - παρά την εξασθένιση του πληθωρισμού και την αύξηση του ΑΕΠ - βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει. Στην καλύτερη περίπτωση, αναγκάζονται μήνα με το μήνα να αγοράζουν όλο και λιγότερο (αν δε θέλουν να μεγαλώσουν τα ελλείμματα του οικογενειακού τους προϋπολογισμού) και στη χειρότερη «αμύνονται» στο κύμα ακρίβειας με τραπεζικό δανεισμό. Οσο για την αύξηση του ΑΕΠ, που δείχνει ότι η Ελλάδα έγινε πλουσιότερη, ο μπαρμπα - Θωμάς απαντά με την κλασική λαϊκή παροιμία: «Από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν καεί;».