Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες του δεύτερου γύρου των βουλευτικών, οι Γάλλοι μοιάζουν περισσότερο απορροφημένοι με τις αναλύσεις για τα αίτια του αποκλεισμού της εθνικής τους από το Μουντιάλ παρά με την εκλογική αναμέτρηση. Οπως όλα δείχνουν, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δε θα ανατραπούν, και από σήμερα το βράδυ, ο Σιράκ, σε επίπεδο θεσμών, θα είναι ο ισχυρότερος Γάλλος πρόεδρος, των τελευταίων δεκαετιών, έχοντας αυτοδυναμία σε Κοινοβούλιο και Γερουσία.

Η «Ενωση για την Προεδρική Πλειοψηφία», που συνέστησε μετά τις προεδρικές, συγκέντρωσε 44% των ψήφων. Τελευταίες δημοσκοπήσεις, σε 198 εξαιρετικά αμφίρροπες εκλογικές περιφέρειες, της δίνουν 53%, ποσοστό μεγαλύτερο από του πρώτου γύρου, που ούτως ή άλλως της εξασφάλιζε 380 - 420 από τις 577 κοινοβουλευτικές έδρες.

Η βδομάδα ανάμεσα στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο κύλησε εξίσου αδιάφορα όπως και όλη η προεκλογική εκστρατεία. Μετά τον αντιλεπενικό παροξυσμό, τα πάντα επανήλθαν στην ίδια αποκαρδιωτική κατάσταση. Η αποχή στον πρώτο γύρο άγγιξε το ποσοστό ρεκόρ για βουλευτικές στη Γαλλία, του 35,58%. Κάτι ανάλογο αναμένεται και σήμερα. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι απέχοντες είναι νέοι κάτω των 35 ετών, (απείχαν σε ποσοστό 58%) και προέρχονται από όσους είθισται να αποκαλούνται «παραδοσιακό εκλογικό σώμα της Αριστεράς». Παρά τα απογοητευτικά αποτελέσματα της κοινοβουλευτικής αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (στο σύνολό της δεν έφθασε το 3% έναντι του 10% που ξεπέρασε στις προεδρικές), οι απέχοντες δηλώνουν, σε δημοσκοπήσεις, αποφασισμένοι να μην ψηφίσουν ούτε σήμερα σε ποσοστό 88%.

Η έκκληση του ΓΓ των Σοσιαλιστών, Φρανσουά Ολάντ, για «συσπείρωση», δεν εισακούστηκε. Για πολλούς δε διατυπώθηκε καν πειστικά γιατί, ουσιαστικά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν απεχθάνεται την ιδέα να μείνει στην αντιπολίτευση, στην παρούσα φάση, ενώ αναμένεται πλειάδα αντιλαϊκών μέτρων. Ενώ η διαμάχη διαδοχής του Ζοσπέν, ήδη, ξέσπασε, η αλήθεια είναι ότι οι Σοσιαλιστές είναι το μοναδικό κομμάτι της «Ενωμένης Αριστεράς» που κατάφερε να συγκρατήσει τις δυνάμεις του: συγκέντρωσε 24,7%, περίπου 1% περισσότερο από ό,τι το 1997.

Αυτό που μένει να καταληχτεί είναι τι ακριβώς αντιπολίτευση θα ασκήσει, ειρωνεύονται πολλοί αναλυτές, υπενθυμίζοντας ότι, πιθανότατα, να είναι και η μοναδική συγκροτημένη αντιπολίτευση εντός Κοινοβουλίου. Προς στιγμήν, το σίγουρο είναι ότι Σοσιαλιστές εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την «Ενωμένη ή Πλουραλιστική Αριστερά», που ως πολιτικό πείραμα μοιάζει να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Οι πρώην κυβερνητικοί εταίροι του Ζοσπέν ήταν αυτοί που εισέπραξαν το δυσάρεστο τίμημα. Οι Πράσινοι συγκέντρωσαν 4,51% έναντι 6,98% (1997), με τη γραμματέα τους, Ντ. Βουανέ, να «ασθμαίνει» για έδρα.

Χειρότερη είναι η κατάσταση για το ΚΚΓ. Το 4,8% απέχει πολύ από το 9,88% (1997) και εξασφαλίζει 12 - 18 έδρες, έναντι 35 που κατείχαν. Το χειρότερο είναι ότι, με βάση τη γαλλική νομοθεσία, κοινοβουλευτική ομάδα μπορούν να συγκροτήσουν μόνο όσοι διαθέτουν τουλάχιστον 20 έδρες και αυτό συνεπάγεται και περικοπή των κρατικών κονδυλίων. Αυτό οδηγεί σε αργό θάνατο το ΚΚΓ, που ούτως ή άλλως, βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Ισως δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο επίτιμος πρόεδρός του, και προεδρικός υποψήφιος, Ρομπέρ Υ, αγωνίζεται να διατηρήσει την έδρα του στο Βαλ ντελ Ουάζ, παρά τη στήριξη Σοσιαλιστών και Πράσινων. Για πολλούς, η αντίστροφη μέτρηση για ένα έκτακτο συνέδριο με απρόβλεπτα αποτελέσματα έχει αρχίσει.

Παρά την εύκολη Κυριακή που διαφαίνεται για το Ζακ Σιράκ, οι επόμενες μέρες αναμένονται δύσκολες. Οπως σημείωναν πολλοί αναλυτές, η εξουσιαστική του παντοδυναμία είναι εξαιρετικά ευάλωτη καθώς οι ψήφοι των βουλευτικών ή του δεύτερου γύρου των προεδρικών, ουδόλως αποτελούν πολιτική συναίνεση ή έστω αναγνώριση των «ικανοτήτων» του. Μάλιστα, αρκετοί εκτιμούν ότι τη διαφορά έκανε μόνο ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Ζ.Π. Ραφαρέν, που δεν έχει φθαρεί πολιτικά και δημιούργησε την αίσθηση ότι «προτίθεται να δουλέψει».

«Δεν υπάρχει περίοδος χάριτος» σημείωνε ο Ζακ Ατταλί. «Δεν υπάρχει καν δεξιά στροφή. Υπάρχει μόνο απογοήτευση και ανυπαρξία της Αριστεράς».